نتایج تحقیقی جدید در قدس نشان می‌دهد که نیمی از نیروی کار در شهر اشغالی قدس را عرب‌هایی تشکیل می‌دهند که برای یهودیان کار می‌کنند و صاحبان کاران یهودی آنها را بر کارگران و کارمندان یهودی ترجیح می‌دهند زیرا آنها با حقوق کمتر، ساعات طولانی‌تری کار می‌کنند.
به گزارش ایسنا، به نوشته روزنامه فرامنطقه‌ای الشرق الاوسط، در تحقیقی که "موسسه پژوهش‌های سیاسی قدس" تحت عنوان "چه کسی پشت سقف شیشه‌ای است" انجام داده، روابط مشترک کاری میان اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها بررسی شده است. این تحقیق کار مشترک دو پژوهشگر عرب و یهودی به نام‌های مریک اشتیرن، پسر یوری اشتیرن، نماینده پیشین پارلمان اسرائیل و متخصص جغرافیای سیاسی شهرهای مختلط و دیگری احمد الاسمر، از ساکنان منطقه الجوز در شرق قدس اشغالی و روزنامه‌نگار سابق است، الاسمر اکنون ریاست گروه دانشجویان اهل قدس در دانشگاه اسرائیل را بر عهده دارد.
این دو پژوهشگر اعلام کردند:"با وجود اینکه اعراب ساکن قدس شرقی از ملیت فلسطینی خود جدا نشده‌اند، ادغام آنها در جامعه اسرائیلی رو به افزایش است، اکنون تعداد فلسطینی‌های فارغ‌التحصیل شده از دبیرستان‌هایی که با سیستم آموزشی اسرائیل مشغول به فعالیت هستند، فلسطینی‌هایی که ادامه تحصل در دانشگاه‌های اسرائیلی را انتخاب می‌کنند و ازدواج میان پسران و دختران ساکن شرق قدس با اعراب ساکن اراضی اشغالی(اعراب ۴۸) و به شکل کمتر با اعراب کرانه باختری رو به افزایش است و ما شاهد افزایش توجه‌ها به غرب قدس و افزایش استقبال فلسطینی‌ها از کالاهای مصرفی و خدمات تفریحی در مناطق یهودی‌نشین هستیم."
علاوه بر همه اینها، بخش‌هایی از بازار کار غرب قدس به شکلی روزافزون در کنترل کارگران شرق قدس قرار می‌گیرد.
این دو پژوهشگر عرب و یهودی در ادامه به تبعیض نژادی آشکاری که علیه اعراب اعمال می‌شود، پرداخته و اظهار داشتند: احساسات مختلفی در محیط کاری مشترک در قدس وجود دارد، از جمله احساس ظلمی که کارگران عرب(با توجه به شرایط بد کاری‌شان در مقایسه با کارگران یهودی) دارند و سیستم روابط شخصی که یک پنجم کارگران یهود و عرب که در کنار یکدیگر کار می‌کنند، در حال گسترش آن هستند.
با این حال محیط‌های کاری مشترک بسیاری وجود دارند که کارگران عرب در آنها اجازه صحبت کردن به زبان عربی را ندارند زیرا به گفته صاحبان این مشاغل عربی صحبت کردن در این محیط‌ها به دلیل تجاری بودنشان باعث فرار مشتریان یهود می‌شود، همچنین در بیشتر محیط‌های کاری مشترک بحث‌های سیاسی هم برای کارگران عرب و هم یهودی ممنوع است.
اشتیرن و الاسمر این امر را راهکاری برای حفظ محیط‌های کاری مشترک در برابر پیامدهای آغاز درگیری‌های سیاسی در آنها توصیف کرده و اظهار داشتند، به جای این بحث‌های سیاسی، بسیاری از کارگران با وجود اینکه صاحب کارانشان آنها را بر حذر داشته‌اند اما در شبکه‌های اجتماعی مانند فیسبوک و گروه‌های واتساپ به موضعگیری‌ها و رویکردهای قومی طرف دیگر حمله می‌کنند.
طبق نتایج این بحث در طول عملیات‌ها و درگیری‌های قومی-مذهبی میان دو طرف، تنش بر این محیط‌های کاری حکم‌فرماست و در این زمان‌ها کارگران یهود و عرب از استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی هراس دارند.
در این مواقع بیشتر ادامه کار برای اعراب در بخش‌های یهودی دشوار می‌شود اما صاحبان کاران یهودی که در روزهای عادی روی خوشی به کارگران خود نشان نمی‌دهند ناگهان مهربان شده و نسبت به سرنوشت آنها ابراز نگرانی کرده و به شرایط و احوالات آنها توجه نشان می‌دهند تا بیشتر از شرایط زندگی پر تنش اقلیت‌های عرب در قدس باخبر شوند.
همچنین این تحقیق حاوی آمارهای جنجالی است، از جمله اینکه حدود ۹۰ درصد از نیروی کار عرب در شرق قدس(حدود ۳۵ هزار تن) در کارگاه‌های تجاری یهودی کار می‌کنند، این کارگران خانواده‌هایی دارند که زیر خط فقر زندگی می‌کنند، حدود ۸۲ درصد از آنها فقیر بوده و میزان ترک تحصیل آنها در مقطع دبیرستان بالاترین تعداد در سرزمین‌های اشغالی را به خود اختصاص داده و ۳۶ درصد است، شبکه تاسیسات زیربنایی اصلی در محله‌های شرقی قدس شامل کانال‌ها، شرکت آب و فاضلاب و خیابان‌ها شرایط بسیار بدی دارند و بازار کار یهودی برای ساکنان این محله‌ها در حکم نجات است.
به گفته این دو پژوهشگر، کارگران فلسطینی قدس برای یهودیان صاحب مشاغل، نیروی کار مهمی محسوب شده و جایگزینی ندارند، آنها دستمزد کمی را به اعراب برای ساعات کار بیشتری در مقایسه با یهودی‌ها پرداخت می‌کنند. ۷۱ درصد از کارگران ساختمانی قدس عرب بوده و نیز ۵۷ درصد از کارگران حوزه حمل و نقل، ۴۰ درصد از کارگران هتل‌ها و رستوران‌ها، ۲۰ درصد از کارگران بخش بهداشت و ۴۶ درصد از کارگران بخش خدمات آب، فاضلاب و نظافت را اعراب تشکیل می‌دهند.
اشتیرن و الاسمر که برای این پژوهش ۴۲۸ کارگر را مورد سوال قرار داده‌اند، می‌گویند، بیشتر این کارگران ابراز داشتند که در غرب قدس احساس ناخوشایندی از محیط کارشان داشته و امنیت شغلی ندارند. ۴۹ درصد آنها نیز گفته‌اند که دستکم یک بار با خشونت لفظی در ارتباط با مسایل قومی مواجه شده‌اند، و ۱۸ درصد از آنها اعلام کردند که تجربه خشونت فیزیکی برای یک بار و یا بیشتر را داشته‌اند.
