نظرسنجی نشان می‌دهد که بسیاری از والدین در مدیریت عصبانیت کودکان خود با مشکل مواجه هستند

یک نفر از هر هفت والدین می‌گوید که کودکانشان از دیگر هم‌سن‌وسالان خود عصبانیت بیشتری دارند .چهار نفر از هر ده والدین می‌گویند که عصبانیت کودکشان مشکلاتی ایجاد کرده است و  هفت نفر از هر ده والدین نگرانند که گاهی خودشان الگویی بد از نحوه مدیریت عصبانیت باشند.

 

به گزارش انتخاب و به نقل از هلث دی؛  بروز عصبانیت در میان کودکان موضوعی رایج است، از دعواهای خواهر و برادری گرفته تا اعتراضات نسبت به قوانین ناعادلانه‌ای مانند محدودیت زمان استفاده از صفحه‌نمایش.

 

اما یک نظرسنجی جدید نشان می‌دهد که بسیاری از والدین در مدیریت عصبانیت کودکان خود مشکل دارند و برخی حتی مشکوک هستند که خودشان نمونه خوبی برای این رفتار نیستند.

 

بر اساس نظرسنجی مؤسسه ملی نظرسنجی سلامت کودکان بیمارستان C.S. Mott دانشگاه میشیگان، هفت نفر از هر ده والدین فکر می‌کنند که گاهی عصبانیت را به درستی مدیریت نمی‌کنند و ممکن است کودکانشان این رفتار را مدل‌سازی کنند.

 

یک نفر از هر هفت والدین می‌گوید که کودکانشان از دیگر هم‌سن‌وسالانشان عصبانیت بیشتری دارند و چهار نفر از هر ده والدین می‌گویند که عصبانیت کودکشان مشکلاتی برای او ایجاد کرده است.

 

کودکان به‌دلیل اینکه هنوز در حال یادگیری مهارت‌های تنظیم عواطف خود هستند، معمولاً به مشکلات جزئی واکنش شدیدی نشان می‌دهند. بدون راهنمایی در مورد نحوه ابراز مناسب این احساسات، ممکن است به رفتارهای مخرب، مشکلات در مدرسه و روابط دشوار منجر شود. طبق گفته سارا کلارک، مدیر همکار نظرسنجی Mott Poll، “والدین نقش مهمی در آموزش نحوه پردازش و مدیریت عصبانیت به کودکان دارند. اما برخی از والدین ممکن است نیاز به راهنمایی در مورد بهترین استراتژی‌ها برای این کار داشته باشند.”

 

بر اساس نتایج نظرسنجی، والدین پسرها بیشتر از والدین دخترها گفته‌اند که کودکانشان به حدی عصبی می‌شوند که خود یا دیگران را آسیب می‌زنند، با دوستان خود مشکل دارند یا در مدرسه به دردسر می‌افتند.

 

با این حال، والدین همیشه از استراتژی‌های مؤثر برای مقابله با عصبانیت کودکشان استفاده نمی‌کنند. در حقیقت، نظرسنجی نشان داد که تنها یک سوم از والدین گفته‌اند که در مورد کمک به یادگیری مدیریت عصبانیت کودکان مشاوره‌ای دریافت کرده‌اند.

 

اگرچه بیش از سه‌پنجم والدین گفته‌اند که مدرسه کودکانشان معلمان یا مشاورانی برای کمک به مدیریت عصبانیت کودکان دارد، اما کمتر از نیمی از آنها گفته‌اند که مدرسه اطلاعاتی برای والدین در این زمینه فراهم می‌کند.

 

سارا کلارک گفت: کودکانی که احساسات خود را به‌شدت ابراز می‌کنند ممکن است احساس کنند که متفاوت از دیگران هستند و اگر از عصبانیت آنها شرم‌زده شوند، ممکن است این موضوع به‌طور جدی‌تر مشکل ایجاد کند. مهم است که والدین به کودکان نشان دهند که عصبانیت آنها آنها را انسان بدی نمی‌سازد و تنها باید یاد بگیرند که چگونه آن را مدیریت کنند.

 

والدین گفتند استراتژی‌هایی که به کودکان کمک می‌کند تا عصبانیت خود را پردازش کنند شامل مواردی است مانند:

 

• فعالیت‌های آرام‌کننده مانند نقاشی، شمارش تا 10 یا تنفس عمیق

• تخلیه‌های فیزیکی مانند پاره کردن کاغذ یا فشردن یک توپ استرس

• فراهم کردن گوش شنوای دوستانه تا کودک فرصتی برای ابراز احساسات خود داشته باشد و شنیده شود

 

کلارک گفت: برای بسیاری از کودکان، استراتژی‌های مؤثر شامل نوعی وقفه از لحظه‌ای از ناامیدی است که فرصت آرامش پیدا کنند و کنترل خود را باز یابند. هیچ استراتژی جادویی برای همه کودکان وجود ندارد، بنابراین مفید است که والدین از منابع مختلف اطلاعاتی و مشاوره‌ای استفاده کنند و روش‌های مختلفی را امتحان کنند.

 

والدین همچنین می‌توانند با اطمینان از خواب و ورزش کافی برای کودکان، شناسایی و اجتناب از عوامل تحریک‌کننده عصبانیت مانند ترس یا ناامیدی و اجتناب از برنامه‌ریزی بیش‌ازحد، از بروز عصبانیت جلوگیری کنند.

 

کلارک افزود: عصبانیت اغلب یک واکنش ثانویه است یا به‌عنوان پاسخی به احساسات زیربنایی ظاهر می‌شود. درک این موضوع می‌تواند به بزرگترها کمک کند تا با همدلی و صبر به موقعیت‌ها نزدیک شوند.

 

والدین همچنین باید زمانی را برای ستایش از کودکان اختصاص دهند هنگامی که عصبانیت خود را به‌طور سازنده مدیریت می‌کنند.

 

او ادامه داد: پاداش دادن به کودکان برای مدیریت موفقیت‌آمیز یک موقعیت ناراحت‌کننده می‌تواند پیام مثبتی ارسال کند. اما مجازات کردن کودک به‌خاطر عصبانیت یا ناامیدی بی‌اثر خواهد بود مگر اینکه والدین اهمیت استفاده از استراتژی‌های مدیریت ناامیدی را تأکید کنند.

 

کلارک افزود: برخی از کودکان ویژگی‌هایی دارند که آنها را مستعدتر به ناامیدی می‌کند، که به واکنش‌های سریع‌تر و شدیدتر منجر می‌شود.

 

در نهایت، والدین باید به خاطر داشته باشند که احتمالاً کودکانشان با چالش‌ها و ناامیدی‌های متفاوتی در مدرسه نسبت به خانه روبه‌رو هستند.

 

کلارک گفت: در مدرسه، کودکان کنترل کمتری دارند. آنها در کنار هم‌سالان خود هستند، فضای شخصی ندارند، مجبورند از برنامه کسی دیگر پیروی کنند و نمی‌توانند از مواردی که آنها را ناراحت می‌کند اجتناب کنند. مهم است که والدین بفهمند که چگونه کودکانشان در این محیط خارج از خانه ،احساسات خود را ابراز می‌کنند.

 

کنفرانس‌های مدرسه می‌تواند به والدین بینشی درباره نحوه مدیریت چالش‌های روزمره کودکان بدهد و ممکن است به معلمان استراتژی‌های مدیریت عصبانیتی را که در خانه کار می‌کنند و می‌توانند در محیط مدرسه تطبیق داده شوند، معرفی کند.