امشب رفتم میدان شوش..کنار کارتن خواب ها..کنار معتادانی که جلوی چشم همه مردم شیشه و کراک و هروئین میکشیدن..به خداوندی خدا همون جا به خودم گفتم بهنوش اگر قضاوت کنی خدا گردنتو بزنه..
فقر و بیچارگی و اعتیاد در این نقطه از شهر بیداد میکنه. هرکی هر قضاوتی میخواد بکنه..
بگید ریاکاری ..خودنمایی..برام مهم اینه که مردم برن کمک کنن...
ولی اینجا جاییه که هروقتی برید میتونید همشونو ببینید..پای صحبتشون
بشینی میبینی اتفاقا بعضیاشون از خونواده های خوب وسطح متوسط و بالایی هم
هستن..فقط بخاطر اعتیاد طرد شدن..
به خدا اعتیادم یه بیماریه..
ازبی مهری و بی پولی و هزار بدبختی روحی دیگه میاد..
هرکسی توان داره سری به اینطور جاها بزنه و کمک کنه به هر زبونی هست برن کمپ ترک اعتیاد، خدا بزرگه، بعدش کار پیدا میشه، بعدشم عشق..
وضعیت ازونی که فکر میکردم بدتر بود..وهنوز توی شوک هستم..لباس گرم..غذا..هرچیزی که فکر کنید نیاز دارن..مخصوصا خانمها درمعرض خیلی از مسائل هستن. گاهی وقتا اعتیاد یه جوری میاد سراغت که خودتم نمیفهمی چی شد که کارتن خواب شدی..قضاوت فقط با خداست وبس...خیریه های دولتی و خصوصی دارن به طور جدی وارد عمل میشن که کمک کنن.
امشب آرزو کردم خدا انقدر بهم بده که بتونم به هرکی در خونم رو زد کمک کنم..یه جایی بسازم که همه بی پناه ها بیان پیشم....
آقای امیرحسین قاسمی عزیز ممنونم ازت که من رو داری کمک میکنی که محیط شهرم رو بهتر بشناسم..
آدمهایی مثل شما که امشب شنیدم دست چندین نفرو گرفتی برای ترک و سرپناه دارشدن جواهرن..
دمت گرم..یاعلی
