ایندیپندنت: نامه جمهوری خواهان به ایران فقط ناشی از انزجار از اوباما بود

خبرگزاری صدا و سیما نوشت:

ایندیپندنت نوشت: نامه سرگشاده جمهوری خواهان آمریکا به ایران تقریبا هیچ ارتباطی با سیاست خارجی نداشت و فقط ناشی از انزجار آنها از اوباما بود و به لحاظ فنی می توان آن را خیانت قلمداد کرد.

اینکه جمهوری خواهان سنا به این مسئله توجه داشته اند که دولت شان در حال مذاکره با ایران به منظور بازداشتن آن از دستیابی به سلاح هسته ای است، خبر خوبی است. هر چه باشد این معامله بزرگی است اما نه به دلایل قدرت طلبانه حزبی که توجه آنها را به این مسئله معطوف داشته است.
در ژوئن دو هزار و شش بود که هر پنج عضو دائم شورای امنیت بعلاوه آلمان فرآیندی را آغاز کردند که به طاقت فرساترین و حساس ترین بازی دیپلماتیک تبدیل شد که اهمیت بسیاری برای همه ما دارد. اما آنها (سناتورها) اکنون با نامه سرگشاده شان به حاکمیت ایران در این فرآیند مداخله می کنند.
این سناتورها تلویحا می گویند که از محتوای دقیق مذاکرات در ژنو بی اطلاعند و نمی توانند به باراک اوباما رئیس جمهور و جان کری وزیر خارجه شان اعتماد کنند که به وعده هایشان مبنی بر بازداشتن ایران از تبدیل شدن به یک قدرت هسته ای عمل کنند. آنچه آنها واقعا از آن بی اطلاعند، حماقت خودشان و چگونگی روند دیپلماسی خارجی است.
این دیپلماسی با تضعیف عمدی موقعیت فرمانده کل قوا در زمانی که بنظر می رسد در چند میلی متری یک قرارداد بین المللی کنترل تسلیحات قرار دارد، جور در نمی آید. حتی طبق قانون هزار و هفتصد و نود و نه لوگان می توان آنها را به خیانت متهم کرد. این قانون هر آمریکایی را از تبادل نظر با یک قدرت خارجی به قصد «شکست اقدامات آمریکا» منع می کند.
جنجالهای اخیر همگی به این علت است که خصومت حزبی در واشنگتن هیچگاه اینقدر حاد نبوده است. جمهوری خواهان اکنون کنترل هفتاد درصد همه کرسی های مجالس ایالتی را در اختیار دارند که بالاترین رقم در تاریخ این حزب است. آنها اکنون کنگره را نیز تحت کنترل دارند بنابراین نمی توانند تحمل کنند که در سال دو هزار و شانزده نیز به کاخ سفید راه پیدا نکنند و وقتیکه اوباما سعی در دور زدن کنگره دارد، آنها بی تفاوت باشند.
اما وقتیکه نوبت سیاست خارجی می رسد،‌ رئیس جمهور آمریکا از هر حزبی که باشد، می تواند در برخی موارد از اختیارات انحصاری خود استفاده کند. این مورد یکی از همان موارد است. آنچه سناتورها نادیده گرفته اند، این است که توافق با ایران یک پیمان نخواهد بود که مستلزم تصویب کنگره باشد، بلکه یک توافقنامه اجرایی با یک دولت خارجی است که مشمول چنین الزامی نیست. این توافقنامه در صورت انعقاد همچنین ممکن است به یک قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل تبدیل شود. این تصور که یک رئیس جمهور جمهوری خواه بتواند آن را لغو کند،‌ خیال واهی است.
هدف از این اقدام سناتورها لطمه زدن به اوباما بوده است.