پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : خسته بودم. گفتم ۱۰ دقیقه‌ای بنشینم در ایستگاه و استراحت کنم. نزدیکم مرد جوانی بود که منتظر قطار ایستاده بود، مثل بقیه. دو تا قطار آمد و رفت. سوار نشد توجهم جلب شد که چرا سوار نمی‌شود. انگار مردد بود. قطار سوم که وارد ایستگاه شد، گفتم کنکاش در کار مردم خوب نیست. با خود گفتم باید سوار شم وگرنه از کاسبی خودم هم می مونم! در همین فکرها بودم که ناگهان صدای جیغ و داد بلند شد. مرد جوان به ایستگاه بی بازگشت رسیده بود..
به گزارش انتخاب، اینها گفته‌های یکی از دستفروشان ایستگاه مترو گلبرگ است؛ یکی از همان افراد محل حادثه خودکشی مرد جوان 35 ساله که به عنوان شاهد عینی آخرین خودکشی در مترو (4 اسفند امسال) حضور داشت.
با خود می گویم حدس زدن مقصد مسافران سخت است؛ اینکه بدانی میان انبوه جمعیتی که تلاش می‌کنند خودشان را با عجله به قطار برسانند تا هرچه زودتر به مقصد برسند، کدام یک قصد سفر به مقصدی بی بازگشت را دارد؛ سفر به آخرین مقصد؛ مرگ
تلگاهی به نام ایستگاه مترو
نخستین مورد خودکشی در ایستگاه مترو، در فروردین ماه سال ۸۴ گزارش شد. دختر ۱۸ سالهای به نام مریم، در ایستگاه شهید بهشتی خودکشی کرد. البته مسئولان ایستگاه بلافاصله دختر جوان را به بیمارستان جم منتقل کردند، اما او به دلیل شدت جراحات، جان خود را از دست داد. اولین حادثه خودکشی در مترو، آخرین آنها نبود؛ بلکه این حادثه، اولین حلقه از زنجیره حوادث مشابه شد. حدود یک سال و نیم بعد، مرد و بعد از آن این حادثه در ایستگاههای بعدی مترو تکرار شده است.
اردیبهشت ماه سال 86، ایستگاه مترو بهارستان شاهد حادثه خودکشی جوانی 19ساله بود که در دم جان باخت.
مجددا در اردیبهشت سال 86 دختر 21 سالهای در ایستگاه مترو امام خمینی(ره) جان خود را به خطر انداخت. البته او جان سالم به در برد اما در این حادثه دو دستش را از دست داد وبه شدت مجروح شد.
در تیرماه 86 مردی میانسال به خاطر بیکاری در یکی از ایستگاههای مترو تهران خودکشی کرد.
در دی ماه 86 نیز ایستگاه دروازه دولت شاهد خودکشی جوانی 27 ساله بود.
در اسفندماه سال 86 پرونده خودکشی‌های زنجیره‌ای این سال در مترو، با خودکشی زنی در ایستگاه امام خمینی(ره) بسته شد هرچند خوشبختانه زنده ماند.در واقع این سال را می‌توان یکی از پرحادثه‌ترین سالهای مترو تهران دانست.
فروردین ماه سال 87 نیز مرد 35 سالهای به علت نامعلوم در ایستگاه حسن‌آباد خودکشی کرد.
اسفندماه سال 87 دختر 15 سالهای در ایستگاه مترو شهید نواب صفوی دست به خودکشی زد و جان سپرد. همچنین زن جوان دیگری در ایستگاه حسن‌آباد نیز قصد خودکشی داشت که با اقدام سریع راهبر قطار و ترمز گرفتن قطار، خودکشی زن جوان ناکام ماند.
سال 88 پسر 17 سالهای در مترو دست به خودکشی زد و فردای همان روز حادثه خودکشی دیگری در ایستگاه طرشت رخ داد.
از خودکشی‌های سال 90 آمار دقیقی در دست نیست اما در مردادماه این سال، زنی 40 ساله در ایستگاه نواب خودکشی کرد. اسفندماه 90 هم دختری 20ساله به خودکشی در ایستگاه خیام اقدام کرد که البته جان به در برد. او پیشتر هم دست به خودکشی زده بود.
بهرام عبابافی، قائم مقام وقت شرکت بهره‌‌برداری مترو تهران، آمار خودکشی در مترو را در سال 91 بیش از 6 مورد عنوان کرد که آخرین‌شان خودکشی زنی جوان در ایستگاه سعدی بود.
دی ماه سال 92 مردی 40 ساله در ایستگاه چهارراه ولیعصر دست به خودکشی زد.
مرگ دستفروش مترو در ایستگاه گلبرگ را به علت روشن نشدن پرونده شاید بتوان خودکشی دی ماه سال 92 دانست. هرچند مدیر روابط عمومی شرکت بهره برداری مترو تهران نیز این حادثه را خودکشی عنوان کرده بود.
5 شهریور 93 زنی میانسال در مترو ولیعصر اقدام به خودکشی کرد.
این روند تلخ ادامه دار بود تا رسید به همین چند روز پیش یعنی 4 اسفند 1394 ؛ که مرد حدوداً 35 ساله در خط 2 ایستگاه گلبرگ اقدام به خودکشی کرد.
با توجه به تکرار مسبوق به سابقه خودکشی ها و تعلل مسئولان در پیشگیری از این حادثه تلخ در مترو، امید به اینکه پرونده خودکشی‌های مترو در همین جا ختم شود، شاید چندان خوشبینانه نباشد. البته این شیوه خودکشی گرچه دارای نمونه‌های زیادی در ایران است اما همچنان نمی‌توان آن را امری عادی قلمداد کرد.
در بسیاری کشورهای صنعتی، خودکشی در مترو، امری نه چندان غیرمعمول و بی سابقه محسوب می‌شود. در فرانسه سالانه بیش از ۶۰ شهروند با انداختن خود بر ریل مترو و راه‌آهن خودکشی می‌کنند و این کشور از سالهای دور با این پدیده اجتماعی مواجه بوده است.
اینجا اما ایران است و مشاهده چهره درهم شکسته و متلاشی شده انسانی که تا چند لحظه پیش در میان جمعیت مسافران منتظر ایستاده بود، چیزی نیست که بتوان به راحتی از کنار آن گذشت و با آن کنار آمد .
خودکشی در ایستگاه مترو و سوال های بی پاسخدر اینکه ریشه اقدام به خودکشی چیست در اینجا محل بحث نیست و در جای خود نیازمند مداقه جدی و علاج واقعه قبل از وقوع دارد اما اینکه در ایستگاههای مترو چه باید کرد تا دیگر شاهد تکرار چنین حوادث تلخ نباشیم سوال بی جوابی است که متاسفانه تاکنون جواب عملی پیشگیرانه ای را شاهد نبودیم.
باید پرسید چرا سالهاست نه شهرداری و نه شرکت بهره برداری مترو اقدام مناسبی در خصوص پیشگیری از خودکشی در مترو انجام نداده است؟ چرا قول آقای شهردار مبنی بر اجرای سیستم درهای حائل بین سکوها و قطارهای مترو موسوم به سیستم P.S.D تاکنون عملی نشده؟
به نظر می رسد اراده جدی برای تبدیل نشدن ایستگاههای مترو به تلگاه خودکشی وجود ندارد.
مردم امیدوارند اقدام اساسی انجام گیرد اما، امیدواری روش منطقی، عقلی و عملی پیشگیری تکرار خودکشی در مترو نیست.
