سرویس بین الملل «انتخاب»؛ پراجکت سیندیکیت در گزارشی تحت عنوان «هنر مخوف ترامپ در توییت کردن» نوشت: منتقدان دونالد ترامپ مهارت های ارتباط سیاسی او را دائما دست کم می گیرند شاید به این دلیل که او با همه رییس جمهورهای قبلی آمریکا از جمله فرانکلین روزولت و رونالد ریگان متفاوت است. روزولت و ریگان هر دو به ارتباط برقرار کننده های بزرگ معروف بودند. اگر چه بخش اعظمی از آمریکایی هایی که مخاطب آنها بودند از آنها متنفر بودند اما این دو رییس جمهور اسبق آمریکا، مردم شان را یک کل منسجم در نظر می گرفتند.
به گزارش «انتخاب»؛ ترامپ بر خلاف این دو همواره در درجه اول اقلیتی که به او رای داده اند را مورد خطاب قرار می دهد. او در مراسم تحلیفش سخنرانی ای شبیه به سخنرانی های تبلیغاتی اش داشت و بعد از روی کار آمدن هم سلسله اشتباهاتی داشته که به شدت اعتبارش را زیر سوال برده، اما با این حال با این تحرکات در پایگاه رای خودش موقعیتش را تقویت کرده است.
مهارت های ارتباطی ترامپ در دنیای برنامه های تلویزیونی بیشتر نمایش داده می شود جایی که اظهارات ظالمانه و تحریک آمیز او مخاطبان گسترده اش راسرگرم میکند. او از همان رویکردی استفاده می کند که در دوران انتخابات درون حزبی توانست در میان 17 کاندیدای دیگر حزب خودش را اثبات کند. به طور تخمینی ترامپ 2 میلیارد دلار از تبلیغات مجانی دریافت کرد و به این ترتیب 100 میلیون هزینه های تبلیغاتی رقیب خود جب بوش را درباتلاق فرو برد.
بعد از اینکه ترامپ کاندیدای حزب خود شد بسیاری انتظار داشتند که او مسیر سنتی را برای ورود به انتخابات طی کند. بار دیگر او همه را به مبارزه طلبید و بر تبلیغات انتخاباتی پوپولیستی تمرکز کرد و جامعه هدف خود را مردم عامه قرار داد که مشاغلشان را به واسطه دنیای رقابت از دست داده بودند و از تغییرات فرهنگی دهه های اخیزر نفرت داشتند. این رویکرد پوپولیستی موثر واقع شد.
با توجه به این مسائل بسیاری از ناظران انتظار داشتند که او بعد از ورود به عرصه ریاست جمهوری پیام های خود را در مرکز سیاست متمرکز کند اما بار دیگر ترامپ معادلات را بر هم زد و به خطاب قرار دادن رای دهندگانش ادامه داد. برخی بر این باورند که او در صدد است که حزب پوپولیستی جدیدی را از میان طبقه کارگر تاسیس کند . ترامپ همچنین ثابت کرده که در انتخاب ابزارهای ارتباطی اش هم غیر متعارف عمل میکند.
تکنولوژی های جدید فرصت های جدیدی را به همراه داشته اند. روزولت از روش گپ پای بخاری در برنامه رادیویی استفاده میکرد. ریگان استاد سخنرانی های دراماتیک تلویزیونی بود. کارکنان کاخ سفید در دوران ریگان پیام های دولت را بر اولویت مسائل روز یا هفته متمرکز کرده بوند. ترامپ از توییتر استفاده میکند. علاوه بر این او از شبکه های کابلی تلویزیونی نیز استفاده میکند.
ترامپ برای شگفت زده کردن مردم همین روند را در کاخ سفید نیز ادامه داده. استفاده از توییتر جدید نیست. اوباما نیز از توییتر بهره می برد اما درگیری بالا در توییتر شخصی ترامپ سوالاتی را در باره چگونگی مدیریت این وضعیت از سوی کاخ سفید ایجاد کرده و پیچیدگی هایی را درباره توضیح برخی سیاست ها در توییتر نظیر سیاست سلاح هسته ای در 140 کاراکتر محدود این شبکه اجتماعی مطرح کرده است. اما همین توییتر وسیله ای ارتباطی برای ترامپ است و توجهات را به او جلب می کند.
ارتباطات سیاسی در طول زمان تغییر کرده است و راه های زیادی برای ارتباط وجود دارد. یونانیان باستان مکتبی برای نحوه ارتقای مهارت های ارتباطی داشتند. سیسرو برند خود را در فصاحت و بلاغت در سنای روم داشت. وودرو ویلسون یک دانش آموز با استعداد خدادادی نبود اما موفق شد خود را به عنوان یک رهبر بنام تربیت کند. چرچیل معمولا موفقیتش را مدیون تسلطش بر جملات انگلیسی می دانست. مارتین لوتر کینگ به واسطه اینکه در کلیسای آفریقایی های آمریکا بزرگ شده بود در کلام فصاحت داشت.
فصاحت و بلاغت تنها فرم هایی برای ارتباط سیاسی موثر نیستند. سیگنال های غیر کلامی هم عناصر مهمی هستند. برخی رهبران الهام بخش جهان الزاما سخنوران خوبی نبوده اند. ماهاتما گاندی یکی از این ها بود. اما سمبلیسم گاندی و سادگی او در پوشش و نحوه زندگی بلند تر از هرکلمه ای سخن می گفت. اگر برخی این تصاویر را با تصاویر جوانی او مقایسه کنند و تیپ یک وکیل بریتانیایی گاندی را در جوانی ببیند خواهند فهمید که چقدر گاندی از این ارتباط سمبلیک به خوبی استفاده کرد.
بنابراین ترامپ روش خود را دارد. کلاه بیس بال تبلیغات انتخاباتی ترامپ را به یاد داشته باشید که شعار «آمریکا را بار دیگر بزرگ خواهیم کرد» بر روی آن نقش بسته بود. همچین نام تجاری او زمانی که او یک تاجر بوده و نحوه استفاده اش از توییتر. اما در کنار ارتباط با مخاطبان از راه دور و از طریق لفاظی و سمبل، رهبران سیاسی باید توانایی ارتباط سیاسی رودرو یا در گروه های کوچک هم داشته باشند. در برخی موارد رابطه نردیک مهم تر از لفاظی است. ترکیب مهارت های سازمانی مانند مهارت جذب و مدیریت کابینه به طور موثر با دولت توییتری سخت است. هری ترومن یک سخنور فروتن بود اما به دلیل فقدان لفاظی های عمومی و عدم مهارت در جذب و مدیریت مشاورانش تاوان پس داد.
کنار هم گذاشتن مثال های مناسب یکی دیگر از فرم های ارتباطاتی رهبران است. لی سین لونگ نخست وزیر سنگاپور با پیش بینی واکنش های عمومی زمانی افزایش حقوق کارمندان دولت را در سال 2007 اعلام کرد که از اقزایش حقوق خودش چشم پوشی کرده است. در مورد سمبل ها در ارتباط با تضاد منافع، ترامپ هنوز به هنر ارتباطات سیاسی تسلط پیدا نکرده است.
تا امروز ترامپ ثابت کرده بیش از انتظار منتقدانش توانایی ارتباط سیاسی داشته اما اینکه آیا او میتواند در بلند مدت با این رویکرد های غیر متعارف موفقیتی کسب کند یا نه سوال بزرگی است که پیش روی ریاست جمهوری او قرار گرفته.
