کتاب تاریخ روابط ایران و آمریکا: در اواخر دههٔ ۱۹۴۰، ایران طبقۀ متوسط کوچک، اما روبه رشدی از متخصصان ماهر، بانکداران، وکلا، دانشجویان ایدئالیست و روشن فکران را داشت: یک بورژوازی مدرن که برای حرکت روبه جلو با اصلاحات دمکراتیکی که در دههٔ ۱۹۱۰ مختل شده بود، بی تاب بود. این گروه بزرگ و متنوع به شکلی فزاینده خود را سرمست آمیزه‌ای از ملی گرایی و لیبرالیسم غربی می‌یافت. این طبقه به شکلی منحصر به فرد، توانایی گرفتن میانه بین کمونیست‌ها و مذهبیان محافظه کار را داشت و عناصر معتدلی از هر دو اردوگاه را بر می‌گرفت و همه را زیر خیمه بزرگی گرد هم می‌آورد.
