سرنشینان خودرو در آستانه مرگ و حیرت از آسودگی خاطر مامور راهنمایی رانندگی

در ساعات پایانی شب ها موارد متعددی از بی اعتنایی برخی رانندگان به مقررات راهنمایی رانندگی و انجام رفتارهای پرخطری همچون سرعت و سبقت های غیر مجاز، حرکات مارپیچ، حرکت در خلاف جهت و موارد مشابه در خیابان ها ی تهران اتفاق می افتد.

برخی از این حرکات که عموما از سوی جوانان ماجراجو صورت می گیرد، باعث تصادف های بسیار شدید منجر به جرح و یا مرگ افراد بی گناه شده و حتی در صورت عدم تصادف ، روح و روان مردم را آزرده می نمایند.

نمونه چنین رویدادهایی، تصادف شبانه چند هفته پیش در بزرگراه حکیم بود که به مرگ چند هموطن و جراحت افراد دیگری انجامید.

البته در بسیاری از موارد ماجراجویانه که سانحه ای رخ نمی دهد، بالطبع با اینگونه متخلفین برخوردی نیز صورت نمی گیرد. در این وضعیت، خاطیان بی آنکه برای رفتارهای غلط خود تاوانی بپردازند از صحنه خارج شده و روز بعد دوباره همان رفتاهای نابهنجار و بدون هزینه خود را تکرار می نمایند.

در این زمینه همواره کارشناسان بر اولویت پیشگیری بر درمان ( وقوع حوادث تلخ) تاکید داشته اند اما در این صورت ، حداقل انتظار از افسران صدیق و زحمکش راهور ناجا این است که در مواردی که به علت همین قانون شکنی ها و بی احتیاطی های رانندگان خاطی، تصادف بین خودروها رخ داده و جان خانواده ها و سرنشینان خودروهایی که قربانی هیجان شدید رانندگی معدود جوانان متخلف میشوند، در خطر است، حضوری فعال در صحنه داشته و ضمن بررسی دقیق علل حادثه و شناسایی همه عوامل ، به وظایف و تعهدات خود برای حفظ جان و امنیت مصدومین عمل کنند.( اگرچه در اکثر موارد اینچنین است)

با این وجود به عنوان نمونه و در حادثه ای مشهود ، نیمه شب سه شنبه گذشته(22 بهمن) تصادف شدیدی در تقاطع خیابان های لادن شرقی و فراز در منطقه سعادت اباد تهران رخ داد که در جریان آن یکدستگاه پژو 206 به رانندگی جوانی حدود 20 ساله که با سرعتی سرسام آور و غیر قابل کنترل شمال به جنوب این تقاطع ( که دارای شیب تندی بوده و انتهای آن نیز بن بست است) را طی می کرد با خودروی پژو 405 و خانواده سرنشین آن که در حال عبور از مسیر شرق به غرب بودند به شدت برخورد نمود.

در این سانحه که بعنوان یکی از ساکنین محل ناظر آن بودم، خودرو 206 با همان سرعت و مستقیم به قسمت بغل 405 برخورد کرده و یک زن و دختر جوان وی که در صندلی های جلو و عقب نشسته بودند را به شدت مجروح ساخت . شدت برخورد به حدی بود که هر آن احتمال اتش سوزی در این خودرو که سرنشینان آن به دلیل جراحت و پرس شدن درها امکان خروج از آنرا نداشتند، میرفت.

در شرایطی که خانواده افراد اسیب دیده و اهالی محل برای نجات دادن دو سرنشین زن گیر افتاده در خودرو تلاش می کردند، خودرو راهنمایی و رانندگی از راه رسید و صرفا در محل توقف نمود و بالاخره با تلاش فراوان ساکنین محلی و همراهان، مجروحین حادثه به خودرو امبولانس که پس از 15 دقیقه به محل حادثه رسیده بود، انتقال یافتند.البته ماموران اتش نشانی نیز برای اطفا حریق حضوری به موقع داشتند .

اما آنچه در این میان باعث حیرت می شد، رفتار افسر راهور نیروی انتظامی بود که در تمام این مدت از خودرو خود پیاده نشد و در حالیکه ناظر به شدت حادثه و آسیب دیدگی سرنشینان خودروی 405 و نبود امکان خروج آنها از خودرو بود ، به صحنه می نگریست و یا در حال فراخواندن راننده های دو خودرو برای گرفتن مدارک آنها بود و راننده خودرویی که با سرعت عجیب خود در کوچه ای شیب دار می توانست مرگ چند تن را رقم بزند نیز در حال قدم زدن بود!!

حتی خانواده افراد اسیب دیده هنگامی که با نگرانی وضعیت رسیدن آمبولانس و خارج کردن سرنشینان را دنبال می کردند به افسر مورد نظر یاداوری و گلایه کردند که حضورمسوولانه و فعالتری داشته و از خودرو پیاده شود ولی با واکنش منفی و سرد این افسر مواجه شدند .
بعید است بازدید و سرکشی از سرنشینان مجروح شده در خودرو، ابعاد تصادف و نیز مشارکت ( داوطلبانه) در فعالیتهای امدادی ، اقداماتی باشند که دون شان این افسر( ظاهرا با درجه سرگردی) باشد.

البته یک درجه دار همراه افسر راهنمایی و رانندگی نیز در محل حضور داشت و خسارات ظاهری اعلام شده به خودروها را با صدای بلند به افسر یاد شده( که در صندلی خودرو پلیس نشسته بود) گزارش می داد.

امروز منشور اخلاقی کارکنان نیروی انتظامی را مرور می کردم که در بندهای هشت، نه ، ده و دوازده به صراحت تکالیف و وظایفی( هم قانونی و هم عرفی و اخلاقی) برای افسر یاد شده مشخص کرده و هرنوع رفتار غیر مسوولانه در این زمینه را رد کرده است.

تردیدی نیست که اکثر قریب به اتفاق کارکنان راهنمایی و رانندگی وظیفه شناس بوده و به مسوولیتهای قانونی، شرعی، عرفی و اخلاقی خود در صحنه های مختلف پایبندند، وامیدواریم فرماندهان محترم ناجا که همواره بر لزوم مشارکت فعال و انجام وظیفه نیروهای تحت امر خود در صحنه های مختلف تاکید دارند، به چنین موارد نادری نیز رسیدگی کرده و دستور برخورد قانونی صادر نمایند.

البته این امر به معنای زیر سوال بردن تلاشها و زحمات همکاران نیروی انتظامی بعنوان حافظان امنیت و جان و مال و ناموس مردم نیست و نمی توان تخلف و یا سهل انگاری و بی توجهی یک یا چند فرد را به همه این پرسنل خدوم تعمیم داد.

جا دارد از همه نیروهای انتظامی و امدادی کشور که بصورت شبانه روزی آماده ارایه خدمت به مردم هستند قدردانی کرد و حساب معدود افرادغیر مسوول را از آنها جدا دانست.