پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : باستان‌شناس لودویک اسلیماک در سال ۲۰۱۵ پنج دندان انسان نئاندرتال را در غار «گروت مندرین» در دره رون فرانسه کشف کرد. این کشف مهم که به نام شخصیت «تورین» از کتاب «هابیت» نام‌گذاری شد، مخفی ماند تا زمانی که تیم اسلیماک به بررسی معمای پشت تناقضات شواهد ژنتیکی و باستان‌شناسی این نمونه پرداخت.
تجزیه‌وتحلیل ژنتیکی در ابتدا نشان داد که تورین ۱۰۵ هزار سال قدمت دارد، اما شواهد باستان‌شناسی سن او را بین ۴۰ تا ۵۰ هزار سال تخمین زد. این مساله معمایی ایجاد کرد که حل آن نزدیک یک دهه طول کشید.
این پژوهش نشان داد که تورین به یک گروه نئاندرتال تعلق داشته که به مدت ۵۰ هزار سال از دیگر نئاندرتال‌ها جدا افتاده بودند، و این باعث شد که دی‌اِن‌اِی او کهن‌تر به نظر برسد. این کشف باور قبلی مبنی بر همگن بودن ژنتیکی نئاندرتال‌ها در زمان انقراض‌شان را به چالش می‌کشد.
یافته‌های اسلیماک نشان می‌دهد که حداقل دو جمعیت نئاندرتال در اروپای غربی در نزدیکی یکدیگر زندگی می‌کردند، اما از تبادل ژنتیکی خودداری می‌کردند. این عدم تبادل ژنتیکی و انزوا ممکن است به انقراض آنها منجر شده باشد.
مطالعه نشان می‌دهد که این جمعیت‌های کوچک و منزوی تنوع ژنتیکی محدودی داشتند که ممکن بود توانایی آنها برای سازگاری با تغییرات محیطی یا بیماری‌ها را کاهش دهد.
علاوه بر این، انزوای اجتماعی بین این گروه‌ها احتمالاً باعث شد که آنها نتوانند دانش و فناوری‌های جدید را با یکدیگر به اشتراک بگذارند، و این ضعف در زمان ورود انسان‌های هوشمند به اروپا بیشتر آشکار شد.
بقایای تورین، شامل ۳۱ دندان و چندین استخوان، نشان می‌دهد که او از جمعیتی بود که احتمالاً از نظر ژنتیکی درون‌زاد بودند. این انزوای ژنتیکی و فرهنگی، که در رقابت با انسان‌های هوشمند برای منابع و فرصت‌های تولیدمثل تشدید شد، احتمالاً در انقراض نئاندرتال‌ها نقش اساسی داشت.
منبع: العربیه