زیدآبادی: کسی که با قلم و بیان خود در جهت شادی مردمان می‌کوشد، چه بسا در درون خود ناشادترین آدمیان باشد؛ ابراهیم نبوی در زمرهٔ اینگونه کسان بود / او دوری از کشور و جامعه را تاب نیاورد و به تدریج پژمرده و افسرده شد

 احمد زیدآبادی در کانال تلگرامی خود در مطلبی با عنوان «ابراهیم نبوی؛ شادی‌آفرین ناشاد» نوشت: کسی که با قلم و بیان خود در جهت شادی مردمان می‌کوشد، چه بسا در درون خود ناشادترین آدمیان باشد. زنده‌یاد ابراهیم نبوی که در بین دوستانش به داور معروف بود، در زمرهٔ اینگونه کسان به حساب می‌آید.

نگاه داور به روابط آدم‌ها بخصوص در دنیای سیاست سخت نافذ و عینی زیرکانه بود، نگاهی که در بیان نوشتاری و گفتاری، جز به صورت طنزی لطیف و دلنشین قابل بازتاب نبود. با یک نگاه، به ژرفای آدم‌ها نفوذ می‌کرد و با یک جمله، انگیزه و استعداد دیگران بر او مکشوف می‌شد. همین استعداد خدادادی بود که طنز او را شیرین و طبیعی و بدون تصنع می‌کرد.

زیدابادی نوشت: باری من تجربه‌های زیستهٔ خود با ابراهیم نبوی را در جلد چهارم خاطراتم با عنوان "بندی‌خانهٔ رنج و رهایی" آورده‌ام. آثار بسیار او خود گواه استعداد و سخت‌کوشی و دل‌سوزی او برای جامعه و کشوری است که دوری از آن را تاب نیاورد  و به تدریج پژمرده و افسرده شد تا آنجا صبر و تحملش از دست رفت و به حیات خود پایان داد.