نوشته اي برمبناي نقاشي اي از آدولف هيتلر؛ يک اشتباه کوچولو

کميل سهيلي-يک فضاي آرام و دوست داشتني؛ مرغان دريايي، روستايي آرام و يک زندگي دوست داشتني؛اثري که تماشاگرش را به زيبايي زيست صلح آميز و شاعرانه مردم و طبيعت دعوت مي کند اما چطور ميشود در مورد اين اثر به شيوه مرگ مولف نگريست و امضاي پايين نقاشي را ناديده انگاشت، وقتي نقاش نه کسي است که به هنرش يا هرچيزي خوشايند شهرت دارد؛ که نامش با قتل و عصب گره خورده است، نماد بي رحمي و قصاوت: آدولف هيتلر!
لحظه اي را تصور کنيد که هيتلر پشت بوم نشسته و رنگهايش را بر اين اثر مي پاشيده است. پيش از آنکه آرم نازي را طراحي کند، پيش از آنکه خطابه اي آتشين انجام داده باشد، پيش از آنکه دستور قتل عامي را صادر کرده باشد، پيش از آنکه آه مادري را پشت سرش داشته باشد و پيش از آنکه...
مي شد در مورد نقاشي هيتلري صحبت کنيم که به عنوان يک هنرمند شهرت داشته است؛ مي شد نقاشي اش را نه از روي تعجب، که از روي علاقه تماشا مي کرديم؛ اگر هيتلر صندلي نقاشي اش را با صندلي قدرت عوض نمي کرد امروز در کلاسهاي درس تاريخ، معلمان داستانهاي ديگري را به دانش آموزان خود مي آموختند اما داستان شکل ديگري رقم خورد، هيتلر در جايي قرار گرفت که نبايد، بومش بوي باروت گرفت و عقده هاي کودکيش نه در نقاشيهايش که در فرمانهايش خود را نشان داد. هيتلر در جايي که نبايد قرار گرفت و تاريخ نامش را با رنگ قرمز به خاطر سپرد.
براستي که چطور يک صندلي اشتباه تاريخ را دگرگون مي سازد! آه که چقدر ظرفيت مرگ و زندگي، بدي و نيکي، اژدها و فرشته توامان در وجود آدمي بستر دارد و يک صندلي، يک صندلي اشتباه لعنتي همه چيز را، همه چيز را، همه چيز را دگرگون مي سازد.
در انجيل متي باب 18 ، ورود شخص دولتمند به ملکوت خدا از گذشتن شتر از سوراخ سوزن سخت تر عنوان شده است. براستي که در دنياي قدرت، قوانين آن قدر شکل عوض مي کنند که بسياري از قابليتهاي شکوه و شکوفايي نيز رنگ کثافت و سياهي به خود مي گيرد. نقاشي بالا يادآور اين است که شايد، شايد اگر هيتلر نقاش، وسوسه قدرت نداشت و يا در جايگاه قدرت قرار نمي گرفت، مي توانست هنرمندي باشد با روحيه اي صلح طلب و انسان دوستانه اما صد حيف که وسوسه قدرت همواره با آدميان بوده است و به قول افلاطون اين قدرت براي بقاي خود همواره نياز به يک دشمن دارد، گيرم حتي دشمني فرضي.