کاهش چربی شکم؛ راهکاری برای کاهش خطر آلزایمر

تحقیقات جدید نشان می‌دهد که تجمع چربی اطراف اندام‌ها در میانسالی ارتباط قوی‌ای با نشانگرهای مغزی بیماری آلزایمر دارد.افراد چاق ممکن است دهه‌ها پیش از آغاز علائم، میزان پروتئین‌های مرتبط با آلزایمر را در مغز خود افزایش دهند.روش‌هایی برای کاهش این خطر وجود دارد که با کاهش وزن آغاز می‌شود.

به گزارش انتخاب و به نقل از هلث دی؛ تجمع چربی در اطراف اندام‌های داخلی بدن افراد چاق به‌شدت با افزایش پروتئین‌های مرتبط با آلزایمر در مغز ارتباط دارد.

تجمع این چربی احشایی در میانسالی می‌تواند سطح دو پروتئین مضر مغزی، به نام‌های آمیلوئید و تائو، را افزایش دهد. این مسئله توسط تیمی به رهبری دکتر محسا دولتشاهی از دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت‌لوئیس توضیح داده شد.

علائم واقعی بیماری آلزایمر ممکن است تا سال‌ها بعد ظاهر نشوند.

دکتر دولتشاهی گفت:
«مطالعه ما نشان داد که چربی احشایی بیشتر با افزایش سطح این دو پروتئین آسیب‌شناختی مرتبط با آلزایمر در اسکن PET (پت‌اسکن) ارتباط دارد. تا جایی که می‌دانیم، مطالعه ما تنها مطالعه‌ای است که این یافته‌ها را در میانسالی، زمانی که شرکت‌کنندگان دهه‌ها تا شروع اولین علائم زوال عقل ناشی از آلزایمر فاصله دارند، نشان داده است.»

دولتشاهی، پژوهشگر پسادکتری در مؤسسه Mallinckrodt Radiology در دانشگاه واشنگتن است. یافته‌های تیم وی دوشنبه در نشست سالانه انجمن رادیولوژی آمریکای شمالی (RSNA) در شیکاگو ارائه شد.

طبق گزارش انجمن آلزایمر، اکنون ۶.۹ میلیون آمریکایی ۶۵ ساله و بالاتر به بیماری آلزایمر مبتلا هستند. این تعداد ممکن است تا اواسط قرن به ۱۳ میلیون نفر برسد.

تیم دولتشاهی در این باره تحقیق کرد که آیا عوامل میانسالی ممکن است احتمال ابتلا به آلزایمر در سال‌های پایانی زندگی را تحت تأثیر قرار دهند.

مطالعه آن‌ها شامل ۸۰ فرد میانسال (به‌طور میانگین ۴۹ سال) بود و بر تأثیرات احتمالی چاقی و انواع مختلف چربی بدن تمرکز داشت.

همه این افراد در زمان مطالعه هیچ مشکلی شناختی نداشتند. کمی بیش از نیمی از آن‌ها چاق بودند (۵۷.۵٪) و میانگین BMI آن‌ها ۳۲.۳ بود (BMI بالاتر از ۳۰ مرز چاقی محسوب می‌شود).

برای هر شرکت‌کننده، یک سری پت‌اسکن برای اندازه‌گیری سطح آمیلوئید و تائو در مغز و ام‌آر‌آی شکمی برای ارزیابی حجم چربی زیرپوستی (چربی زیر پوست) و چربی احشایی (چربی عمیق اطراف اندام‌ها) انجام شد.

همچنین آزمایش‌هایی برای بررسی سطح کلسترول، قند خون و انسولین افراد انجام شد.

یافته اصلی:
سطح پروتئین‌های مرتبط با آلزایمر در مغز افراد به‌شدت با میزان چربی جمع‌شده در اطراف اندام‌های داخلی ارتباط داشت.

چربی احشایی ۷۷٪ از افزایش مرتبط با چاقی در سطح آمیلوئید مغزی را توضیح می‌داد. سطح سایر انواع چربی هیچ تأثیری بر آمیلوئید نداشت.

دولتشاهی اشاره کرد که مدت‌هاست ارتباط بین چاقی و خطر آلزایمر شناخته شده است، اما این مطالعه وارد جزئیات بیشتری شد.

وی گفت:
«این مطالعه فراتر از استفاده از BMI است و چربی بدن را با استفاده از ام‌آر‌آی به‌طور دقیق‌تری توصیف می‌کند و در این فرآیند، بینش‌های کلیدی درباره اینکه چرا چاقی می‌تواند خطر آلزایمر را افزایش دهد، ارائه می‌دهد.»

خبر خوب:
راه‌های زیادی وجود دارد که افراد میانسال می‌توانند برای کاهش چربی احشایی و خطر چاقی انجام دهند.

دکتر سایروس راجی، استاد رادیولوژی در دانشگاه واشنگتن و نویسنده ارشد مطالعه، گفت:
«یک نتیجه کلیدی از کار ما این است که مدیریت خطر آلزایمر در چاقی نیاز به تمرکز بر مشکلات متابولیکی و لیپیدی دارد که اغلب با چربی بدن بیشتر همراه هستند.»

مطالعه دومی که توسط گروه سنت‌لوئیس در همان نشست ارائه شد، اطلاعات بیشتری ارائه داد.

این مطالعه شامل افراد چاق و غیرچاق بود و نشان داد که جریان خون به مغز افراد با افزایش سطح چربی احشایی کاهش می‌یابد. هیچ ارتباط مشابهی برای انواع دیگر چربی مشاهده نشد.

راجی افزود:
«این کار تأثیر قابل‌توجهی بر سلامت عمومی خواهد داشت، زیرا تقریباً سه نفر از هر چهار آمریکایی اضافه‌وزن یا چاق هستند. آگاهی از اینکه چاقی احشایی به‌طور منفی بر مغز تأثیر می‌گذارد، این امکان را ایجاد می‌کند که با تغییر سبک زندگی یا داروهای مناسب کاهش وزن، جریان خون مغزی را بهبود بخشید و احتمالاً بار و خطر آلزایمر را کاهش داد.»

با این حال، این یافته‌ها هنوز در یک مجله علمی بررسی‌شده منتشر نشده و در حد تحقیقات مقدماتی محسوب می‌شوند.