ماجراهای بی‌پایان یک یونیفرم برای رژه المپیک/حالا من لباس چی بپوشم؟

در هفته‌ای که گذشت بحث لباس‌های کاروان المپیکی ایران حواشی زیادی به همراه داشت.
 
به گزارش انتخاب، اوایل هفته گذشته از لباسی به عنوان لباس کاروان ایران در رژه المپیک رو نمایی شد که بیشتر به یک شوخی شبیه بود. البته زمان کمی لازم بود تا تبدیل به یک شوخی واقعی شود. لباسی که حتی یک طرفدار هم نتوانست برای خودش دست و پا کند و مسئولان کمیته ملی المپیک را هم وادار به معذرت خواهی ضمنی کرد. از این لباس آبی و نارنجی که به خودی خود تمام ویژگی های لازم را برای جذب انواع انتقادها داشت هم آنقدر بد رونمایی شد که هیچ جای دفاعی نماند بالاخره کسانی که هیچ سر رشته ای از مد و لباس نداشتند هم می توانستند بفهمند دست های مانکن اشتباه پیچ شده اند و لباس ها به قواره مانکن ها نیست، بماند که پیراهن نارنجی زیر کت آبی و مانتوی زنانه حتی اتوی درستی هم نخورده بودند. اوضاع آنقدر بد بود که همان ابتدا عده ای شروع کردند به تکذیب کردن و اعلام اینکه تصاویر منتشر شده تنها متعلق به یکی از گزینه هاست و انتخاب نهایی کمیته ملی المپیک نیست اما وقتی عکس های بیشتری از مراسم رونمایی لباس ها به رسانه ها رسید که در آن کت و شلوار به همراه مانتو در کنار لباس های ورزشی و گرمکن تولید شده توسط برند «لی نینگ» قرار داشتند دیگر جای انکار برای هیچ کس نماند. حالا نوبت واکنش ها بود. خیلی ها به تصور اینکه لباس های رژه دست گل شرکت چینی هستند شروع به انتقاد از مسئولان کمیته ملی المپیک کردند که چرا به جوانان مستعد وطنی اعتماد نمی کنند و کار به این مهمی را می دهند دست بنجل فروش های چینی. اما شرکت چینی لی نینگ که از قضا برند معتبری هم هست و ورزش کارانی مثل «شکیل اونیل» و «دیوید وین» تولیدات همین برند را می پوشند فورا از طراحی لباس های مورد مناقشه اعلام برائت کرد و نماینده این برند گفت که تنها گرم کن ها و لباس های ورزشی کار این شرکت بوده و مراتب انتقادش را هم از قرار دادن این لباس ها کنار تولیدات شرکتش اعلام کرد. بعد از این واکنش بود که معلوم شد لباس هایی که حالا سر از همه گروه ها و کانال ها در آورده بودند و سوژه انواع شوخی ها شده بودند اتفاقا محصول یکی از طراحان داخلی هستند که تا حدی هم برای خودش اسم و رسم به هم زده است. از این لحظه نوبت حمله گازانبری مردم همیشه در صحنه به طراح لباس ها بود.

انتقاد پذیریم
آش لباس های رژه المپیک آنقدر شور بود که هیچ واکنشی غیر از آنچه مسئولان کمیته ملی المپیک نشان دادند از آنها انتظار نمی رفت. این کمیته به فاصله کمی از شروع انتقاد ها یعنی کمتر از 24 ساعت بعد از آن بیانیه ای صادر کرد و در آن قول داد که لباس را اصلاح کند. در این بیانیه آمده بود: «نظر عموم مردم بعنوان حامیان اصلی ورزش برایمان مهم است و به همین خاطر هم با دستور موکد رئیس کمیته ملی المپیک در اولین فرصت نسبت به اصلاح موارد مطرح شده اقدام خواهد شد.

خوشبختانه در البسه ورزشی و با نظر متخصصین از رنگ و طرح ایرانی و اسلامی و برندی با کیفیت و ایده آل استفاده شده که رضایت خوبی را هم بهمراه داشته است اما در بخش لباس فرم مراسم رژه که انتقاداتی را در بر داشت مقرر شد تا در اسرع وقت اصلاحات لازم صورت پذیرد. اگر چه البسه از کیفیت خوبی برخوردار است اما در بحث طراحی،ست کردن و هماهنگ سازی رنگها بخصوص رنگ پیراهن سلیقه خوبی استفاده نشده که قطعا اصلاح خواهد شد. با تمام این تفاسیر اعلام می کنیم انتقاد پذیر هستیم و به هیچ عنوان اصراری بر بی خطا بودن تصمیمات و فعالیتهایمان نداریم. لذا هر چند فرصت زیادی برای سفارش لباس جدید نداریم اما بنا بر خواست عموم مردم در فرصت باقیمانده با همفکری گروه دیگری از طراحان، تغییرات لازم را در این زمینه خواهیم داد تا به لباس فرمی نسبتا مناسب برسیم.»

در این بیانیه نامی از طراح لباس و نحوه تایید آن برده نمی شود. محمود عبدالهی روابط عمومی کمیته ملی المپیک هم زیر بار تایید نام طراح نمی رود و ترجیح می دهد در گفت و گو با تماشاگران به نحوه سفارش و تایید لباس های ورزشی و گرمکن بپردازد. او می گوید: «حدود یکی د سال پیش ما فراخوان دادیم در روزنامه های ورزشی که شرکت هایی که مایل هستند تولید البسه کاروان ورزشی المپیک را به عهده بگیرند اعلام کنند بعد از پایان مهلت فراخوان ما از طرف چند شرکت ایرانی پیشنهاد داشتیم که حاضر بودند بین صد تا صد و پنجاه لباس ورزشی برای ما تولید کنند ضمنا تنها یکی از آنها اعلام کرد که برای این کار تخفیفی بین بیت تا سی درصد در نظر می گیرد و بقیه هم پیش پرداخت می خواستند و هم کمترین تخفیفی نمی دادند.»

او ادامه می دهد: «من نمی خواهم کمپانی های ایرانی را زیر سوال ببرم اما در این زمینه استقبال خوبی نشد حتی پیشنهاد برخی از آنها در حدی بود ک ما اگر از بازار لباس را می خریدیم راحت تر از سفارش دادن به آنها بود. این در حالی بود که دو کمپانی خارجی با دو پیشنهاد خیلی بهتر به ما مراجعه کردند. یکی از آنها اعلام کرد که دو برابر البسه مورد نیاز را به ما می دهد اما از آنجایی که لباس های را در بندر عباس تحویل می داد قبول نکردیم چون در این زمینه تجربه بدی داشتیم. برای المپیک لندن فکر می کردیم چون کمیته ملی المپیک هستیم و لباس هم برای کاروان ورزشی جمهوری اسلامی است لازم نیست گمرک بدهیم اما در نهایت برای ترخیص لباس ها مجبور شدیم نزدیک به 400 میلیون تومان هزینه کنیم.»

عبدالهی درباره شرایط همکاری با شرکت لی نینگ می گوید: «پیشنهاد این شرکت بسیار عالی بود. آنها قبول کردند که هزار دست لباس به ما بدهند 19 هزار و هفتصد قلم جنس آن هم رایگان حتی این شرط را هم که تمام هزینه ها اعم از ارسال و گمرک و... را هم خودشان به عهده بگیرند قبول کردند. این یعنی 4 میلیارد و 200 میلیون تومان صرفه جویی آن هم در سال اقتصاد مقاومتی. هر کس جای ما بود این پیشنهاد را قبول می کرد مخصوصا که این شرکت اعلام کرده بود در صورت عدم رضایت تمام جنس ها را پس می گیرد و غرامت می دهد. از این شرایط بهتر نمی توانستیم داشته باشیم. به همین دلیل قبول کردیم. بنابرای نباید بگویم مردم نگران نباشند و بحث لباس های ورزشی کاملا از مسئله کت و شلوار و منتوی رژه جداست.»

اصرارها به عبدالهی که درباره همین لباس های پر ماجرا توضیح بدهد چندان فایده ای ندارد چرا که در نهایت می گوید: «تا جای که من می دانم کمیته فرهنگی ما با یک طرفی وارد قرارداد شد که ما از چند و چونش خبر نداریمو فقط می دانیم که انتقادها درباره این لباس به جاست و همانطور که اعلام کردیم این انتقاد ها را قبول می کنیم و برای اصلاح این لباس ها با گروه های طراحی جدید وارد گفت و گو شده ایم و قول می دهیم در نهایت پوشش قابل قبولی برای ورزشکارانمان تهیه شود. البته این را هم بگویم که ما در نمایش لباس ها بی سلیقگی کردیم. از آنجایی که خود مسئولان تهیه این لباس برنامه ای برای رونمایی از آن نداشتند ما آنها را همراه با لباس های ورزشی به نمایش گذاشتیم آن هم در حالتی که مثلا لباس سایر 54 بر تن یک مانکن با سایز 44 شده بود و مانکن ها هم مناسب این کار نبودند از طرفی عکس هایی که از این لباس ها منتشر شد با دوربین های غیر حرفه ای گرفته شده بود و ایرادات لباس را چند برابر نشان می داد.»
وقتی از او سراغ مسئولان کمیته فرهنگی را می گیرم می گوید: «آقای مسجدی و سایر مسئولانی که در جریان این مسئله هستند برای فراهم کردن مقدمات سفر بچه های ورزشکار عازم ریو شده اند اما ما کارها را درست می کنیم و جای نگرانی نیست.»

رد پای کفاشیان
بلافاصله بعد از اینکه شوخی های اولیه با لیاس های تیم ایرانی در رژه المپیک تمام شد نوبت به پبدا کردن طراح لباس ها رسید تا در فاز بعدی حمله به صفحه اینستاگرام او کلید بخورد. به این ترتیب صفحه ای که متعلق به «مهناز آرمین» بود دست به دست می چرخید. صفحه ای که اگرچه تاریخ راه اندازی آن به بهمن ماه سال گذشته بر می گشت اما به شدت تقلبی به نظر می رسید. چرا که عکس هایی که در این صفحه قرار داشت نه کیفیت خوبی داشتند و نه محتوای آنها معرفی کننده زنی بود که یک طراح لباس با تجربه است. نکته جالبی که در این صفحه به چشم می خورد این بود که هر چند پست یک بار عکسی به بی کیفیتی بقیه تصاویر ار علی کفاشیان، تنها و یا در کنار مهناز آرمین منتشر شده و کپشن های عجیب و غریبی هم برای این تصاویر نوشته شده بود. حتی ادمین صفحه در یکی از پست ها تصویری از یم کارت پستال منتشر کرده بود که متن تصویر فردی به نام «علی» را مخاطب قرار داده بود. در کپشن این پست هم یک جمله نوشته شده بود: «تقدیم به عشقم» همین مسئله کاقی بود که خیلی از کاربران شبکه ها اجتماغی پای علی کفاشیان را هم با ماجرا انتخاب آرمین برای طراحی لباس کاروان المپیک در مراسم رژه باز کنند و او را هم بی نصیب نگذارند اما خود کفاشیان از هر گونه اظهار نظر در این مورد خودداری می کند. تماس ها با آرمین هم نتیجه چندانی ندارد. او به محض اینکه خودم را معرفی می کنم م گوید: «ولم کنید. خسته ام کردید. من باید به جای مسئولان اصلی ماجرا جواب بدهم.»

در جواب اینکه صفحه اینستاگرام متعلق به اوست هم می گوید: «من هیچ صفحه و کانالی ندارم. معلوم نیست مردم بیکار دنبال چه چیزی هستند.»

ظاهرا او علاقه خاصی به مسئله اشتغال مردم دارد چرا که در گفت و گو با یکی از سایت ها هم در جواب اینکه چرا به طرح او حمله شده است گفته بود: «به هر حال مردم بی کارند و دنبال سرگرم کردن خودشان هستند.» او در ادامه این گفت و گو از هر گونه نقشی در طراحی لباس هم شانه خالی کرده بود و طوری حرف زده بود که آخر معلوم نشد طراحی این لباس کار خودش بوده با مسئولان کمیته ملی المپیک. او گفته بود: «من اصلا در جریان این طراحی ها نیستم، کل کار به عهده کمیته ملی المپیک بوده و همه چیز عیان است. طراح لباس تحت شرایط خاصی طراحی می کند، من که نمی توانم لباس بالای زانو برای بانوان طراحی کنم. به هر حال محدودیت هایی داشتم.»

آرمین در جواب اینکه حداقل در رنگ بندی لباس ها که می توانسته سلیقه بیشتری به خرج دهد گفته بود: «گفتم که همه چیز را سازمان ملی المپیک تعیین کرده بود و من نمی توانستم تغییراتی بدهم. خودتان عکس ها را ببینید متوجه می شوید که قشنگ ترین لباس را هم تن این مانکن ها می کردند باز هم زشت دیده می شد. اگر لباس تن هر آدمی قشنگ می شد هیچ وقت یکی مثل بهرام رادان مدل نمی شد. این ها سیاست های خاص کمیته ملی المپیک است من یک طراح ساده هستم و با المان های خودم کار می کنم، نه تنها برای شما بلکه برای آلمان هم کار می کنم ولی مرا محدود کرده بودند که این رنگ ها را انتخاب کنم. من فقط طرح فرش را روی مانتوهای بانوان پیاده کردم، طرح هایی که اثر استاد محمد حسین نقشه چی بوده.»

وقتی به سابقه آرمین نگاه می کنیم می بینیم جدا از ادعای خودش که می گوید سال ها در ترکیه آموزش طراحی لباس دیده تنها کار قابل ذکری که کرده طراحی لباسی با نام «گلستان» با الهام از تابلو فرش ایرانی بوده که در مراسم گشایش جام ملت‌های آسیای 2015 به فدراسیون فوتبال استرالیا هدیه شد و از قضا اهدا کننده این لباس هم کفاشیان بوده است و همان موقع هم در محافل هنری و طراحی لباس انتقادهای زیادی از سر و کولش بالا رفته اند.

تابلویی از بی تناسبی
وقتی حرف های رامین را درباره محدودیتش در طراحی لباس ها می بینیم به یاد لباس کاروان ایرانی در دوره های قبل می افتیم و همینطور لباس بچه های تیم ملی هاکی بانوان که لباسشان تحسین خیلی ها را برانگیخت. البته طراح این لباس که نغمه کیومرثی است راضی به گفت و گو نمی شود و می گوید هر حرفی که بزند حمل بر حسادت و چشم و هم چشمی می شود. او حتی حاضر نیست درباره محدودیت های کار برای کمیته ملی المپیک هم توضیح بدهد اما طراحان دیگر درباره این لباس نظرات زیادی دارند. مثلا نرگس رئیسی که بین سلبریتی ها چهره شناخته شده ای در زمینه طراحی لباس محسوب می شود دراین باره می گوید: «شخصا این لباس را برای شرکت در یک مهمانی فاخر هم پیشنهاد نمی کنم چرا که به شدت بی تناسب است و اشکالات واضح دوخت دارد مثلا جیب های این لباس قرینه نیستند و حتی فاصله شان از دکمه ها یکی نیست. اندازه آستین ها هم بلند تر از حد استاندارد است. از نظر رنگ بندی هم هیچ جای دفاعی ندارد.»
او ادامه می دهد: «از اینها گذشته لباس مناسبتی باید حرفی برای گفتن داشته باشد و هدفی را دنبال کند. سال هاست که دیگر لباس فقط برای پوشاندن بدن استفاده نمی شود بلکه کارکردهای معنوی زیادی هم دارد. از لباسی که قرار است ما به وسیله آن خودمان را به جهان معرفی کنیم انتظار می رود کمی ایرانی تر، مدرن تر و البته خاص تر باشد. ویژگی هایی که متاسفانه هیچ کدام در این لباس ها دیده نمی شود. من ابتدا فکر می کردم این لباس ها شوخی هستند.»
 
طرح ما را انتخاب کنید
وقتی انتقادها از محصول مشترک مهناز آرمین و کمیته ملی المپیک بالا گرفت نوبت طراحان لباس بود که خودی نشان بدهند مخصوصا در شرایطی که مسئولان کمیته ملی المپیک برای پیدا کردن لباسی که هم معیارهای آنها را داشته باشد و هم باز سر و صدای مردم و ورزشکارها را بلند نکند تحت فشار بودند. به این ترتیب کمپینی در توئیتر و اینستاگرام راه افتاد با عنوان «انتخاب من» که مردم با استفاده از آن طرح های پیشنهادی طراحان را انتخاب کرده و با بازنشر آنها موافقتشان را اعلام می کنند. در حال حاضر هم لباس کامران بختیاری در صدر فهرست بازنشر شده هاست. کسی که گویا بردار صاحب امتیاز آیس پک هم هست و از این طریق هم اسم شناخته شده ای محسوب می شود. البته او بیشتر از یک طرح ارائه داده تا دست مسئولان هم برای انتخاب باز باشد. حتی برخی از گمانه زنی ها حکایت از انتخاب طرح او دارند و می گویند مسئولان منتظرند واکنش مردم به این گرینه را ببیند گمانه زنی هایی که با توجه به شرایط دست اندر کاران اعزام کاروان المپیک چندان دور از ذهن نیست. این را می شود در حرف هایی که بختیاری در صفحه اینستاگرامش نوشته فهمید. او پایین دومین طرح پیشنهادی اش برای بانوان نوشته: «خبر خوش اینکه با آقای کیومرث هاشمی رئیس کمیته ملی المپیک در ارتباط هستیم و طرح ها رو دیدن و فردا صبح، طی یک جلسه قراره به امید خدا تصمیم نهایی گرفته بشه.»