پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
سرویس تاریخ «انتخاب»: کتاب «اتاقی که در آن اتفاق افتاد»، خاطرات کاخ سفید از زبان جان بولتون، مشاور امنیت ملی آمریکا در دوران ترامپ است. او سابقه معاون وزارت خارجه و نمایندگی آمریکا در سازمان ملل را در دوران جورج بوش پسر نیز در سابقه دارد. بولتون که با رویکردهای ستیزه جویانه در حوزه سیاست خارجی شناخته می‌شود، 372 بار در کتاب خود به ایران اشاره کرده است. این کتاب توسط انتشارات های امیرکبیر و مهراندیش با ترجمه های مختلفی به چاپ رسیده است. «انتخاب» روزانه بخش هایی از این کتاب را منتشر خواهد کرد.
از قسمت قبل:
«پومپئو گفت فکر می‌کند مکرون برای شروع مذاکرات احتمالاً یک امتیاز خیلی بزرگ پیشنهاد می‌کند که این دقیقاً همان چیزی بود که کری و اوباما پیشنهاد داده بودند و ایده بدی بود. » ترامپ در جواب گفت: «ما می‌تونیم یه روزه به توافق برسیم، دلیلی برای برداشتن تحریم ها نیست. تا این کار رو بکنیم، اونا برمی گردن سرکارشون.»
بحث کمی ادامه یافت و موضوع غنی‌سازی‌های ایران مطرح شد ترامپ گفت ما باید فشار بیاریم و بعد بحث کشیده شد به این که کی میلی می‌تواند جایگزین دانفورد شود: آیا باید میلی رو هم بیاریم وسط؟ شاید تا دو هفته دیگه مجبور بشیم این کار رو بکنیم؛
چیزی که نه من و پومپئو، بلکه هیچ کس دیگری در وزارت خارجه یا شورای امنیت ملی نمی‌دانست و قطعاً تأیید نمی‌کرد این بود که منوچین مشغول مذاکره با وزیر مالی فرانسه برونو لومر بود تا دقیقاً کاری را بکند که ترامپ گفته بود انجام نمی‌دهد. این را از مالوینی شنیدم که منوچین به او زنگ‌زده تا بگوید ما با ایران توافق کردیم و منوچین این را نزد من هم بعداً تکرار کرد نه پومپئو و نه من چیزی درباره مذاکرات منوچین با لومر نمی‌دانستیم هر چند منوچین ادعا می‌کرد ترامپ و مکرون موقع ناهار سالروز عملیات نرماندی در پاریس روی این موضوع توافق کرده بودند. علاوه بر این شباهت زیادی به مذاکرات تجاری منوچین با چینی‌ها داشت؛ همیشه یا یک قرارداد بسته شده بود یا در حال بسته شدن بود.
ظاهراً منوچین هرگز ندیده بود مذاکره‌ای بدون دادن امتیازات کافی به طرف مقابل به نتیجه برسد. وقتی ترامپ با مکرون صحبت می‌کرد به ذهنم خطور کرد که شاید ترامپ نمی‌داند منوچین سعی کرده است امتیاز بدهد. وقتی مکرون موضوع مذاکرات منوچین و لومر را مطرح کرد، بعد از سخنرانی ترامپ درباره کری و قانون لوگان مکرون مستقیماً پرسید که ترامپ حاضر است چه امتیازی بدهد و به این وسیله دقیقاً ذهنیتش را برای دادن امتیازات به ایران بدون به دست آوردن چیزی در مقابل نشان داد ترامپ اولش طفره رفت، ولی آن‌ها قبل از این که گفتگویشان تمام شود درباره ایده کاهش شدید تحریم‌های نفتی و مالی علیه ایران برای یک دوره کوتاه صحبت کردند و ظاهراً ترامپ به آن سمت متمایل بود.
این دقیقاً چیزی بود که من و پومپئو سعی می‌کردیم مانع آن شویم. بلایی دیگر بعد از یک نشست رسمی در اتاق بیضی برای دیدار با سفیران جدید و دریافت استوارنامه هایشان، من ترامپ را کنار کشیدم تا پیشنهادش را برای مکرون توضیح دهد ترامپ مکرون را تحقیر کرد اما گفت او فردی کلیدی است که می‌تواند توافق را جور کند گفت فقط چند تحریم نفتی را به مدت کوتاهی بر می‌داریم که این بهتر از طرح‌های دیگری بود که مکرون پیشنهاد کرده بود و من بلافاصله موضوع را با همتای فرانسوی‌ام امانوئل بن در میان گذاشتم.
ترامپ گفت: «نفت برام مهم نیست همیشه میشه تحریم‌ها رو برگردوند. » البته این دقیقاً عکس چیزی بود که او به پومپئو و من قبلاً گفته بود، او به پومپئو گفته بود به گراهام، کروز و تام کاتن زنگ بزند و از آن‌ها بخواهد جمهوری خواهان را تحریک کنند تا با مذاکرات مخالفت کنند. گزارش آن تماس را برای پومپئو فرستادم و چند ساعت بعد به او زنگ زدم امتیاز برداشتن تحریم‌های نفتی برایش باورکردنی نبود همان طور که برای من هم نبود برای این که نشان می‌داد ترامپ آسیبی را که ممکن بود به «فشار حداکثری» ما با شل و سفت کردن تحریم‌ها وارد شود درک نکرده است یک بار دیگر پومپئو آماده بود استعفا بدهد و گفت چیزی نمانده که هر دوی ما زنگ بزنیم و استعفا دهیم. او گفت: «ما این آتیش رو خاموش می‌کنیم. اما آتیش بعدی بدتر خواهد بود... تنها کاری که از دستمان ساخته بود این بود که امیدوار باشیم ایران یک بار دیگر نجاتمان بدهد.
من کاملاً هم دست روی دست نگذاشتم، نتانیاهو را تشویق کردم تا در دهم ژوئیه به ترامپ زنگ بزند و روی مواضعش پافشاری کند. ظرف دو ساعت بعد ترامپ توییت کرد: ایران مدتهاست که مخفیانه غنی‌سازی می‌کند و توافق صدوپنجاه میلیارد دلاری ای را که با دولت کرد به جان کری و اوباما بسته بودند نقض می‌کند. یاد داشته باشد آن قرارداد تا یکی دو سال دیگر منقضی می‌شود. تحریم‌ها به زودی به شدت افزایش خواهند یافت.