سرویس بین‌الملل «انتخاب»: در فاصله تنها 6 روز تا برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، بیش از هر زمان دیگری رقابت میان دو حزب جمهوری‌خواه و دموکرات بر سر کسب رای‌های الکترال در ایالتهای مختلف افزایش پیدا کرده است. در این میان، اکثریت ایالتهای از نظر پایگاه رای و برنده انتخاباتی، مشخص هستند و از قبل تمامی ناظران سیاسی و نامزدهای دو حزب رقیب، می‌دانند که آرا به سبد کدام حزب و نامزد ریخته می‌شود. این ایالت‌ها به طور سنتی پایگاه یکی از دو حزب دموکرات یا جمهوری‌خواه هستند و غالبا دو حزب نیز کمترین سرمایه‌گذاری را در این ایالت‌ها دارند و از نظر مالی و تبلیغاتی، هزینه‌ای را برای این ایالت‌ها صرف نمی‌کنند.
اما بر خلاف این مناطق، برخی از ایالت‌ها به طور سنتی پایگاه هیچ یک از احزاب نیستند و طی انتخابات مختلف آراء آن به نفع یکی از دو حزب اختصاص پیدا کرده است. این ایالت‌ها که اصطلاحا «خاکستری» یا ایالتهای «چرحشی» نامیده می‌شوند، از یک سو، کانون اصلی فعالیت‌های تبلیغاتی و هزینه‌های هر یک از دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه هستند و از سوی دیگر، نقش سرنوشت‌ساز را در تعیین رئیس جدید کاخ سفید در هر دوره دارند.
مجموع آرای مورد نیاز هر رئیس‌جمهور و ایالات کلیدی
نظام سیاسی آمریکا از سیستمی ویژه برای برگزیده شدن رئیس‌جمهور آمریکا تبعیت می‌کند. در واقع، انتخاب رئیس‌جمهور این کشور بر اساس آرای مستقیم مردم نیست بلکه آمریکایی‌ها در چارچوب انتخابات ریاست جمهوری به افرادی موسوم به «الکترال» رای می‌دهند تا از نامزد مورد حمایت آنها برای سمت ریاست جمهوری حمایت کند. هرچه تعداد افرادی که در یک ایالت زندگی می‌کنند بیشتر باشد، تعداد الکترال‌های بیشتری برای آن ایالت وجود دارد؛ به عنوان مثال ایالت «کالیفرنیا»، با ۳۸.۸ میلیون نفر جمعیت، ۵۵ رای دارد؛ در حالی که ایالت «دِلاوِر»، با ۹۳۶ هزار نفر جمعیت، فقط ۳ رای دارد؛ ایالتهای «تگزاس» و «فلوریدا» با داشتن ۳۸ و ۲۹ رای الکترال، از دیگر ایالتهای مهم در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا هستند.
«مین» و «نبراسکا» از استثنا‌های سیستم الکترال هستند؛ به این معنا که هر نامزدی که بالاترین رای مردمی را به دست بیاورد، برنده الکترال نیز خواهد بود. در حال حاضر ۵۳۸ الکترال وجود دارد که بر اساس تعداد ۴۳۵ نماینده (مردان و زنان کنگره) و ۱۰۰ سناتور به علاوه سه انتخاب کننده دیگر از منطقه کلمبیاست. بر اساس قانون اساسی مقام‌های فدرال اعم از منتخب یا منصوب شده نمی‌توانند در میان الکترال‌ها قرار بگیرند. هر نامزد انتخابات ریاست جمهوری آمریکا که بتواند در مجموع ۵۰ ایالت و منطقه کلمبیا، دستکم ۲۷۰ رای الکترال را به دست بیاورد، رییس جمهور آمریکا خواهد بود.
احتمال تاریخ‌سازی انتخابات 2020
در سطحی دیگر، بسیاری از ناظران سیاسی بر این باور هستند که انتخابات اخیر آمریکا رکورد مشارکت شهروندان را را طی بیش از یک قرن گذشته خواهد شکست. برخی کارشناسان از جمله مایکل مک دونالد، استاد دانشگاه فلوریدا پیش بینی کرده اند که در این دوره از انتخابات با در نظر گرفتن میزان مشارکت زودهنگام رای دهندگان، رکورد مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری با مجموع ۱۵۰ میلیون رای شکسته خواهد شد. در این صورت آمریکا با مشارکت ۶۵ درصد از واجدان شرایط در رای گیری شاهد بیشترین میزان مشارکت از سال ۱۹۰۸ میلادی تاکنون خواهد بود.
ایالتهای چرخشی کدامند؟
در وضعیت کنونی تمرکز اصلی کمپین انتخاباتی جو بایدن، نامرد حزب دموکرات و دونالد ترامپ، نامزد حزب جمهوری‌خواه، بر رقابت در ایالتهای خاکستری به عنوان کلید اصلی پیروزی در انتخابات متمرکز شده است. با این اوصاف، اکنون برای همه‌گان پرسش این است که ایالتهای چرخشی یا خاکستری کدامند؟ در این زمینه میان ناظران سیاسی وحدت نظر و اجماع وجود ندارد.
با این اصاف، در وضعیت کنونی میتوان از 13 ایالت سرنوشت‌ساز به عنوان کانون رقابت ترامپ و بایدن و تعیین کننده نتیحه انتخابات یاد کرد که عبارتند از: آریزونا ۱۱ رای ، فلوریدا ۲۹ رای ، جورجیا ۱۶ رای ، میشیگان ۱۶ رای ، مینه‌سوتا ۱۰ رای ، کارولینای شمالی ۱۵ رای ، پنسیلوانیا ۲۰ رای و ویسکانسین ۱۰ رای، نیوهمپشایر 4، اوهایو 18 رای، آیووا ۶ رای ، تگزاس 38 رای، نوادا ۶ رای الکترال. مجموع آرای الکترال این ایالت‌ها 199 رای است اما برخی موسسات بر خلاف این تقسیم بندی تنها 8 ایالت را به عنوان مناطق رقابتی مورد ارزیابی قرار می‌دهند. برای نمونه خبرنامه تحلیلی-سیاسی (غیرحزبی) کوک از 8 ایالت آریزونا، فلوریدا، نیوهمپشایر، میشیگان، کارولینای شمالی و پنسیلوانیا و ویسکانسین به عنوان ایالتهای چرخشی نام برده است.
نقشه ایالتهای خاکستری سرنوشت‌ساز در انتخابات 2020
تاریخچه کوتاه ایالات چرخشی
نگاهی کوتاه به انتخابات امریکا اهمیت ایالات چرخشی را به اثبات می رساند. در 1948، هری ترومن توماس دوی را با پیروزی در ایالات چرخشی آن زمان یعنی نیویورک، کالیفرنیا، اوهایو، ایندیانا و ایلینویز شکست داد. نکته قابل توجه اینکه ترومن کمتر از یک درصد بیشتر از رقیبش در این ایالات، رای جذب کرده بود.
در 1960، رقابت بین ریچارد نیکسون و جان اف کندی بود که کندی توانست با پیروزی در 10 ایالت کلیدی، رقیب خود را شکست دهد. فاصله ی کندی و نیکسون کمتر از یک درصد بود. در سال 2000، نتایج انتخابات به فلوریدا گره خورده بود که در نهایت به پیروزی جورج بوش با کسب فقط 537 رای بیشتر ختم شد.
مسیر دشوارتر ترامپ برای پیروزی نسبت به بایدن
اما اکنون نکته قابل توجه این است که بر اساس نظر سنجی‌های قطعی جو بایدن بدون پیروزی در ایالات خاکستری و فقط با اتکای بر رای‌های قطعی در ایالت‌هایی که به طور سنتی به دموکرات‌ها رای می‌دهند، 218 رای دارد. به این ترتیب نامزد دموکرات ها برای پیروزی (کسب ۲۷۰ رای در کالج الکترال) به تنها ۵۲ رای الکترال از ایالتهای خاکستری نیازمند است.
برخلاف بایدن، دونالد ترامپ وضعیت دشوارتری دارد زیرا بدون در نظر گرفتن گرفتن ایالتهای چرخشی تنها ۱۲۵ رای الکترال قطعی دارد. در نتیجه رئیس جمهوری کنونی آمریکا برای پیروزی در انتخابات پیش رو باید بتواند حداقل ۱۴۵ رای الکترال از ۱۳ ایالت سرنوشت ساز را کسب کند. یعنی از مجموع 199 رای موجود ترامپ باید حدود 76 درصد آرای الکترال را کسب کند.
ایالت تگزاس و فلوریدا؛ دوقطب اصلی رقابت
بدون تردید در میان تمامی ایالتهای آمریکا همواره از فلوریدا به عنوان سرنوشت‌سازترین و کلیدترین ایالت برای تعیین رئیس‌جمهوری آینده آمریکا یاد می‌شود. به‌گونه‌ای که از سال ۱۹۶۴ تا به امروز هر رییس‌جمهوری که رای فلوریدا را برده، برنده انتخابات هم بوده است. ترکیب جمعیتی این ایالت که هم تعداد زیادی از افراد سالمند و بازنشسته، هم سیاهپوستان و هم اسپانیایی تبارها در آن زندگی می کنند به گونه ای است که هر دو حزب می توانند به کسب ۲۹ رای الکترال آن امیدوار باشند. نتیجه آخرین نظرسنجی منتشرشده در ایالت فلوریدا نشان می دهد که ۴۹ درصد رای دهندگان از جو بایدن حمایت می کنند. در مقابل ۴۷ درصد از آنها قصد دارند به دونالد ترامپ رای دهند.
علاوه بر فلوریدا، در این دوره انتخابات پایگاه سنتی حزب جمهوری‌خواه در ایالت کلیدی تگزاس نیز با تهدید مواحه شده است. این ایالت جنوبی با آرای الکترال زیاد خود همان وضعیتی را برای جمهوریخواهان در کالج الکترال داشت که ایالتهای کالیفرنیا و نیویورک برای دموکرات ها دارند. با این حال در این دوره از انتخابات پیروزی جمهوریخواهان در تگزاس قطعی به نظر نمی‌رسد.
در ۴۰ سال گذشته آخرین باری که تگزاس یک رییس جمهور دموکرات را انتخاب کرده مربوط به سال ۱۹۷۷ و ریاست جمهوری جیمی کارتر است. در آن سال جیمی کارتر دموکرات ۳ و ۲ دهم درصد در ایالت تگزاس از جرالد فورد جمهوری‌خواه پیش افتاد. ترامپ در انتخابات سال ۲۰۱۶ با ۹ درصد اختلاف آرای تگزاس را برد – که البته این اختلاف رای در نوع خود کمترین حد از سال ۱۹۹۶ به این سو به حساب می‌آمد.
