چه کسانی به کابینه دومین نخست‌وزیر زن بریتانیا راه پیدا می‌کنند؟

اولین اقدام نخست‌وزیر جدید انگلیس انتخاب تیم جدیدی از وزراست که بتواند هم‌زمان حزب محافظه‌کار و کشور را متحد سازد. اما کابینه احتمالی دومین نخست‌وزیر زن بریتانیا چه کسانی را در خود خواهد داشت؟
 
به گزارش انتخاب، به نقل از روزنامه گاردین، ترزا می، نخست‌وزیر جدید انگلیس به طور قطع به دنبال انتخاب کابینه‌ای متحد خواهد بود که ترکیبی از حامیان و مخالفان خروج و ابقا در اتحادیه اروپا را در خود داشته باشد. او اگر به صورت جدی به دنبال آن است تا کابینه‌ای به عنوان نماینده تمام کشور تشکیل دهد، هم‌چنین باید نگاهی به تعادل جنسیتی کابینه و زمینه‌های اجتماعی و قومی وزرای خود داشته باشد. سوال بزرگ اکنون این است که آیا می وزرای فعلی را در سمت‌های خود ابقا یا اعضای جدیدی را به کابینه معرفی می‌کند.
 
یکی از اعضای حزب محافظه‌کار که با فعالیت‌های می آشنایی دارد می‌گوید، اعتماد برای او یک اصل کلیدی است بنابراین احتمال می‌رود کسانی که سال‌ها با او کار کرده‌اند اکنون وارد کابینه او نیز شوند.
 
فیلیپ هاموند، وزیر خارجه فعلی انگلیس گمان می‌رود که در صورت جا به جایی جورج اوزبورن جایگزین او  در مقام صدراعظمی شود. هاموند به عنوان شخصیتی باثبات به خوبی می‌تواند جایگزین اوزبورنی شود که سال گذشته با تغییری 180 درجه‌ای در مسئله اعتبار مالیات همه را شوکه کرد. هاموند هم چنین طی روزهای اخیر با حمایت از می در مقابل "لدسام" ثابت کرده است که متحدی قوی برای می محسوب می‌شود.
 
جورج اوزبورن، به دلیل عدم استعفا در کنار دیوید کامرون، نخست‌وزیر در حال کناره‌گیری انگلیس که تمامی طول کمپین ابقا در اتحادیه اروپا را دست در دست وی سپری کرد به مشکلی برای می تبدیل شده است. حقیقت این است که اوزبورن یا باید در سمتش باقی بماند یا بدون تنزل رتبه به وزارت خارجه منتقل شود. اما حامیان خروج از اتحادیه اروپا قطعا از مذاکرات درباره روابط با کشورهای عضو اتحادیه اروپا توسط فردی که حامی ابقا در این بلوک بوده، بسیار ناراحت خواهند شد. در این صورت می‌توان مذاکره درباره فرآیند خروج از اتحادیه اروپا را از حیطه اختیارات وزارت خارجه خارج کرد و اداره "بریگزیت" تشکیل داد. گزینه دیگر این است که اجازه داده شود اوزبورن نیز مانند دوستش کامرون مدتی را بدون مقام عالی سپری کند.
 
کریس گریلینگ، یکی از حامیان برجسته خروج از اتحادیه اروپا و نماینده فعلی دولت در مجلس عوام، ریاست کمپین حامیان می را برعهد داشت و قطعا منتظر پاداش وفاداری‌اش خواهد بود. او در سال 2010 با گفتن اظهاراتی درباره هم‌جنسگرایان از گزینه‌های احتمالی وزارت کشور کنار گذاشته شد اما این بار می‌تواند نقش جدیدی تحت عنوان معاون نخست‌وزیر ایفا کند.
 
اما پیش بینی می‌شود چهره‌های جدیدی نیز به کابینه جدید دولت انگلیس اضافه شود. کارن برادلی، جیمز بروکنشایر، مارک هارپر، و دیمین گرین همگی در وزارت کشور با می همکاری داشته‌اند و می‌توانند گزینه‌های وی برای ورود به کابینه یا مقامات عالی دولتی باشند.   
 
مارگوت جیمز، یکی از اولین حامیان می بود که همواره به عنوان شخصیتی خلاق در حزب شناخته می‌شود. او مناسب سمتی چون وزارت توسعه یا معاونت در وزارت خارجه است.
 
هریت بلدوین نیز یکی از اولین حامیان می بود و می‌تواند با استفاده از فرصت پیش آمده دوباره به مناصبی چون معاونت یا ریاست بازگردد. برندون لویس، مایکل الیس، گوین ویلیامسون، سم جیما و ریچارد هرینگتون افرادی کلیدی در کمپین می محسوب می‌شوند و انتظار می‌رود که ارتقا سمت یابند.
 
در این میان افرادی هم در دولت قبلی هستند که امیدوارند در کابینه جدید باقی بمانند. جاستین گرينينگ وزیر توسعه فعلی یکی از اعضای قدیمی کابینه دولت انگلیس محسوب می‌شود که در خزانه‌داری، وزارت حمل و نقل و در نهایت وزارت توسعه بین‌المللی خدمت کرده است. او نیز یکی از حامیان اولیه و کلیدی می بوده که می‌تواند سمتی برجسته چون وزارت آموزش یا بهداشت داشته باشد.
 
امبر راد، وزیر انرژی فعلی نیز در همان ابتدای راه از می حمایت کرد و گفته می‌شود یکی از اعضای تاثیرگذار در کابینه به شمار می‌رود. او در یکی از مناظرات تلویزیونی بریگزیت شرکت و حملات شدیدی به بوریس جانسون کرد. اگر می به دنبال حضور پررنگ‌تر زنان در دولت است راد می‌تواند یکی از اولین گزینه‌ها باشد.
 
استفن کرب نیز با اعلام کناره‌گیری از رقابت درون حزبی برای نخست‌وزیری و حمایت از کمپین می خودش را بازیگری مهم جلوه داده است. او شاید امیدوار است که بتواند سمتش را به عنوان وزیر کار و امور بازنشستگی حفظ کند اما پیامک‌های نامتعارفی که بر اساس اسناد به یک زن جوان فرستاده است می‌تواند به این فرصت او آسیب برساند.
 
لیز تراس نیز که پیش از کمپین می از بوریس جانسون حمایت می‌کرد اکنون وزارت محیط‌زیست را در دست دارد اما تمایل شدیدی برای حضور در وزارت آموزش نشان داده است.
 
نیکی مورگان هم که برخلاف بسیاری از همکاران زنش از میشل گوو بیش از می حمایت می‌کرد هنوز یکی از ظرفیت‌های حزب محافظه‌کار انگلیس محسوب می‌شود. اگر در وزارت آموش ابقا نشود، مورگان می‌تواند به ریاست خزانه‌داری دربیاید یا حتی در صورت تصمیم می برای انتخاب اولین زن می‌تواند به عنوان صدراعظم انتخاب شود.
 
ساجد جاوید، وزیر صنعت و تجارت کابینه کامرون یکی از متحدان کلیدی اوزبورن است که پس از عدم کنترل بحران "استیل تاتا" مورد انتقادات متعدد قرار گرفت. می صراحتا اعلام کرده که به دنبال سیاست‌های صنعتی است؛ سیاست‌هایی که جاوید چندان حامی آن‌ها به نظر نمی‌آید اما او اظهاراتی هم درباره تئوری "یک ملت" داشته است که همین ممکن است می را برای حفظ او در کابینه مجاب کند.
 
حامیان خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا هم در این تغییر و تحول باید سهمی داشته باشند. لیام فاکس که در سال 2011 به دلیل ارائه دسترسی‌های نامتعارف به دوستانش از سمت وزارت دفاع کنار گذاشته شد به نظر می‌رسد در این مدت توبه کرده است. او با کاندید شدن برای رهبر ی حزب به روشنی اعلام کرد که آماده پذیرش نقش‌های بزرگ است و می هم در سخنرانی روز دوشنبه خود از او به عنوان بخش ارزشمندی از تیمش یاد کرد. سمت رویایی فاکس وزارت خارجه است. با این حال به عنوان یکی از حامیان کمپین خروج انگلیس از اتحادیه اروپا ممکن است در صورت تشکیل اداره‌ای برای بریگزت سمتی در آن یا در وزارت دفاع داشته باشد.
 
دیوید دیویس، یکی دیگر از اعضای ارشد حزب محافظه‌کار است که آرزوها  برنامه‌هایش در دوران کامرون به کام ناامیدی کشیده شدند. او در اعتراض به آزادی‌های مدنی در سال 2008 از سمتش به عنوان وزیر کشور سایه استعفا داد. با وجود برخی درگیری‌ها با می در این موضوع، او یکی از مذاکره‌کنندگان تاثیرگذار برای خروج انگلیس از اتحادیه اروپا بوده است. اگر می بخواهد او را مجازات کند با توجه به علاقه‌اش در حوزه آزادی‌های مدنی ممکن است که دیویس در وزارتخانه‌ دادگستری جای بگیرد.
 
نخست‌وزیر جدید بریتانیا ممکن است برای حفظ وحدت به آندره‌آ لدسام، رقیب کم فروغ خود نیز سمتی بدهد. لدسام پس از اظهاراتی درباره جایگاه مادر در جریان کمپینش دچار مشکل شد؛ جایگاهی که به گفته نزدیکان او هیچ اهمیتی برای لدسام ندارد. بنابراین می ممکن است در این میان او را نیز به عنوان معاونت کودکان یا وزیر آموزش برگزیند.
 
پریتی پتل یکی دیگر از شخصیت‌های تعیین‌کننده کمپین خروج و وزیر اشتغال فعلی است که به نظر برای وزارت کار و امور بازنشستگی مناسب می‌آید.   
 
میشل گوو نیز موقعیتش به چگونگی احساسات و منطق می برمی‌گردد. او پیش از این در کابینه وحدت به عنوان معاون نخست‌وزیر خدمت کرده است و می‌تواند به عنوان وزیر دادگستری به خدمت خود ادامه  دهد. اما هیچ دور از انتظار نیست که به دلیل روابط نه چندان خوبش با می در گذشته به طور کل از دولت کنار گذاشته شود.
 
غیر قابل تصور نیست که می به بوریس جانسون هم جایی در کابینه بدهد. جایی مثل وزارت فرهنگ برای او مناسب خواهد بود که چندان راه به بالا هم نداشته باشد.
 
ترزا ویلیرز غیر از می تنها زنی است که در تمام 6 سال در کابینه کامرون حضور داشت. با وجود اینکه او از حامیان بریگزت و لدسام محسوب می‌شود ممکن است هم‌زمان با این دوران سخت در دفتر ایرلند شمالی به خدمت گمارده شود.
 
اما انتظار می‌رود مشاوران و در حقیقت حلقه نزدیک‌ترین معاونان می را همکاران سابق او تشکیل دهند. برای این سمت‌ها می‌توان از مدیر روابط عمومی سابق می، رییس دفتر و سخنگوی رسانه‌ای او نام برد.