طنز/هوا هست اما وارونه است!

ایسنا: آب «مایه حیات» است و هر نفسی هم «ممد حیات» . با این احوال در تابستان، آب را هدر و در زمستان دود را ول می دهیم. انگار نه انگار که سلسه‌ی بوی دود حلقه‌ی دام بلاست و ارج و قرب آب، خارج از این ماجراست!

همین است دیگر؛ کلا لجبازیم و ساز مخالف زنیم. می‌گویند نزن؛ می‌زنیم! می‌گویند: آلودگی است «اتو» نزنید، در هوای آلوده با «اتو» بیرون نزنید؛ سر ضرب، به سرمان می‌زند تا کلکی سوار کرده و سواره بیرون بزنیم! می‌شویم مصداق «دمی را به خمره زنی»! هر جا هستیم باشد، خوراکمان پیچاندنی است! تحریم، دورزدنی ... قانون جرزدنی و اندرز، برایمان، بگذریم که چی چی زدنی! باید نشان داد: ما زدیم و شد تا بگویند: ایول، چه دستِ بزنی!

حیف است مثل آدم‌های ماست و پاستوریزه با چیزهای ممنوع و مضر، لاس نزنیم! کی گفته، دود سمی نیش زدنی است؟ مگر به قلیان و چپق، پک نمی‌زنیم؟ کو آن گوشی که شنید ما دودی شدیم و دمی را زار بزنیم؟ چرا خوشی را رقم نزنیم؟ چرا سر خودمان را گول بزنیم؟ چرا با دود رابطه مان را بهم بزنیم؟! اصلا یک چیز... بیایید و خدا وکیلی حرفش را نزنیم!

اما ... حکایت همچنان باقیست، حکایتی که به شرح زیر، مثال زدنی است:

روزی به نقل از یک بنگاه سخن پراکنی، می شنویم آنچه را که ناگفتنی است! از سوی منبعی که کارش هست درست، نقل می شود: منشاء دود را در جای دیگر باید جست! این دود که رفته به چشمانمان فرو، نیست حاصل ماشین ها و بیا و برو! یعنی، دسیسه است، زوری است، چپاندنی است. یعنی دود مان توطئه ای است غیر وطنی! در چنین مواقعی با مشتی گره کرده و زدنی، داد می زنیم از آن دادها که می شود پشت دشمن لرزیدنی! که ای هواراز این دودمان، می دهیم دودمانشان را بر باد! این رگ غیرت را می بینید؟ بیرون می زند؛ آن‌هم چه زدنی! کافه به‌هم می ریزیم، تحصن می کنیم، کمپین می زنیم. شعار می دهیم و زیر تک تک طومارها امضا می زنیم، وااای چه بزن بزنی! برای اجانب خط و نشان می کشیم و برایشان زنگ درس عبرت می زنیم تا بفهمند چیست عاقبت تجاوز و دوبه‌هم زنی! اینگونه دود آنها را نقش بر باد می کینم و باز با دود خودمان همچنان حال می کینم! راستی، مگر دود آنها گودزیلاست است و دود خودمان عقیق یمنی؟ بگذریم ... به هر حال باید بایستیم و به این وطن پرستی دست بزنیم!! تاریخ مان پر است از سیبیل هایی که دود شد اما دودهایی که شدند مثل مو در دماغمان ماندنی!

خلاصه در دود دست و پا می زنیم. در بستر مرگ غلت می زنیم؛ ولی باز هم بی گدار به آب می زنیم. از مرگ آنی مثل موش می ترسیم ولی مثل وزغ گیلاس به گیلاس مرگی آرام و خاموش می زنیم. همان وزغی که از آب داغ بیرون جهید و در آبی که آرام داغ شد ماند و پخت و شد: یک قورباغه صد در صدخوردنی! اسم این مرگها را می گذاریم مرگ شیرین و به هشدارها پوزخند می زنیم. در برابر آمار مرگ و میر، خود را به بی خیالی می زنیم. شعر از ماست که برماست را از بر داریم اما باز هم به جاده خاکی می زنیم. داعشیم، قاتل فرزندان همدیگر، چون آلوده ایم از این هوای نحص وطنی! تا کی می خواهیم خود را به کوچه‌علی چپ بزنیم از دیدن ندیدنی‌هایی که هست حق هر بشری!

بخدا آلودگی هوا آزمون است. هوا هست اما واژگون است وقت تقسیم شادی ها همین حالاست باید دید چه گلی به سر خودمان می زنیم.