رودری از همه یاد کرد: از ژاوی و کاسیاس تا کارواخال!

مراسم توپ طلای ۲۰۲۴ شب گذشته به میزبانی مجله فرانس فوتبال در شهر پاریس برگزار شد و بالاخره رودری به عنوان برنده این جایزه ارزشمند اعلام شد. بسیاری معتقد هستند که این پیروزی عادی بودن در دنیای فوتبال امروز است و نشان می‌دهد که برای کسب چنین جوایزی لازم نیست هیاهوی زیادی داشت.

رودری پس از دریافت این جایزه سخنرانی بسیار خوب و جذابی در این مراسم داشت. این ستاره تیم ملی اسپانیا و منچسترسیتی با عصا از پله‌ها بالا رفت و در حالی که بسیار احساساتی شده بود، صحبت‌هایی قابل احترام را مطرح کرد و نشان داد که چرا بازیکنی متفاوت و دور از شبکه‌های اجتماعی و توجه عموم است و تمرکزش را روی فوتبال گذاشته است.

او پیامی جذاب و صادقانه را پس از دریافت این جایزه خواند که در آن از دنی کارواخال که حالا با مصدومیتی مشابه روبرو است یاد کرد و همچنین از چالش پیش روی لامین یامال در آینده حرف زد و خاطره ژاوی، آندرس اینیستا، ایکر کاسیاس و سرخیو بوسکتس که بازیکنانی تاریخ‌ساز برای تیم ملی اسپانیا بودند اما موفق به دریافت جایزه توپ طلا نشدند را زنده نگه داشت.

متن کامل سخنرانی رودری به این شرح بود:

«این شبی باورنکردنی برای من است. افراد زیادی هستند که باید از آنها تشکر کنم. اول از همه از فرانس فوتبال و یوفا سپاسگزارم که این جایزه را به من دادند و اجازه دادند که یک سال دیگر اینجا باشم. همچنین از تمام کسانی که به من رای دادند و به من اعتماد کردند سپاسگزارم. این روزی بسیار خاص نه فقط برای من، بلکه برای خانواده و کشورم است.

دوست دارم از همه بیشتر از مهم‌ترین فرد زندگی‌ام، لارا، تشکر کنم که امروز هشتمین سال با هم بودن را جشن می‌گیریم. این مسیر بدون تو به این شکل نبود، پس خیلی از تو ممنونم. البته که از خانواده‌ام به خاطر احترام بسیاری که به من گذاشتند و به من کمک کردند که به آن کس که می‌خواهم تبدیل شوم سپاسگزارم. از پابلو، مدیر برنامه‌ام، که در تمام این مدت با من بود، کسی که وقتی من را به مسابقات می‌برد به این فکر می‌کرد که روزی در اینجا باشم ممنونم. با عشقی که هرگز ندیده بودم و رویای رسیدن به من به بالاترین درجات.

نمی‌خواهم هم تیمی‌هایم را فراموش کنم چون بدون آنها اینجا نبودم. از منچستر سیتی و کادر فنی و بازیکنانش ممنونم. من در جایی هستم که برای من بهترین باشگاه دنیاست. از تیم ملی اسپانیا ممنونم. از لوئیس دلافوئنته به خاطر این که برای مدتی طولانی به من و هم تیمی‌هایم باور داشت و ما با او قهرمان جام ملت‌های اروپا شدیم.

به‌خصوص از دنی کارواخال ممنونم که به مصدومیتی مشابه من دچار شده است و شایستگی کسب این جایزه را داشت. و از کسی که فکر می‌کنم روزی برنده این جایزه خواهد شد: لامین یامال. به سختکوشی‌ات ادامه بده، افتخارات بسیاری پیش روی تو است.

این پیروزی برای فوتبال اسپانیا هم هست. مانند بسیاری از بازیکنانی که شایسته بودند اما برنده این جایزه نشدند از جمله ژاوی، اینیستا، کاسیاس و بوسکتس... بسیاری از دوستانم به من گفتند که فوتبال برنده شده است. من باعث شدم که هافبک‌ها دیده شوند. امروز این تاریکی به نور تبدیل شد.

دوست دارم درباره روندی که من را به اینجا رساند صحبت کنم. در ۱۷ سالگی ساکم را برای رسیدن به رویایم جمع کردم و به ویارئال رفتم و هرگز فکر نمی‌کردم که چنین اتفاقی رخ دهد. به‌خاطر دارم که یک روز گفتم دیگر بس است و در حالی که گریه می‌کردم با پدرم تماس گرفتم احساس می‌کردم همه چیز تمام شده است.

به نظر می‌رسید که رویایم محو شده است و او به من گفت: «اگر تا اینجا آمدیم، قرار نیست همه چیز را دور بریزیم.» این باعث شد که روحیه و ذهنیت من عوض شود. این روایت پسری عادی با ارزش‌های خودش است که توجه زیادی به هیاهوی بیرون از فوتبال ندارد و می‌تواند بهترین بازیکن دنیا شود.»