سرونوشت ثبت جهانی شهر سوخته در حالی قرار است در نشست پیش روی شورای کمیساریای عالی یونسکو در مسکو اعلام شود که روز جمعه (دوم خرداد) بخشی از موزه شهر سوخته در آتش سوخت.
به گزارش انتخاب، از سرد شدن آتش خشکسالی سیستان با
آبگیری تالاب هامون زمان زیادی نگذشته بود که آتشی تازه این بار تمدن
سیستان را هدف قرار داد. این آتش که حوالی ظهر جمعه به جان موزه شهر سوخته
زابل افتاده بود خسارت‌های زیادی بر جای گذاشت. حادثه‌ای در کنار این شهر
تاریخی که قرار است به زودی ثبت جهانی شود. به گفته مسئولان محلی نبود
تجهیزات اطفای حریق، دامنه حادثه را گسترده‌تر کرده و موجب تخریب کامل
تالار اجتماعات این موزه شده است.
درست رو به روی این سایت موزه،
پایگاه هلال احمر شهر سوخته قرار دارد که در ابتدای وقوع حادثه امدادگران
آن با کپسول‌های آتش‌نشانی برای خاموش کردن آتش تلاش کردند، ولی با کمبود
تجهیزات نتوانستند از گسترش آن جلوگیری کنند. حادثه زمانی اتفاق افتاده که
هیچ نگهبان و مسئولی در موزه حضور نداشته است. پس تماس‌های تلفنی به
مسئولان منطقه بالاخره به آتش نشانی زابل در ۶۰ کیلومتری محوطه باستانی
«شهرسوخته» ماموریت داده می‌شود تا آتش را مهار کند.
اما باید پرسید که چرا با وجود فاصله کم شهر «محمدآباد» مرکز شهرستان هامون با شهر سوخته، آتش نشانان زابل به محل حادثه فرستاده شدند. سوالی که پاسخ آن را رئیس جمعیت هلال احمر زابل این گونه داده است: فقدان امکانات و تجهیزات کافی در شهرستان هامون.
«اصغر قورزایی» اما ادامه داده که این کمبود امکانات و فاصله ۶۰
کیلومتری ایستگاه آتش نشانی زابل تا موزه و همچنین تاخیر در اعزام نیروهای
امداد و نجات سبب فراگیری آتش شده و خسارت را قابل تامل کرده است.
«علت
دقیق حادثه در دست بررسی است»، این جمله فرماندار زابل در گفتگو با
خبرنگاران است. البته فرماندار این را هم گفته که اتصال در سیم‌های برق
عامل وقوع حریق در این سایت موزه بوده است.
اینک در شرایطی که قرار است این شهر ۵۲۰۰ ساله ثبت جهانی شود، یک اتفاق تلخ افتاده است. اتفاقی که حدود هفت ماه پس از سفر ارزیاب یونسکو برای ثبت جهانی این محوطه رخ داده. حالا باید دید که حوالی تیرماه با این اتفاق در نشست شورای کمیساریای عالی یونسکو در مسکو چه نتیجه‌ای برای ثبت جهانی این شهر تاریخی اعلام می‌شود.
قرار است این مجموعه که پیشتر نماینده یونسکو از شرایط آن برای ثبت جهانی ابراز رضایت کرده است، به عنوان هفدهمین اثر تاریخی ایران در فهرست آثار جهانی به ثبت برسد.
