روز دختر پس از خشونت‌های سرخ

غلامرضا بنی اسدی: امروز که می‌خواهم از دختر بنویسم، در کنار تصویر دختران سرفراز سرزمینم، که نوشتن را افتخار آمیز می‌کند، چهره رومینا، دخترکی که، چون ساقه خشکیده گیاه، به داس، گلو بریده شد هم در ذهنم قاب می‌شود. این درست که ماجرا، واحد بود. آن دخترک که به پرتاب لوله از سوی پدر خشمگین هم از این دنیا رفت، نیز باز می‌شود دو مورد، سومی را که برادر، سنگ بر جام زندگی اش نشاند، می‌شود سه مورد و کلا در سال گذشته- سال منتهی به روز دختر امسال- از تعداد انگشتان یک دست هم فراتر نمی‌رود، اما غمی که در جان می‌نشاند، یک جهان سنگینی دارد.

شاید مرکز ثقلِ این ماجرای ثقیل در این باشد که ما مسلمانیم. پیروان دین و رسولی که از بزرگ‌ترین معجزاتش، نجات و تکریم دختران باشد در میان قومی که زنده به گور کردن دختر را چونان رسمی رایج اجرا می‌کردند و ترویج می‌دادند. در میان مردمانی چنین است که شان معجزه می‌گیرد کوثر دانستن دختر تا جایی که می‌توان این جرات را به قلم داد تا بنویسد که اعجاز فقط ید بیضا و عصای فرعون کش نیست. بیرون کشیدن شتر از دل کوه هم همه معنای اعجاز نمی‌توان دانست. حتی نمی‌توان معجزه را فقط در شفای کوران و جان بخشی مردگان، خلاصه کرد.

بیشتر بخوانید:

بلکه باید برای اعجاز، معادل‌های رفتاری هم تعریف کرد و به راستی – با این نگاه- آیا تغییر و ارتقای باور قومی که دختر را زنده به گور می‌کردند تا تکریم دختر، کم از معجزه دارد؟ نه، در میانه قومی که خاک سردِ گور بر سر دخترکان خویش می‌ریختند، تکریم دختر خود معجزه‌ای بزرگ است که ذهن‌های بیدار و اندیشه‌های هوشیار را به ایمان می‌خواند و باید ایمان آورد به پیامبری که نه تنها دختران را به زندگی، تکریم بل آنان را به تعظیم، ممتاز می‌کند.

سلوک رفتاری پیامبر خدا (ص) برای همه عصر‌ها و نسل‌ها درس آموز است که در میان قریش و اعراب با آن باور هولناک، با فاطمه (س) رفتاری به غایت احترام برانگیز دارد و” فدا‌ها ابوها” را در زمانی خطاب به دخترش می‌گوید که "حد مرگ" سهم دختران آن حوالی است! این خود معجزه‌ای است که با اعجاز آن، عرب آن زمان را رام محبت و مجاب به تکریم زن می‌کند و به آنان می‌آموزد که” اِنَّ ا… تَبارَکَ وَ تَعالى عَلَى الاْناثِ اَرَقُّ مِنْهُ عَلَى الذُّکُورِ، وَ ما مِنْ رَجُل یُدْخِلُ فَرْحَهً عَلى اِمْرَأَه بَیْنَهُ وَ بَیْنَها حُرْمَهٌ اِلاّ فَرَّحَهُ ا… یَوْمَ الْقِیامَهِ. به این معنی که؛ خداوند به دختر مهربان‌تر از پسر است، کسى که باعث خوشحالى دخترش شود، خداوند روز قیامت او را خوشحال مى کند.

باری، این نگاه محمدی است به دختر که در میان اولیای خدا بسان اسوه‌ای حسنه، رسم الخط رفتاری است، اما دریغ که برخی‌ها چنان گرفتار تعصبات کور می‌شوند که آفتاب رفتاری نبی رحمت را فهم نمی‌کنند. دستور دین و سنت معصومین (ع) تکریم دختر است. هرکه جز این شیوه در پیش گیرد، هر رفتاری که انجام دهد باید عنوانی دیگر برایش پیدا کرد جز مسلمانی، زیرا باورمند منش رسول الله، دختر را عزیز می‌دارد و در روش تربیتی نیز به پرورش او می‌اندیشد و بدان راه می‌یابد و قطعا اقدامات متعصبانه در این میان راه ندارد چه رسد که میدان داری کند و به مرگ پایان زندگی دختری را رقم زند.

خطای دختر را با نگاهی عالیِ تربیتی، باید چاره کرد و با اقدامی لطیف. این درس دین است و خشونت‌های سرخ، هیچ خویشاوندیی با باور دینی ندارد. مطمئن باشیم. امیدواریم سالِ پیش رو برای همه دختران جهان به شیوه و منش فاطمی و برای پدران به سیره محمدی و رضوی، به سلامت و سعادت به سال دیگر پیوند خورد به ویژه برای دختران سرزمین خورشید هشتم که سالنامه خویش را با میلاد فاطمه معصومه (س) و نخستین روز دهه کرامت، آغاز می‌کنند. در ساحتِ کرامت نیز جز به عزت نمی‌توان به عظمت دختر نگاه کرد. همه نگاه‌ها چنین باد انشاالله

غلامرضا بنی اسدی: روزنامه‌نگار