پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : آرام آرام ، زمان که می گذرد، داغی حوادث جای خود را به اندیشه می دهد و آنگاه راه برای پرسشگری باز می شود و این شرح حال این روزهای عراق است که استان نینوا و مرکزش موصل تسلیم اوباش شده و در سکوت مردانش، هتک زنان می کنند.
راستی در عراق چه می گذرد؟ یک گروه با مقررات و قوانین بدوی و دور از انسانیت بر جان و مال و ناموس همگان مسلط شده و ضد انسانی ترین رفتارها را با زنان و دخترکان کم سن و سال، آن هم به نام خدا و دین می کند و هیچ صدایی بلند نمی شود.
پس مردان و جوانان موصل کجایند؟ این سوالی است که عراقی ها از هموطنان موصلی خود می پرسند و سراغ وجدان هایشان را می گیرند که گویا در خوابند.
حالا عراقی ها کمی به خود آمده و سوال می کنند ؛ مردم و مردان موصل را مورد سوال قرار می دهند و این تازه ترین را 'عبدالزهره الطالقانی' یک فعال رسانه ای و مدنی مطرح می کند و از مردان موصل می پرسد؛ کجایید؟!
گذشته از عده ای که شرف خود را به فروش گذاشته و دستان خود را به خون آلوده کرده و در جنایات مختلف علیه زنان مشارکت کرده اند، پس بقیه کجا هستند که بر آن همه جنایت چشم بسته اند.
غریبه های سیاه پوش آمدند و همسایگان و نزدیکان شما را ربودند، پسران و مردانشان را کشتار کردند و زنانشان را در بازارهای برده فروشی ، به حراج گذاشتند و 'عبدالزهره ' متعحب از آن همه سکوت به نشانه رضایت!
عراقی ها حالا می پرسند مردان موصل چگونه توانستند این همه ظلم و ستم را به تماشا بنشینند و حاضر شدند به ضرب شمشیر درمساجد داعش ، این گروه تروریستی و رهبر وحشی آن را دعا کنند؟
آنها ، همه مصلاهای نماز جمعه را تعطیل کردند ، مساجد و حسینیه ها را ویران و حتی به اماکن مقدس مانند یونس پبامبر رحم نکردند و دست آخر هم برای زنان و دخترانشان تعیین تکلیف کردند که از خانه خارج نشوند، صورت ها را زیر نقاب ببرند و بدتر از آن دختران و زنان جوان را برای جهاد نکاح در اختیار مردان از راه رسیده قرار دهند و عجبا از این همه سکوت !
گزارش های رسیده به سازمان ملل که انتشار یافته، از ختنه دو میلیون زن در استان نینوا به خواست داعش خبر می دهند و نشان می دهد که داعش تا کجا پیش رفته که حتی در داخل خانه ها بر مردم حکم می راند.
اکنون وقت طرح سوال اصلی فرا رسیده؛ اینکه آیا این اتفاقات با رضایت مردان موصل صورت می گیرد؟ آیا خود تن به این تحقیرها داده اند، یا از این مردمان که خود را سرآمد شجاعان عراق می پنداشتند، دیگر نمی توان انتظار و امیدی داشت؟
امروز زنان موصل عملا در بند داعش هستند؛ چه آنکه باید به دستورات ضد انسانی داعش عمل کنند، از جمله اینکه حق رفتن سر کار ندارند و بدون مردان نباید در خیابان ها ظاهر شوند و این در قرن 21 یعنی زندان خانگی! و تازه این اول راه است.
فعالان مدنی در عراق این روزها کمی بیشتر به جنب و جوش افتاده و با مروری بر سایت های اینترنتی و روزنامه ها می توان جسته و گریخته مشاهده کرد که صدای اعتراض علیه این بیدادگری هر روز بلندتر می شود.
خبرگزاری عراقی 'نون'، در مقاله ای در هفته گذشته، به این موضوع به طور صریح تری اشاره کرد و از اوج توهین ها و تحقیرها علیه مردان موصل نوشت و اینکه حال که مردان حرکتی نمی کنند، شاید لازم باشد زنان برای آزادی و رهایی خود بپاخیزند.
در حقیقت مردان موصل یا از این توهین ها و تحقیرها رنج نمی برند و قصد نجات و رهایی زنان خود را ندارند و خود خواهان وضع موجودند و یا شاید قادر به خلاصی از آن نیستند، بنابراین شاید لازم باشد زنان موصل برای آزادی خود دست بکار شوند و غریبه ها را طرد کنند.
برخی ناظران و فعالان مدنی احتمال می دهند که انتفاضه زنان موصل بزودی براه خواهد افتاد تا این ننگ تاریخی را از موصل پاک کند، اما حقیقت اینکه وقتی مردان با سکوت رضایت خود را اعلام کرده و یا قدرت ایستادن در مقابل داعش ندارند، از زنان چه انتظاری است؟؛ موصلی که سالهاست به حاکمیت غریبه هایی چون القاعده و داعش و نقشبنیدیه و بعثی ها و ... تن داده است و حتی از وعده های سه ماهه اخیر مردان موصل خبری نیست.
هنوز از 'افسران آزاد موصل' ، 'مردان عشایر' ، 'جنبش جوانان' و حتی از وعده های اسامه نجیفی که خبر از تشکیل دسته های قهرمانان از اهالی خود موصل داشت، خبری نیست. از همین روست که محافل مدنی در عراق به انتظار یک انقلاب زنانه نشسته اند.
