طی 70 سال گذشته، کشورهای شرق آسیا، یکی پس از دیگری به رونق اقتصادی رسیده اند. الگوی «پرواز غازها» ابتدا ژاپن را به رشد رساند و بعد هم «چهار ببر» آسیا یعنی کره جنوبی، تایوان، هنگ کنگ و سنگاپور و در نهایت چین را از فقر بیرون آورد.
به گزارش سایت اتاق تهران، به عقب و سال 2006 بروید. سیستم مترو پکن 4 خط داشت (امروز 19 خط دارد)، شانگهای 5 خط داشت (امروز 16 خط دارد)، گوانگژو 5 خط داشت (امروز 10 خط دارد). در آن سال اولین خط شبکه راه آهن سریع السیر چین هنوز بازگشایی نشده بود. میانگین دستمزد تولیدی در چین 3100 دلار در سال بود. چین هنوز سه سال فاصله داشت تا با کشوری با درآمد متوسط معرفی شود.
11 سال به جلو حرکت کنید. ویتام، بچه بلندپرواز منطقه است. دستمزد تولیدی تقریبا 2900 دلار در سال است که به رشد ادامه می دهد. شهرهای هانوی و هوشی می، در حال ساخت سیستم های مترو و راه آهن با سرعت بالا هستند. با رشد اقتصادی 7 درصد، اصول مالی ویتنام هرسه ماه یک بار تغییر می کند.
آخر هفته، ویتنام برای بار دوم، میزبان نشست رهبران اقتصادی آسیا و اقیانوسیه (APEC) خواهد بود.
اولین نشست سال 2006 برگزار شد، زمانی که سرانه تولید ناخالص داخلی ویتنام در قدرت خرید به 4000 دلار می رسد. حالا اما نزدیک به 7000 دلار رسیده و دوبرابر شده است.
براساس محاسبات صندوق بین المللی پول، در طول 11 سال گذشته، اقتصاد ویتنام در سالیان متمادی 5 درصد به صورت سرانه رشد کرده است. این میزان کمتر از 8.2 درصد چین است. همان طور که رشد چین به دلیل رشد سطح متوسط درآمد جهان، کاهش می یابد، به نظر می رسد رشد ویتنام در حال افزایش است.
بخشی از رشد ویتنام از چین می آید. شرکت های چینی به دلیل دستمزدهای بسیار پایین در ویتنام شروع به استخدام در کارخانه های تولیدی این کشور کرده اند.
علی رغم تنش های سیاسی بین دو دولت، ویتنام به خوبی برای جذب سرمایه گذاری چینی و سرمایه گذاری از شرکت های دیگر به دنبال ایجاد پایگاه های تولیدی خود است. تقریبا تمام بخش های ویتنام به دریا دسترسی دارند، هیچ گونه مسایل امنیتی وجود ندارد که مانند کره شمالی مانع سرمایه گذاری شود. برنامه اصلاحاتDoi Moi «نوسازی» حزب کمونیست حاکم ویتنام هم شبیه به تحول سریع اقتصادی چین است.
طی 70 سال گذشته، کشورهای شرق آسیا، یکی پس از دیگری به رونق اقتصادی رسیده اند. الگوی «پرواز غازها» ابتدا ژاپن را به رشد رساند و بعد هم «چهار ببر» آسیا یعنی کره جنوبی، تایوان، هنگ کنگ و سنگاپور و در نهایت چین را از فقر بیرون آورد. این غازها هم اکنون در ویتنام هستند. شاید غول اقتصادی بعدی آسیا از نشست رهبران اقتصادی آسیا و اقیانوسیه بیرون آید.
