حرف زدن با خود، بیماری است؟

این افراد را می توان در همه کانون های اجتماعی با هر سن و سالی مشاهده کرد، آنان را می توانید در میان نزدیکان، خویشاوندان، همکاران و رهگذران در خیابان ببینید، زمانی که به آنان می نگرید، چنان در جدال با فرد خیالی خودشان می یابید که به هیچ وجه متوجه اطراف و حضور شما در کنارشان نمی شوند.

شاید بتوان حرف زدن کودکان با خود را به نوعی بازی کودکانه یا تلاش آنان برای پیدا کردن شخصیت خود دانست اما بروز این رفتار از سوی بزرگسالان را به هیچ وجه نمی توان توجیه کرد و تنها پاسخی که برای علل آن می یابید، پریشان ذهنی آنان با کمی احساس دلسوزی برایشان می باشد.

گاهی نیز اگر با خود حرف زدن افراد همراه با انجام حرکاتی غیرعادی باشد بلافاصله او را در زمره افراد مجنون به شمار می آورید و سعی می کنید خود را از وی دور نگه دارید تا به شما آسیبی نزند.

به هرحال این واقعیت جامعه است و شاید پاسخ برخی افراد درباره علل بروز این رفتار، فشارهای ناشی از مشکلات اقتصادی و اختلافات خانوادگی باشد زیرا به زعم آنان هزینه های بسیار زندگی، فقر و بیکاری، افراد را به جایی می رساند که برای جبران اعتماد به نفس از دست رفته خود، با خود حرف بزنند و با آوردن دلیل و بحث روی آن، فرد خیالیشان را قانع سازند.

بسیاری افراد، حرف زدن با خود را در بین میانسالان شایع می دانند، زیرا بار مسوولیت آنان در جامعه به دلیل تشکیل خانواده بیشتر است و به دلایل ژنتیکی و فرهنگی قادر به بیان مشکلاتشان نیستند و به ناچار مشغله های ذهنی خودشان را در حرف زدن با خود، به زبان می آورند.

یک روانپزشک و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی – درمانی مشهد در این باره به خبرنگار ایرنا گفت: برخلاف نظر عامه، حرف زدن با خود بیماری نیست و اغلب افراد این تجربه را در طول عمر خود حتی برای یک بار دارند.

ˈمحمدرضا فیاضی بردبارˈ افزود: مطالعات بسیار در این زمینه انجام گرفته و در برخی از آن ها به صراحت آمده است که حرف زدن با خود نه تنها علامت دیوانگی نیست، بلکه شتاب عمل فرد و ادراک وی را بیشتر می کند.

وی بیان کرد: به طور معمول بروز رفتار حرف زدن با خود در بین افراد رقابت جو و سبقت جو در مقایسه با دیگران بیشتر است.

وی اظهار داشت: حرف زدن با خود در افراد مزبور، قدرت ادراک و تفکر، کنترل بر رفتارها و فرآیند یادگیری را تقویت می کند.

وی درباره علل بروز رفتار ˈبا خود حرف زدنˈ در افراد، اظهار داشت: در جامعه امروز اضطراب ناشی از مشکلات اجتماعی و فردی در محیط کار، مدرسه و خانه باعث بروز این رفتار در افراد می شود.

وی افزود: کاهش اعتماد به نفس، از دیگر علل بروز این رفتار در افراد است زیرا با انجام آن می توانند سرخوردگی های ناشی از تعاملات اجتماعی خود را جبران کنند.

وی بیان کرد: افرادی که با خود حرف می زنند معمولا در یافتن راه حل مشکلات سردرگم هستند و با حرف زدن با خود، دنبال راه حل می گردند تا به کاهش اضطرابشان کمک کند.

این روانپزشک اظهار داشت: همه افراد با خود صحبت می کنند و این حرف زدن با خود، با ندای درونی در ذهن آنان انجام می گیرد اما همین افراد وقتی دچار اضطراب و چالش در زندگی روزانه خود می شوند ندای درونی به ندای بیرونی و کلامی تبدیل می شود.

وی افزود: با خود حرف زدن ممکن است در همه سنین بروز یابد اما در سنین بالا بویژه در مردان به دلیل افت حافظه و افزایش مشغله های ذهنی، این رفتار بیشتر دیده می شود.

وی بیان کرد: حرف زدن با خود در کمتر از یک درصد افراد جامعه، بیماری محسوب می شود که این افراد اصطلاحا اسکیزوفرنی یا جنون دارند و در عمل هنگام حرف زدن با خود با توهمات ذهنیشان در جدال هستند.

یک روانشناس نیز فشارهای روانی را علت اصلی بروز رفتار ˈبا خود حرف زدنˈ دانست.

ˈکاظم علی نوشین بادهˈ گفت: اگر مشکلات فیزیولوژیک زیستی مطرح نباشد، فشارهای روانی ناشی از مشکلات مالی، مصائب شغلی، ناسازگاریهای زندگی خانوادگی باعث می شود افراد برای تخلیه ذهن خود از این فشارها با خود حرف بزنند و به نوعی اعتماد به نفس از دست رفته را بازیابند.

وی بیان کرد: برخی ناکامی ها در زندگی اجتماعی و فردی باعث بروز تخیلات و تصوراتی می شود که فرد در مجادله با ذهن درونی خود آن را به بحث می گذارد و سعی می کند به نوعی ذهنش را از افکار ناخوشایند خالی کند.

وی عدم ثبات شرایط اقتصادی را علت عمده بروز رفتار حرف زدن با خود در افراد سالم عنوان و بیان کرد: زمانی که شرایط اقتصادی ثبات نداشته باشد و تفریحات کم شود، فشار مضاعف بر فرد تحمیل که به حرف زدن با خود منجر می شود.

وی افزود: دلیل دیگر حرف زدن با خود، آسیب مغزی در افراد است که در درصد کمی از افراد جامعه بروز پیدا می کند و به نوعی بیماری محسوب می شود.

یک جامعه شناس نیز به خبرنگار ایرنا در این باره گفت: انسان به طور فطری اجتماعی و مدنی طبع است و علت عمده بروز رفتار ˈبا خود حرف زدنˈ برای ارضای نیاز اجتماعی وی در هم افزایی با دیگران می باشد.

ˈغلامرضا حسنیˈ افزود: معمولا افراد انزواطلب، گوشه گیر و کسانی که تعامالات اجتماعی آنان محدود است و در جمع اغلب سکوت اختیار می کنند، با خود حرف می زنند و به ˈخود گفتمانیˈ مبتلا می شوند.

وی بیان کرد: زمانی که حمایت های اجتمای فرد تضعیف می شود، فشارهای ناشی از عدم اعتنای دیگران یا عدم اعتماد به آنان باعث می شود فرد به سوی گفتمان با خود گرایش یابد.

وی اظهار داشت: حاصل بی تفاوتی های دیگران و عدم اعتماد فرد به آنان باعث می شود که وی نتواند ارتباط اجتماعی مطلوب برقرار کند و دوستی برای خود برگزیند که میل به اجتماعی بودن وی را پاسخ دهد و دغدغه های ذهنی خود را با او درمیان گذارد.

عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد افزود: زمانی که مشکلات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی فرد زیاد می شود و وی فاقد هم صحبتی است که بتواند با او درد دل کند، ناگزیر با خود حرف می زند و از این طریق برای تقابل با مشکلات آینده تمرین می کند.

البته در این زمینه مرکزی برای ثبت افراد مراجعه کننده وجود ندارد و تنها کسانی که جنون یا مشکلات روانی دارند در مراکز خاص ثبت می شوند.

حرف زدن با خود به طور قطع بیماری نیست اما بهتر است به جای دوری کردن از این افراد به آنان نزدیکتر شویم و سعی کنیم با تشویق کردن و تقویت اعتماد به نفس آنان یاریگرشان باشیم.