پس از تونس و مصر، نوبت کجاست؟

روزنامه الدستور در مقاله ای نوشت پس از تونس و مصر، به احتمال زیاد مردم یمن و لیبی قیام خواهند کرد.

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری انتخاب؛ این روزنامه در نسخه اینترنتی امروز خود در این مقاله به قلم یاسر الزعاتره افزود: بسیاری از مردم کشورهای عربی این پرسش را مطرح می کنند که پس از تونس و مصر، کدام کشور نامزد تغییر وتحول سیاسی خواهد بود؟

نویسنده این مقاله تصریح کرد برای اینکه پاسخ صحیحی به این پرسش بدهیم باید به سراغ تحلیل واقع بینانه اوضاع کشورهای عربی برویم و تمایلات و آرزوهای خود در این باره را کنار بگذاریم. یاسرالزعاتره نوشت براین اساس، به نظر می رسد که یمن در صدر فهرست کشورهای عربی برای تغییر وتحول ریشه ای قرار دارد زیرا نظام این کشور بدترین و فاسدترین نظام نه تنها درمیان کشورهای عربی بلکه دربین همه کشورهای جهان به شمار می رود ونظام علی عبدالله صالح (رئیس جمهور یمن) به علت همین فساد، مردم یمن را در فقر شدید نگه داشته است.

نویسنده این مقاله افزود حقیقت این است که مخالفان نظام یمن نباید وعده های روزهای اخیر علی عبدالله صالح را درباره عدم تمدید دوره ریاست جمهوری و موروثی نکردن حکومت،جدی بگیرند زیرا رئیس جمهور این کشور همان کسی است که مدتها پیش وعده داده بود دیگر نامزد ریاست جمهوری نشود اما وعده اش را نقض کرد وچند ماه پیش نامزدی خود را برای این منصب اعلام نمود.

نکته مهم دیگر این است که مخالفان نظام یمن نمی توانند انتظار داشته باشند که نظام این کشور با تداوم روال گذشته وسازوکارهای پیشین، تغییر مطلوب را پیدا کند زیرا دراین صورت،جانشین علی عبدالله صالح نسخه دیگری از وی خواهد بود وحزب حاکم نیز مانند گذشته بر همه چیز سلطه خواهد داشت. یاسر الزعاتره نوشت مخالفان نظام یمن به هیچ وعده ای نباید اعتماد کنند بلکه صرفا به تحول همه جانبه در کشورشان باید بیندیشند،مخالفان این نظام باید بدانند درصورتی که ترس وتردید را کنار بگذارند از عهده این امر برخواهند آمد.

نویسنده این مقاله افزود دومین نامزد تغییر پس از یمن،کشور لیبی است هرچند که نظام این کشور درهفته های اخیر تلاش کرد تا با ارائه به اصطلاح کمک هایی به مردم، زمینه سکوت لیبیایی ها را فراهم سازد اما معمر قذافی باید بداند که این کمک ها را از اموال خود وخانواده اش به مردم نپرداخته بلکه این کمک ها از اموال دولتی بوده است، این کمک ها بیش از اینکه باعث سکوت مردم لیبی در مقابل نظام حاکم برآنها شود می تواند زمینه اعتراض علیه این نظام را فراهم سازد.

یاسر الزعاتره نوشت کشور لیبی دارای ثروت و درآمد بسیار است اما به علت سلطه گروهی اندک براین کشور وثروتش، بسیاری از مردم لیبی زندگی سختی دارند واین درحالی است که از عدالت،آزادی و تکثرگرایی در این کشور خبری نیست ونشانه های موروثی کردن حکومت بصورت آشکار قابل مشاهده است.

نظام حاکم لیبی درگذشته ادعا می کرد که نظامی انقلابی،آزادیبخش و طرفدار اعراب است اما از مدتی پیش که همه این ادعاها را کنار گذاشت تا امریکا نام این کشور را از فهرست کشورهای حامی تروریسم حذف کند، دیگر توجیهی برای سکوت لیبیایی ها وجود ندارد و به نظر می رسد که مردم لیبی در آینده نزدیک قیام خواهند کرد.

در همین چارچوب باید یادآوری کنیم که بعید به نظر می رسد نظام لیبی دست به اصلاحاتی جدی بزند تا مانع قیام مردم این کشور شود. یاسر الزعاتره نوشت به غیر از یمن ولیبی، بسیاری از کشورهای دیگر عربی از جمله کشورهای بزرگ نفت خیز نیزآمادگی تحرکات وفعالیتهای گسترده مردمی را - اگر نگوییم برای تغییرات ریشه ای- حداقل برای درخواست اصلاحات جدی اجتماعی وسیاسی دارند که در این میان از الجزایر به عنوان نامزد احتمالی تغییر باید نام ببریم.

وی افزود درست است که مردم الجزایر درباره احتمال تکرار حوادث خشونت بار دهه نود قرن بیستم نگرانی هایی دارند و همین امر ممکن است مانع بروز انفجار سیاسی سریع دراین کشور شود اما به جنبه دیگر وضع این کشور نیز باید توجه کنیم که عبارت از این است که مردم الجزایر باوجود ثروت هنگفت این کشور در سختی بسیار زندگی می کنند.