خبر آنلاین: «اخراج اساتید»، چند روزیست که شدت گرفته است و از اساتید دانشگاه شریف تا دانشگاه بهشتی و تهران و علامه در لیست اخراجی ها قرار گرفته اند. اتفاقی تلخ که در دولت احمدی نژاد هم تکرار شده بود اما بنا به گفته زیباکلام تفاوتش در آن است که در دولت احمدی نژاد اساتید بازنشسته اجباری می شدند و در این دولت اخراج.
صادق زیباکلام که بعد از حوادث سال گذشته از تدریس در دانشگاه منع شده است، از یک رویه غیرقانونی در دانشگاه روایت می کند که با سکوت اعضای هیات هیات و حتی روسای دانشگاه روبرو شده است.
او می گوید؛«گلایه بسیار بزرگ من از هیات علمی و اساتیدی است که این اخراج ها را می بینند ولی متاسفانه سکوت می کند و این خیلی دردآور است.»
گفتگو با زیباکلام به شرح زیر است:
آقای زیباکلام! شما خودتان سال گذشته از تدریس در دانشگاه منع شدید، همانطور که در جریان هستید طی روزهای اخیر حذف اساتید از تدریس در دانشگاه ها پر رنگ تر شده و هر روز خبری در مورد منع تدریس چند استاد به گوش می رسد.آثار و تبعات چون برخوردهای تند و اکثرا سیاسی با اساتید دانشگاه برای جامعه علمی و دانشگاهی کشور از نگاه شما چیست؟
این اتفاقی که دارد می افتد از یک جهت حاکمیت قانون خیلی قابل تامل است. بزرگترین مصیبت و مشکل جامعه ما این است که خیلی وقت ها معلوم نیست که قانون و قوه قضاییه کجا قرار دارد. مثلا وقتی به صادق زیباکلام درمهر ماه سال گذشته گفته شد که حراست دانشگاه به مدیر گروه گفته است که زیبا کلام دیگر حق سر کلاس رفتن ندارد و مدیر گروه آقای دکتر حمید احمدی هم به بنده ابلاغ کردند که متاسفانه حراست گفته است که شما حق ندارید سر کلاس بروید از طرف اساتید دیگر و رئیس دانشگاه اعتراض خاصی صورت نگرفت.
صرفا مواضع سیاسی شما دلیل این برخورد بود؟
مسائل سیاسی به کنار، اولین و مهمترین پرسشی که مطرح می شود این است که در این بین قانون، اصول و ضوابط کجا هستند. یعنی حراست با یک تلفن می تواند به دانشگاه تهران که چیزی حدود ۹۰ سال قدمت دارد بیاید و بگوید که استاد شما این درس را بدهد و این درس را ندهد.
یا در دانشگاه علامه چگونه رئیس دانشگاه یا هر فرد دیگری می تواند بیاید و به یک استاد بگوید شما دیگر سر کلاس نرو، یا در دانشگاه شریف همینطور. این واقعا نشان دهنده پایمال شدن قانون است، چون به هر حال اگر قرار است یک کارمندی اخراج یا استادی به هر ترتیب منع شود قانون یک ضوابط و شرایطی را پیش بینی کرده است که دلایلی باید برای این برکناری وجود داشته باشد . نمی شود که همینجوری نهادهای امنیتی بیایند و بگویند که این فرد برود سر کلاس و آن فرد نرود سر کلاس.
این واقعا اوج ورشکستگی حاکمیت قانون است که انقدر راحت نهادهای امنیتی به خودشان اجازه دهند که بیایند در امور دانشگاه دخالت کنند.
این برخورد سال گذشته و پس از اعتراضات رنگ و بوی بیشتری به خود گرفت، شما ریشه این نوع برخورد ها را در همان اعتراضات می بینید و یا عوامل دیگری هم در این موضع دخیل هستند؟
مسلم آن است که این وضعیت در دولت آقای رئیسی خیلی پر رنگ شده و دلیل آن هم به مسئولین دانشگاه ها و وزیر علوم بر می گردد که هیچ مسئولیتی در قبال هیات علمی خود احساس نمی کنند. یعنی وقتی به آقای دکتر محمد مقیمی رئیس دانشگاه تهران با یک تلفن گفته می شود که صادق زیبا کلام با تجربه استاد تمامی و سی سال سابقه تدریس در دانشکده حقوق را کنار بگذارید ایشان اصلا نمی گویند چه کسی تلفن زد و چرا این اتفاق افتاده و برای چه گفته اند.
یا رئیس دانشگاه علامه و یا دانشگاه شریف هیچ وظیفه خود نمی دانند که بایداز حقوق استادی که اخراج شده دفاع بکنند. ایضا وزیر علوم هم همینطور و ایشان هم هیچ وظیفه ای در قبال اینکه هیات علمی دانشکاه ها را مثل اب خوردن کنار می گذارند ندارد ،تا برسد به رئیس دولت.
جالب اینکه اقای رئیسی سال ها عهده دار یکی از بالاترین مناسب قوه قضاییه بودند و با این وضعیت قوه قضاییه به تمسخر گرفته می شود که چرا حرکتی نمی کند.
این روند در زمان آقای احمدی نژاد در سال 84 نیز شاهد بودیم، بنظر شما ایا دولت آقای رئیسی دنبال رو همان سیاست دولت نهم است؟
یک سنتی از قبل از انقلاب در دانشگاه بود که اگر قرار بود یک هیات علمی به گروه آموزشی اضافه شود از گروه مربوطه یک استنتاجی می شد .مثلا بارها شده بود که مدیر گروه علوم سیاسی در دهه ۷۰ ،۸۰ و ۹۰ اعلام کرده بود که دو تا تقاضای همکاری هیات علمی آمده و اینها فارق التحصیل فلان جا هستند و گروه بیاید بررسی کند که به درد گروه علوم سیاسی می خورند یانه.
در دوران اقای احمدی نژاد متاسفانه یک وضعیت اسف باری اتفاق افتاد و آن این بود که تقریبا هر دفعه که من برای جلسه دوشنبه ها به گروه علوم سیاسی می رفتم می دیدم که یک چهره جدیدی آمده و در گروه نشسته است و اساتید با نگاه از یکدیگر می پرسیدند که ایشان کیست و معلوم می شد که ایشان یک عضو جدید هیات علمی گروه سیاسی هستند.یعنی آن سبک و سیاقی که بود در دوران آقای احمدی نژاد کاملا به هم ریخته شد و اصلا دیگر گروه و دانشکده و اینها اصلا دیگر هیچ دخلیتی در اینکه عضو جدید وارد می شود یا نه نداشتند.
در دوران احمدی نژاد همینجوری افراد وارد گروه های آموزشی در دانشگاه های مختلف می شدند و معمولا کسی در مقام اعتراض بر نمی آمد که ترتیب استخدامی این استادی که وارد گروه آموزشی شده چگونه بوده است و پرونده علمی ایشان در کجا مورد بررسی قرار گرفته است .
البته در زمان احمدی نژاد ما شاهد اخراج نبودیم و چند تا از اساتید بازنشسته اجباری شدند ولی تا آنجا که من به یاد دارم مثل این وضعیتی که الان در دولت اقای رئیسی اتفاق افتاده اخراج نداشتیم.اما الان هم افراد مختلف بعنوان استاد جذب می شوند و هم یک سری از اساتید به انگیزه ها و دلایل سیاسی متاسفانه اخراج می شوند.
اگر چه در دوران احمدی نژاد افراد بی ضابطه و توسط ارگان های حکومتی انتخاب می شدند و جذب دانشگاه می شدند اما الان ضمن اینکه همان اتفاق زمان احمدی نژاد دارد می افتد متاسفانه اخراج هم صورت می گیرد.
بنظر شما یک کودتای علمی در حال وقوع نیست؟
نه، بنظر من مشکل سیاسی است و اساتیدی که اخراج می شوند اساتیدی هستند که به دانشجویانی که اخراج یا تعلیق شده اند همدردی نشان دادند و به همین دلیل اخراج می شوند. به هیچ وجه مسائل علمی و آموزشی آنها مطرح نیست و برای گرفتن زهر چشم از اساتید دیگر که شما دخالت نکنید چرا که پس فردا که اول مهر شد اگر دانشگاه دانشجویانی را تعلیق یا اخراج کرد اساتید بدانند که اگر خواسته باشند دخالت کنند و از دانشجویان حمایت کنند خودشان با خطر اخراج روبرو هستند .
البته گلایه بسیار بزرگ من از هیات علمی و اساتیدی است که این اخراج ها را می بینند ولی متاسفانه سکوت می کند و این خیلی دردآور است .گروه سیاسی دانشگاه تهران وقتی متوجه شدند که حراست گفته زیبا کلام سر کلاس نرود متاسفانه هیچ کدامشان نگفتند که آخر به حراست چه ربطی دارد که بیاید و بگوید چه کسی سر کلاس برود یا نرود.
وقتی اساتید حمایت نمی کنند باعث می شود که دولت آقای رئیسی بدانند که اگر از بهشت زهرا صدایی در بیاید از خیلی از اساتید دانشگاه متاسفانه صدایی در نمی آید و این خیلی تاسف برانگیز است.
علی اکبر صالحی عضو هیأت علمی دانشگاه صنعتی شریف و رییس پیشین سازمان انرژی اتمی خاطرنشان کرد: جایی که باید بیشترین دقت را کرد، در انتخاب هیأت علمی است؛ چرا که آن کانونی که هدایت علمی و تربیتی جوان دانشجو را به دست می گیرد، هیأت علمی است. نمی توانیم خدای ناکرده به صورت انبوه عده ای را بدون دقت کافی از حیث کیفیت علمی و سایر شایستگی ها به دانشگاه‌ها تزریق کنیم و به کلاس بفرستیم. نام این دیگر دانشگاه نیست! معلم است که شالوده تعلیم و تربیت را عهده دار می شود. مگر می توان به صورت جمعی عده ای را تزریق کرد؟!
