روزنامه رسالت: تأملی راهبردی در چیستی سه ‏شنبه‏ های اعتراض

*‏25 بهمن ماه سال 1389 آخرین میخ‌ها نیز بر تابوت جریان سبز کوبیده شد.

*عنصر اشتراک منافع یکی از لوازم حیاتی جنبش‌های اجتماعی است. اساساً جنبش اجتماعی به هرگونه کوشش جمعی برای پیشبرد منافع مشترک و یا یک هدف اصلی اطلاق می‌شود.‏جریان موسوم به سبز از بدو پیدایش فاقد چنین ویژگی ضروری بود و از نوعی گسیختگی آنومیک رنج می‌برد. تیپولوژی جریان سبز را مجموعه‌ای از عناصر ناهمگن با انگیزه‌ها و اهداف متفاوت تشکیل می‌دهد که تنها قادر است در یک جغرافیای زمانی و مکانی محدود مجموعه پتانسیل‌های اعتراضی موجود در جامعه اعم از لیبرال‌ها، سکولارها، سلطنت‌طلبان، منافقین، ایادی غرب، عناصر فریب خورده، محرومان اداری، حاشیه نشین‌ها و ... را جمع نماید.‏سه شنبه های خاموش نیز یکی پس از دیگری تئوری گسیختگی آنومیک جریان سبز را تقویت می کنند. تا جایی که حتی امروزه در اصل سیاسی بودن این حرکت تردیدهای جدی به وجود آمده است.‏

*بقایای جریان موسوم به سبز، روز به روز رادیکال‌تر و خطرناک‌تر می‌شود. در حوادث کور 25 بهمن امسال انواع آموزش‌ها برای درگیری مسلحانه، ساخت کوکتل مولوتف، استفاده از اسپری و فندک برای ایجاد آتش و ... به معترضین داده شده بود. همین زبان سرخ رادیکالیسم سبز یکی از عوامل ریزش‌های بی‌سابقه در این جریان است. گریز از مجاری قانونی، روی آوردن به اردوکشی در خیابان، ایجاد بلوا و آشوب در چند خیابان تهران، ایجاد مزاحمت برای جان، مال و ناموس مردم و... روز به روز بر بی‌اعتمادی مردم نسبت به سران فتنه‌ افزود، تا امروز آنها در زمره‌ ضد انقلاب دسته بندی می‌شوند.