آنها هنوز می‌ترسند!

در نوار غزه معلمان و مربیان با یک مسئله لاینحل ریاضی روبرو هستند و باید آن را تا پیش از بازگشایی مدارس در 14 سپتامبر، سه هفته دیرتر از موعد اصلی حل کنند: قرار بود 500 هزار دانش آموز غزه در 648 مدرسه، با 421 ساختمان که به صورت دو شیفت فعال می شدند، تقسیم شوند. اما حمله اسرائیل به غزه در طول تابستان، دست کم 34 ساختمان را چنان ویران کرد که دیگر قابل استفاده نیستند و ده ها ساختمان دیگر نیز نیازمند تعمیرات جدی هستند. 31 مدرسه دیگر نیز هنوز پناهگاه 59 هزار و 728 فلسطینی است که خانه های خود را از دست داده اند.

 به نقل از نیویورک تایمز، حال این دانش آموزان باید در کلاس های باقی مانده جای داده شوند، در حالی که هزاران تن از آنها دیگر جایی زندگی نمی کنند که سال گذشته زندگی می کردند.

فرید ابوعطرا، رئیس برنامه آموزش آژانس کار و رفاه سازمان ملل که اداره نیمی از مدارس را برای دانش آموزان غزه برعهده دارد، می گوید: «امسال پرچالش ترین سال برای ما است. ما برنامه داریم اما زمانیکه واقعیات را می بینیم، ممکن است مجبور به تغییر برنامه ها شویم. فکر می کنم وقتی معلمان مان در کلاس درس با دانش آموزان روبرو شوند، متوجه خواهیم شد که چه تغییراتی لازم است.»

پس از بروز بحران، یکی از مولفه های مهم در هر جامعه ای برای بازگشت به شرایط عادی، بازگرداندن دانش آموزان به مدارس است اما والدین و معلمان در غزه می دانند که این مسئله مرهمی کوچک بر زخم های این کودکان خواهد بود. آنها بجز تامین امکانات و تدارکات لازم برای بازگرداندن دانش آموزان به کلاس های درس، با یک چالش بسیار مهمتر روبرو هستند: چطور باید به نسلی آموزش دهند که طی شش سال، سه جنگ را پشت سر گذاشته و در آخرین جنگ، 500 کشته زیر 18 سال، سه هزار و 100 زخمی و یک هزار و 400 یتیم را تجربه کرده است.

این مقامات قصد دارند طی چند هفته آغازین سال تحصیلی، بازی، ورزش، نمایش و دیگر فعالیت هایی که به منظور مقابله با ضربات روحی وارده به کودکان طراحی شده را جایگزین برنامه های درسی کنند. طی فعالیتی که «حفاظت از کودکان» نام گرفته، همکلاسی ها به دور یک دانش آموز حلقه می زنند و از وی در مقابل تهدیدات خارجی حمایت می کنند؛ در برنامه ای دیگر، کودکان نقش بدن های یکدیگر را روی کاغذهای دیواری ترسیم می کنند و بعد نقاط ضعف و قوتی که در طور جنگ احساس کرده بودند را علامت گذاری می کنند. 

این احتمال وجود دارد که طی چند ماه نخست تحرکات بیشتری وجود داشته باشد چراکه خانواده های بی خانمان در خانه های موقت در رفت و آمد هستند. و معلوم نیست اگر آتش بسی که مورد توافق قرار گرفته، ادامه پیدا نکند، چه خواهد شد.

زهرا حامد 36 ساله که پنج فرزند دارد می گوید: «آنها باید تحت آموزش قرار بگیرند اما هنوز به دلیل مسئله جنگ، گیج هستند؛ آنها هنوز می ترسند. مردم در این مدارس کشته شده اند و این کودکان را می ترساند.»

اسرائیل توانست مدارس دولتی خود را از روز دوشنبه و دقیقا سر وقت به راه اندازد اما مجبور به تعدیل برخی برنامه های خود شد. وزیر آموزش و پرورش در کنفرانس خبری گفت که تمرکز در دو هفته نخست بر فعالیت هایی در راستای ایجاد آرامش و تامین حمایت روحی و تقویت شخصی دانش آموزان خواهد بود و از دانش آموزان خواسته می شود که آلبوم عکس تهیه کنند و از رویاها و تجربیات شان بگویند. 

نزدیک ترین مدارس به غزه، جایی که اردوگاه ها، سواحل و استخرها در طول تابستان بسته بودن و کودکان بیشتر اوقات خود را در پناهگاه ها گذراندند، از تعداد مشاوران بیشتری برخوردار خواهند بود و سعی می شود درمان با استفاده از موسیقی، رقص و نمایش انجام شود. در میان 74 اسرائیلی که در این جنگ کشته شدند، یک پسر چهار ساله بود که به دلیل اصابت خمپاره جان خود را از دست داد.

در غزه اما نخستین دستور، تمیز کردن کلاس های درس است. روز سه شنبه، یک روز پس از آنکه دو هزار و 800 پناهنده مدرسه پسرانه صلاح الدین در شهر غزه از این مدرسه به مکان دیگری نقل مکان کردند، مردی با پارچه سبز درها را ضدعفونی می کرد. او جزو 11 خدمه ای بود که برای تمیز کردن سطل های زباله، تعمیر توالت ها، جا انداختن پنجره های شکسته و رنگ زدن دیوارها آمده بودند. در این میان یک پسر پابرهنده سطلی از زباله را با خود می کشید.

سازمان ملل تلاش می کند حدود 50 هزار نفری را که هنوز در 20 ساختمان پناه گرفته اند را جابجا کند اما برخی از آنها حاضر به ترک مدارس نیستند. روز شنبه بیش از یک هزار نفر در مدرسه دخترانه ای در گذرگاه مرزی بیت هانون تحصن کرده و حاضر به ترک این مدرسه نبودند.

محمد کفرنای 30 ساله، پدر شش فرزند می گوید تمام طول جنگ را در مدرسه ای در جبالیا گذرانده و پس از آتش بس به یک مدرسه دخترانه منتقل شد که به دلیل نداشتن برق، وی مجبور شد با وصل کردن سیم ها به هم از مدرسه کناری برق بگیرد تا لامپ داخل چادری که لوگوی سازمان ملل را داشت را روشن کند. وی می گوید: «نمی خواهیم که از یک مدرسه به مدرسه دیگر منتقل شویم. ما خسته هستیم. بگذار آنها بالاخره جایی برای ما بیابند.»

منبع: فرارو