۲۹ اکتبر سال ۱۹۵۶، اسرائیل با استفاده از وضعیت بحرانی که ملی کردن آبراه سوئز در مناسبات مصر با انگلیس و فرانسه به وجود آورده بود حمله نظامی خود را به مصر را آغاز کرد.
به گزارش «انتخاب»؛ در این حمله انگلیس و فرانسه هم به آن پیوستند و هواپیماهای نظامی انگلیس مستقر در پایگاه این کشور در قبرس به مصر حمله بردند.
شورای امنیت در صدد اعلام آتش بس برآمد که با وتوی انگلیس و فرانسه رو به رو شد و داگ هامرشولد دبیر کل وقت سازمان ملل وقتی که چنین دید مجمع عمومی را به تشکیل جلسه فراخواند و این مجمع با کمترین مخالفت رأی به ترک مخاصمه داد که تصمیمات مجمع عمومی ضمانت اجرایی ندارند.
تا این زمان سوریه و عراق نیز به نیروهای خود آماده باش داده و دست به بسیج نیرو زده بودند.
طولی نکشید که موازنه جهانی قدرت کار خود را کرد؛ روزنامه ایزوستیا ارگان دولت شوروی در مقاله شدیدالحنی کشورهایی را که به مصر حمله برده بودند تهدید کرد که ارتش سرخ ساکت نخواهد نشست و مداخله خواهد کرد.
متعاقب آن گزارش رسید که شوروی دست به مسلح کردن سوریه زده و درصدد مداخله به حمایت مصر است که دولت آمریکا از بیم مداخله شوروی به میانجیگیری دست زد و آتش بس برقرار شد و نیروهای انگلیس و فرانسه و سپس اسرائیل تخلیه خاک مصر را آغاز کردند و واحدهای حافظ صلح سازمان ملل در خطوط مرزی مصر و اسرائیل مستقر شدند.
این جنگ به بسط نفود شوروی در آن منطقه مخصوصا مصر و سوریه کمک بسیار کرد.
قطع سریع جنگ به چند دلیل بود ازجمله وجود دو ابر قدرت در جهان که در برابر هم قرار می‌گرفتند و موازنه برقرار بود، وجود یک دبیرکل بی طرف و از یک کشور همیشه مستقل و پیشرفته که تحت تاثیر قرار نمی‌گرفت.
