کشف غاری در بهبهان منجر به شناسایی نوعی ماهی کور کمیاب شد

 کشف یک غار در بخش تشان شهرستان بهبهان منجر به شناسایی نوعی ماهی کور منحصربه فرد و بسیار کمیاب در این غار شد.

به گزارش انتخاب به نقل از روابط عمومی اداره کل حفاظت محیط زیست خوزستان، در پی گزارشات مردمی از بخش تشان شهرستان بهبهان مبنی بر وجود غاری در بخش تشان که ساکنان بومی منطقه به صورت اتفاقی متوجه شکافی در روی تپه ای نزدیک روستا شده و پس از ورود به آن متوجه ابعاد و اهمیت آن شده بودند، مسئولان محیط زیست شهرستان وارد عمل شدند و اقدام به حضور در این مکان کردند.

در اولین بازدید، رئیس اداره حفاظت محیط زیست شهرستان بهبهان به اتفاق بخشدار و رئیس اداره میراث فرهنگی شهرستان در محل حضور یافته و پس از تحقیقات محلی مبنی بر وجود نوعی ماهی در چشمه آب درون غار، محیط بانان این اداره برای بررسی موضوع به درون غار عزیمت کرده و تعداد سه قطعه ماهی را به منظور بررسی به اداره کل حفاظت محیط زیست خوزستان ارسال کردند.

پس از بررسی مسئول بخش مطالعات ژنتیکی غارها و فسیل های خوزستان، مشخص شد این ماهی فاقد قدرت بینایی بوده و به طور کامل کور است و هیچگونه آثاری از چشم خارجی در آنها مشاهده نمی‌شود به دلیل این‌که در آبهای زیرزمینی و در تاریکی غارها زندگی می‌کنند به ماهی کورغاری معروف شده است.

پس از مشاهده این ماهی، مسئول بخش مطالعات ژنتیکی غارها و فسیل های خوزستان به همراه رئیس و محیط بانان اداره محیط زیست شهرستان بهبهان به محل غار رفته و بازدید مقدماتی را از محیط غار داشتند تا با بررسی وضع موجود برای بازدید های تکمیلی بعدی قدامات لازم انجام گیرد.

مسئول بخش مطالعات ژنتیکی غارها و فسیل های خوزستان نیز در خصوص این ماهی کمیاب گفت: این گونه ماهی کور غار که چهار تا پنج سانتی‌مترطول دارد دارای دو جفت سبیلک است که یک جفت آن روی لب بالا و جفت دیگر در گوشه دهان قرار دارد.

چنگیزی افزود: این نمونه نادر و منحصربه‌ فرد در این غار مشابه آنها در هیچ نقطه دیگری از دنیا یافت نشده است به جز بخش پاپی در  استان لرستان. طبق برخی گزارشات پراکنده و غیر رسمی گزارش شده برخی از افراد بومی این ماهی را می گیرند و از غار خارج می کنند؛ بی خبر از آنکه این ماهی در محلی غیر از زیستگاه اصلی‌اش، در بهترین شرایط بیشتر از سه هفته زنده نخواهند ماند.  

وی افزود: بهتر است بدانیم این ماهیان کور به لحاظ شیلاتی فاقد ارزش اقتصادی هستند اما به عنوان منابعی از ذخائر ژنتیکی کشور نادر و خاص بوده و فقط زمانی که در زیستگاه اصلیشان هستند، ارزش دارند.