خاطرات جان کری: روزی وزیر امور خارجه‌ی چین در این میانه به من گفت: «خدا را شکر که مهلت واقعی را برای ژوئن تعیین کرده‌اید و نه ماه مارس چون این‌جوری که پیش می‌رود امیدی نیست در این ماه کار را تمام کنیم.» نفس‌اش از جای گرم بلند می‌شد چون آن‌ها در چین یک کنگره‌ی آماده‌ی جنگ نداشتند که منتظر بهانه باشد و تحریمی تصویب کند و کبریتی زیر این همه تلاش بگیرد. به همین خاطر موضوع را برای همه روشن کردیم که این دیگر خانه‌ی آخر است و زمانِ بین جلسات را به کمترین میزان رساندیم و تا پاسی از شب هر شب کار کردیم.