پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : عبدالرضا رحمانی فضلی در
اختتامیه چهارمین همایش پیشرفت و توسعه علمی کشور که در دانشگاه خاتم
برگزار شد با بیان اینکه سوالی که نسبت به موضوع پیشرفت و توسعه علمی در
ذهنم ایجاد می‌شود این است که همه مسئولان کشور که از داخل همین دانشگاه‌ها
بیرون آمده‌اند زمانی که پشت میز می‌نشینند انگار آن طرف میز را فراموش
می‌کنند و قادر نیستند کاری انجام دهند، افزود: وقتی می‌گویم دولت و سیستم
به دانشگاهیان بی‌توجه می‌کنند در واقع مسئله خارج از خود ما نیست بلکه از
ماست که برماست. ما هستیم که باید به خواسته‌های دانشگاهیان پاسخ دهیم.
وی با بیان اینکه توقع داریم
همه دانشگاه‌ها به جایی برسند و در سبد علم رتبه 20 را داشته باشند گفت:
این توقع درستی نیست، عده‌ای باید پیشرو باشند و مرزها را بشکنند و به جلو
حرکت کنند و بقیه دانشگاه‌ها نیز باید دنبال این پیشگامان حرکت کنند. آیا
قادریم همه دانشگاه‌های کشور را به پیشرفت و توسعه برسانیم، یا که دنبال
این هستیم که پیشگام‌هایی به عنوان لوکوموتیو علم داشته باشیم؟
وی افزود: باید به این سوال
پاسخ داده شود که توسعه و پیشرفت علم به چه منظور است. آیا به منظور این
است که با دانشگاه‌های جهان مسابقه دهیم؟ که البته توقع به‌جایی است یا به
دنبال این هستیم که با توسعه و پیشرفت علم به توسعه کشور دست یابیم و یا
توسعه و پیشرفت علم را به منظور ارتقای سطح دانش عمومی جامعه در نظر
گرفته‌ایم.
رحمانی فضلی با بیان اینکه
نگاه‌های مختلفی در این مسئله وجود دارد که باید تعیین تکلیف شود، اظهار
کرد: بیشتر تأکید بنده بر این است که توسعه و پیشرفت علم به منظور توسعه و
پیشرفت کشور باشد. ما به عنوان حکومت اسلامی در دنیا ادعایی داریم، پس باید
به نیازهای مردم کشور و دنیای اسلام پاسخ دهیم و بر تقویت بنیه‌های اقتصاد
و امنیت کشور و افزایش ارتقای تکنولوژی را در دستور کار قرار دهیم.
وزیر کشور در ادامه به سفر اخیر
خود به استان سیستان و بلوچستان اشاره کرد و گفت: برخی از شهرهای این
استان از نظر شرایط زندگی طبق استانداردهای صد سال گذشته هستند و این در
حالی است که علم باید به دنبال حل مشکلات مردم باشد و پیشرفت علم متناسب با
قدرت پاسخگویی و انطباق با نیازها باشد. من به عنوان یک مجری می‌گویم برای
عدم توازن، عدم تعادل و نابرابری‌ها در کشور باید فکری اساسی شود. این
مسائل یک اصل قطعی در کشور بوده که نتیجه آن توزیع نامناسب امکانات و منابع
و البته افزایش جرم، جنایت، بزهکاری، حاشیه‌نشینی و مهاجرت بوده است.
وی در ادامه با بیان اینکه با
وجود تمام مشکلات توقع داریم بخش خصوصی اقدام به ساخت دانشگاه کند اما بخش
خصوصی این کار را نمی‌کند، گفت: نگاه بخش خصوصی نگاهی بر محور عرضه و تقاضا
است. اگر مشکلات حل شود و به بخش خصوصی خدمات ارائه شود قطعاً آن‌ها نیز
متقاضی ورود به عرصه علم و دانش خواهند شد اما اگر دانشگاه و علم مسیر خود
را برود و بخش خصوصی نیز مسیر خود را برود مشخص است که هیچ‌گاه این دو به
هم نمی‌رسند.
وی افزود: از ابتدای انقلاب
مسئله وحدت دانشگاه و صنعت را مطرح کرده‌ایم که نزدیک به هزار سند در این
رابطه تهیه شده اما عملاً به جایی نرسیده‌ایم، در حالی که دانشگاه و صنعت
هر دو از یک جنس هستند اما با این وجود درک متقابلی از یکدیگر ندارند.
رحمانی فضلی با بیان اینکه همه
ما مسئله عدم توازن و فرصت‌های نابرابر و مشکلات ناشی از آن را در کشور
قبول داریم، اظهار کرد: به راستی دانشگاه‌های ما برای حل معضلی همچون عدم
توازن در کشور چه فکری کرده‌اند؟ چرا قبول کردیم که نظامات ما در اداره
کشور بدون تغییر بماند؟ چرا دنبال مدل‌هایی می‌گردیم که با پنج شاخص کل
اقتصاد کشور را درست کنیم؟ البته بنده مدافع این هستم که در سطح کلان
برنامه‌ریزی، شاخص‌های اصلی را در نظر بگیریم اما آیا ما از این شاخص‌ها به
موضوعات و جزئیات می‌رسیم؟
وی افزود: مثلاً نظام
برنامه‌ریزی ما از زمان بدو تولد یک نظام برنامه‌ریزی جامع کلان متمرکز بخش
است. این در حالی است که نگاه بخش کلان واقعاً نمی‌تواند پیوند ارگانیک و
منظومه‌ای بین دانشگاه‌ها ایجاد کند. از طرفی نیز نظام اداری ما به کمک این
نظام برنامه‌ریزی آمده و اصلاً توجهی به پتانسیل مناطق نکرده و این حوزه
را مورد غفلت قرار داده است.
