پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : موسسه «صلح آمریکا» نوشت: در حال حاضر خطری که از جانب بحران قریب‌الوقوع
زیست‌محیطی ایران احساس می‌شود، به مراتب بیش از خطر دشمنان خارجی و
منازعات سیاسی داخلی است.
به گزارش سرویس بین الملل سایت خبری تیک
Tik.ir، طبق گزارش «سازمان جنگل‌ها، مراتع، و آبخیزداری ایران» که در اواسط
سال 2013 منتشر شده بود، بیش از دو سوم خاک ایران -در حدود 118 میلیون
هکتار- به سرعت در حال تبدیل شدن به بیابان است.
«عیسی کلانتری» ،
مشاور رئیس جمهور در گفت‌وگویی هشدار داده بود که «مشکل اصلی‌ای که ما را
تهدید می‌کند و از اسرائیل، و آمریکا و دعواهای سیاسی و... خطرناک‌تر
است... این است که فلات ایران دارد غیرقابل سکونت می‌شود... اگر وضعیت
اصلاح نشود، ایران 30 سال دیگر کشور ارواح می‌شود.»
وی در این
مصاحبه به شرح آینده هشدارآمیز دریاچه‌های خشک‌شده و سفره‌های خالی آب‌های
زیرزمینی می‌پردازد، که احتمالاً میلیون‌ها ایرانی را وادار به ترک محل
سکونت خود خواهد کرد.
طبق شاخص عملکرد زیست‌محیطی سال 2012 که از
سوی دانشگاه‌های یِیل و کلمبیا انجام شده و 22 فاکتور محیطی چون منابع آب،
آلودگی هوا، تنوع زیستی، و تغییرات آب و هوایی را مورد بررسی قرار داده
بود، ایران از میان 132 کشور مورد مطالعه، در جایگاه 114 ام قرار گرفت.
آب
منابع
آب شیرین ایران تحت فشار برداشت‌های غیرقابل تحملی قرار دارند. ۹۰ درصد
خاک ایران را -که منطقه‌ای اندکی کوچک‌تر از ایالت آلاسکا [در آمریکا] را
دربرمی‌گیرد- سرزمین‌های خشک یا نیمه خشک تشکیل می‌دهند و تقریباً دو سوم
حجم بارندگی کشور پیش از آنکه بتواند رودها را پر آب کند، تبخیر می‌شود. در
نتیجه، ایران بیش از نیمی از آب مورد نیاز خود را با برداشت از آبخوان‌ها
تأمین می‌کند، و مصرف عمومی به سرعت در حال تحلیل بردن منابع زیرزمینی است.
با نرخ کنونی مصرف بی‌رویه آب در ایران، ۱۲ استان از ۳۱ استان این کشور،
ظرف 50 سال آینده ذخایر آبی خود را به پایان خواهند رساند.
سیاست‌های
اقتصادی ایران بر وخامت این مشکل افزوده‌اند. بهره‌برداری از آب‌های
زیرزمینی برای مالکان چاه‌ها آزاد است و به علت وجود یارانه‌های دولتی،
مصرف‌کنندگان تنها بخشی از هزینه‌های واقعی مصرف انرژی لازم برای پمپاژ آب
به سطح را می‌پردازند. سالانه 4 میلیارد مترمکعب از آب‌های زیرزمینی
غیرقابل بازگشت ایران، به سطح زمین پمپاژ می‌شوند.
آب‌های سطحی
ایران نیز با مشکل مشابهی مواجهند. غالب رودخانه‌های ایران به لحاظ
آب‌شناختی خشک شده یا در حال خشک شدن هستند، به این معنا که منابع
تجدیدپذیر آبرسانی این رودخانه‌ها هم‌اینک نیز به پایان رسیده است.
در
نتیجه، این آب‌های سطحی، ظرفیت مازاد اندکی برای تأمین تقاضای جمعیت رو به
رشد ایران در سال‌های خشک آینده دارند که به تناوب تکرار می‌شوند
-دوره‌هایی که میزان بارش زیر حد میانگین است. مصرف نادرست آب در نزدیکی
سرچشمه‌ها، بر امکان تأمین نیازهای آبی نواحی دوردست‌تر تأثیر نامطلوبی
می‌گذارد. برای مثال در شمال غربی ایران، احداث سدها (مانند کارون 3) ،
سیستم نادرست آبیاری، و خشکسالی منجر به کاهش حجم 13 رودی شده است که
دریاچه ارومیه را سیراب می‌کردند، و اکنون این دریاچه، که بزرگ‌ترین دریاچه
خاورمیانه محسوب می‌شود بیش از 60 درصد حجم خود را نسبت به سال 1995 از
دست داده است. در منطقه جنوب غرب نیز دریاچه بختگان که زمانی دومین دریاچه
بزرگ ایران بود، تحت تأثیر توأمان خشکسالی‌های طولانی‌مدت و احداث سد بر
روی رود کر، اکنون کاملاً خشک شده است.
خطر کشاورزی
مشکلات
آبی ایران در حال آسیب زدن به اقتصاد ملی این کشور است. 10 درصد تولید
ناخالص داخلی ایران حاصل فعالیت بخش کشاورزی است که نزدیک به یک چهارم
نیروی کار ایران را نیز در استخدام خود دارد. به علاوه فعالیت این بخش، از
امنیت غذایی ملی نیز پشتیبانی می‌کند. در حقیقت نیز تهران با راهبردی
دوگانه برای پیشبرد خودکفایی در تولید محصولات اساسی از طریق افزایش همزمان
عرضه و تقاضا، اقدام به اختصاص یارانه‌ای مساوی به تولیدکننده و
مصرف‌کننده کرده است.
با این حال، اکنون امنیت غذایی ایران در خطر
است، زیرا بخش کشاورزی با اختصاص 92 درصد از کل مصرف آب کشور به خود، تنها
در حدود 66 درصد نیاز غذایی 79 میلیون نفر جمعیت ایران را تولید می‌کند.
تهران ناچار از وارد کردن 37 درصد باقیمانده است؛ و تشدید «تنش آب» خطر
کاهش بیشتر توان تولید بخش کشاورزی را هشدار می‌دهد، که به نوبه خود منجر
به افزایش هزینه واردات و وخیم‌تر کردن فشارهای مالی خواهد شد. در حقیقت،
نیازهای بخش کشاورزی، اکنون حتی در حال صدمه زدن به امنیت غذایی کشور است.
برای مثال خاک برخی مناطق، چون دشت مرکزی کاشان، به سبب برداشت بیش از
اندازه از آب‌های زیرزمینی که منجر به تحلیل رفتن سفره‌های آب شده است، به
شوره‌زاری بدل شده و امکان کشاورزی در این مناطق کاملاً از بین رفته است.
انتخابی دشوار
رقابت
برای دستیابی به منابع محدود آب از همین حالا نیز منجر به بالا گرفتن
تنش‌ها و درگیری‌ها، چه در داخل ایران و چه در مناطق مرزی و در مقابله با
همسایگان این کشور شده است.
در اوایل سال 2013، کشاورزان اصفهانی
پمپی را که آب رودخانه محلی اصفهان [زاینده‌رود] را به شهر یزد در فاصله
185 مایلی [300 کیلومتری] می‌فرستاد، تخریب کردند. این مسئله در ادامه منجر
به یک هفته تظاهرات و کمبود و جیره‌بندی آب در یزد شد.
در سال
2011، مرزبانان ایرانی پس از عبور از مرز افغانستان و تلاش برای باز کردن
یک کانال آب 18 مایلی [30 کیلومتری] از رود هلمند به ایران، با نیروهای
افغان درگیر شدند. در دهه 1980، جرقه طولانی‌ترین جنگ تاریخ مدرن
خاورمیانه، بر سر دو ادعای رقیب در خصوص کنترل آبراهه راهبردی شط‌العرب
[اروند رود] ، میان ایران و عراق، روشن شد.
افزایش فشارها بر منابع
آبی ایران، انتخاب دشواری را در میان مصارف مختلف رقیب تعریف می‌کند. در
حوضه کرخه، مدیریت منابع آبی باید تصمیم بگیرد که با کاهش جریان آب رودخانه
چه کند -آیا این آب را در سد کرخه نگه داشته تا بتواند از آن برای تولید
برق استفاده کند یا اینکه مسیر آب به نواحی پایین‌دست را باز کند تا بتواند
منطقه‌ای را که به عنوان سبد غذایی ایران شناخته می‌شود، آبیاری کند.
آلودگی
ایران
با خطرات زیست‌محیطی جدی دیگری نیز مواجه است. طبق گفته «سازمان بهداشت
جهانی» ، سه شهر از پنج شهر نخست در فهرست آلوده‌ترین شهرهای جهان -اهواز،
کرمانشاه، و سنندج- در ایران قرار دارند که میزان آلودگی هوا در این شهرها
از چهار تا هفت برابر سطح قابل قبول سازمان بهداشت جهانی برآورد شده است.
ایران به سبب کیفیت نامطلوب هوا در سرتاسر کشور، از میان 91 کشور مورد
بررسی، در جایگاه 86ام قرار گرفته است. آلاینده‌های هوا، تنها در تهران
منجر به مرگ سالانه بیش از 5،500 نفر بر اثر بیماری‌های قلبی و عروقی، و
تنفسی می‌شوند.
از سویی انتظار می‌رود که روند تغییرات آب و هوای
جهانی نیز بر عمق معضلات زیست‌محیطی ایران بیفزاید. به گفته «سازمان حفاظت
از محیط زیست» ایران، تغییرات دما و میزان بارش‌ها، امکان برخورداری از آب
پاک، به ویژه در مناطق روستایی را کاهش خواهد داد و این نیز به نوبه خود
منجر به گسترش بیماری‌های انتقالی از راه آب خواهد شد. دمای بالاتر و حجم
پایین‌تر بارندگی می‌تواند تا سال 2050، تا 30 درصد از محصول غلات بکاهد.
طبق تحلیلی که از سوی هلند منتشر شده است، تغییرات آب و هوا می‌تواند تا
سال‌های 2050-2040، 15 تا 19 درصد از مجموع منابع آب‌های تجدیدشونده ایران
را کاهش دهد؛ و در آن زمان، میزان نیاز سالانه آب ایران، بیش از 40 درصد
فراتر از حجم منابع تجدیدشونده آب این کشور خواهد بود.
هزینه‌ها
میزان
خسارات -ناشی از تنش آب، بیابان‌زایی، و آلودگی- می‌تواند در بلندمدت منجر
به ایجاد مشکلات تضعیف‌کننده‌ای برای اقتصاد کشور شود. طبق برآورد «بانک
جهانی» ، هزینه سالانه تخریب محیط زیست در ایران، هم‌اینک نیز به میزان
هولناک 5 تا 10 درصد تولید ناخالص داخلی رسیده است. در مقایسه، به گفته
«اداره حسابرسی دولت آمریکا،» تحریم‌های طاقت‌فرسای واشنگتن و جامعه
بین‌المللی، در سال 2012 تنها توانستند 4/1 درصد از تولید ناخالص داخلی
ایران را کاهش دهند. و با گذشت زمان، این منابع ارزشمند بیشتر تحلیل رفته،
حاصلخیزی بیشتر کاهش یافته، و سلامت عمومی بیش از پیش آسیب خواهد دید.
سوء
مدیریت نیز سهم بسزایی در مشکلات زیست‌محیطی ایران دارد. شهرهای ایران یک
سوم منابع آب خود را از طریق نشتی لوله‌های آب از دست می‌دهند. سیستم
آبیاری این کشور نیز ناکارآمد بوده و از بازدهی بسیار پایینی برخوردار است.
بیش از نیمی از حجم آب منابع تجدیدشونده ایران که در بخش کشاورزی مصرف
می‌شود، به هدر می‌رود. ایران برای عبور از چالش‌های زیست‌محیطی، به تنظیم
مجدد سیاست‌ها و منابع خود نیاز دارد. به گفته کارشناسان، هزینه فناوری‌های
جدید، بکارگیری شیوه‌های صرفه‌جویی، و دیگر اقداماتی که می‌تواند تأمین آب
مورد نیاز ایران در سال 2050 را امکان‌پذیر سازد، حداکثر به 3 میلیارد
دلار در سال خواهد رسید.
ایران اخیراً گام‌های مثبت مهمی در جهت رفع
این مشکلات برداشته است. طرح توزیع هدفمند یارانه‌ها که از سال 2010 آغاز
شد، به تدریج مصرف‌کنندگان را وادار به پرداخت هزینه‌های واقعی آبرسانی
کرده، و انگیزه آنان را برای صرفه‌جویی در مصرف، و افزایش بازده شیوه‌های
مصرف خود سوق خواهد داد. قرار بود درآمدهای ذخیره‌شده حاصل از کاهش
یارانه‌های انرژی، صرف پشتیبانی از طرح‌هایی برای کاهش انتشار گازهای
گلخانه‌ای و آلودگی هوا شود. اما اصلاح توزیع یارانه‌ها، پس از مرحله اول
متوقف شد؛ و به علاوه به نظر نمی‌رسد که این اصلاحات در راستای مواجه با
چالش‌های زیست‌محیطی طراحی شده یا موثر بوده باشند. بحران قریب‌الوقوع
زیست‌محیطی ایران به انقلاب سبز فراگیری در سیاست‌گذاری‌های ملی نیاز دارد.
