باز هم «ناداوری»، باز هم «حق ما را خوردند»!

وجود این پیش فرض، باعث می شود تا ورزشکار ایرانی حساسیت دوچندانی به تصمیمات داوری داشته باشد و در صورت مشاهده یا حتی تصور کوچکترین خطایی از سوی داور، عصبانی شده و تمرکز خود را از دست بدهد. به گونه ای که به جای ادامه تلاش برای پیروزی در میدان، با بغض و خشم از ادامه مبارزه ناامید شود. این مساله همچنین عموم مردم و به ویژه کاربران فضای مجازی را همواره در حالت آماده باش نگه داشته تا در صورت مشاهده "ناداوری" از جانب هر شخص یا سازمان بین المللی علیه ورزشکاران ایرانی، به آنها هجوم برده و اعتراض خود را نشان دهند.

اما واقعیت این است که آنچه ما به عنوان ناداوری علیه ورزشکاران ایرانی به یک اسطوره تبدیل کرده ایم و به این وسیله حساسیت مردم و ورزشکاران را درباره تصمیمات داوری در مسابقات ورزشی بین المللی بالا برده ایم، عمدتا "اشتباهات داوری" است که جزئی از ورزش حرفه ای است و فقط مختص به ما نیست. در جام جهانی 1986 گل نادرست مارادونا به انگلیس از سوی داور صحیح اعلام شد و در جام جهانی 2010 نیز داورگل صحیح لمپارد به آلمان را نگرفت. ما باید بپذیریم که هر اشتباهی علیه ما لزوما به معنای ناداوری نیست.

شاید در موارد اندکی ناداوری علیه ما صورت گرفته و به صورت سازماندهی شده و با برنامه ریزی حق ورزشکاران ایرانی ضایع شده باشد. اما باز هم نمی توان گفت این مساله صرفا مختص به ورزشکاران ایرانی است. جهان، حداقل در زمینه ورزشی، علیه ما متحد نشده و برای شکست ورزشکاران ایرانی برنامه ریزی نکرده است. اما ما با بزرگنمایی این موضوع، زمینه باخت ورزشکاران ایرانی را پیش از شروع مسابقه فراهم می کنیم. شاید اگر عبدولی و بهداد با این پیشفرض وارد میدان نمی شدند، در آن لحظات حساس پایانی ذهنشان تمرکز بالاتر و پاهایشان قدرت بیشتری برای جنگیدن داشت.