حمله لباس شخصي ها به كوي دانشگاه از روي دلسوزي بود

محمدعلي پورمختار رييس كميسيون اصل 90 مجلس هفتم، روز گذشته در گفت‌وگويي با خبرآنلاين، به بيان روايت خود از ماجراي كوي دانشگاه در سال 78 پرداخت. او كه در آن زمان «معاون پارلماني نيروي انتظامي» بوده، در اين گفت‌وگو از عملكرد فرهاد نظري دفاع كرده و حمله لباس‌شخصي‌ها به كوي دانشگاه را هم نشانه دلسوزي آنها براي نظام دانسته است. رييس فعلي كميسيون اصل 90 مجلس در ضمن اين مصاحبه به سوابق پيشين خود اشاره كرده و گفته است: «سپاه ارگان صرفا نظامي نيست. ارگاني است كه به لحاظ ماهيت ساختاري ماموريت و مسووليت دفاع از نظام و حفظ دستاورد‌هاي انقلاب را برعهده دارد.

البته كار من محدود به سپاه هم نبوده و در نيروي انتظامي، بنياد شهيد و امور ايثارگران و قوه قضاييه هم ارتباط و حضور داشته‌ام. دوره پنجم مجلس هم مدتي مسوول قوانين و مقررات استخدامي سپاه بودم و با يك گروهي در مجلس همكاري داشتيم. در مجلس ششم و بخشي از مجلس هفتم هم معاون پارلماني نيروي انتظامي بودم.»پورمختار درباره چگونگي باخبر شدن از ماجراي كوي دانشگاه گفته: «آن ماجرا به نظرم روز پنجشنبه اتفاق افتاد، و به صبح جمعه منتهي شد كه من تهران نبودم و در ماموريت بودم.

شب برگشتم ولي خبري نداشتم و صبح شنبه در محل كار يكي از همكاران اعلام كرد چنين اتفاقي رخ داده است. اعلام كردند جمعي از ماموران يگان ويژه تهران بزرگ با دانشجويان درگيرشده و در ادامه به كوي دانشگاه تهران وارد شده‌اند.

گزارش در همين حد بود، چون اطلاعات مستند و جزيي نداشتيم. بعدازظهر شنبه جلسه شوراي ستادي نيروي انتظامي داشتيم و آنجا اين گزارش به صورت مفصل آمد و خود سردار نظري هم حضور يافت و توضيحاتي داد.»پورمختار در ادامه درباره موضوعاتي كه توسط فرهاد نظري در آن جلسه مطرح شد، اظهار داشته: «چيزي كه عنوان شد اين بود كه حركتي را گروهي از دانشجويان شروع كرده بودند و به عوامل انتظامي سنگ‌پراني مي‌كردند. بعد داخل كوي دانشگاه را آتش زده بودند و به امكانات عمومي آسيب رساندند و بخشي از عوامل نيروي انتظامي هم دنبال دستگيري‌ آنها مي‌روند.»او با اشاره به نقش خود در دادگاه عوامل نيروي انتظامي گفته است: «چون من مسوول حقوقي ناجا بودم دفاع از پرونده سردار نظري و عوامل همراهش كه جمعا 20 نفر بودند، برعهده من بود. البته من خاطراتم را تاكنون هيچ جا نگفته‌ام. يادم هست دادگاه حدود 9 ماه طول كشيد و خيلي جدي وكلاي ما با وكلاي شكات با هم بحث مي‌كردند. البته نه به عنوان خاطره بلكه به عنوان يك مشغله فكري اين مساله برايم وجود داشت كه در كنار كساني كه همه نوع اقدام عليه كشور انجام داده ولي با حمايت بعضي دولتمردان در جايگاه شاكي قرار گرفته بودند، آقاي ابوترابي‌فرد به همراه آقاي رهامي (از چهره‌هاي اصلاح‌طلب و وكيل شكات) در جلسات دادگاه حضور مي‌يافت و عملا از آنان حمايت مي‌كرد.»پورمختار درباره شاكيان پرونده نيروي انتظامي به جز وزارت علوم از مسوول خوابگاه دانشجويان كوي دانشگاه و برخي از كساني كه در درگيري‌ها حضور داشتند، به عنوان ديگر شاكيان نام برده و موضوع شكايت را نيز اين گونه مطرح كرده است: «بالاخره آنها شكايت كرده بودند منتها چون سردار نظري به عنوان فرمانده نيروي انتظامي تهران حضور داشت به عنوان نفر اول بايد پاسخگو مي‌بود كه آيا دستور داده است يا خير.»رييس كميسيون اصل 90مجلس تاثير نيرو‌هاي خودسر در اين ماجرا و مشابه آن در سال 88 را نيز اين‌گونه توصيف كرده است: «بالاخره يكسري از افراد بودند كه احساس تكليف مي‌كردند و حتي با نيروي انتظامي درگير مي‌شدند. البته الان ديگر به آن شكل نداريم. منتها بعضا نيروهاي دلسوزي بودند كه مي‌ديدند اقدام‌هايي عليه ارزش‌هاي اسلامي صورت مي‌گيرد، حس مي‌كردند كه بايد وارد صحنه شوند. اينكه فردي برود با بخشي درگير شود يا اينكه به‌طور مخفي وارد جايي شود و تخريبي به وجود بياورد، به اين معني نيست كه حمايت مي‌شود. لذا از اين موارد در آن ماجرا داشتيم.»

پورمختار درباره آخرين خبر خود از سردار نظري هم گفته است: «بيش از يك سال قبل در خيابان ايشان را اتفاقي ديدم و در حد احوالپرسي با هم صحبت كرديم. پرسيدم كجايي؟ گفت: «مي‌پلكيم!» سردار نظري نيروي خوبي براي كشور بود كه سابقه حضور در جبهه را داشت و صحبت‌هايي كه در آن زمان درباره او مطرح مي‌شد، بيشتر جو رواني بود و واقعيت نداشت. چيزي كه آنها [مخالفان سردار نظري] دنبالش بودند و خودش بارها مي‌گفت اين بود كه به دنبالش فرستاده بودند و به او گفته بودند «بيا بگو و اعتراف كن كه فرمانده نيروي انتظامي اين دستور را به تو داده است» ولي او اين كار را نكرد.»

او درباره گزارش تحقيق و تفحص مجلس ششم از ماجراي كوي دانشگاه همچنين گفته است: «كلياتش البته خوب بود چون بعضي واقعيت‌ها را هم ديده بود. البته آنها مي‌خواستند به يك شكلي اين حادثه را به فرمانده نيروي انتظامي امير لطفيان ربط بدهند كه ايشان دستور داده و يك مقدار بالاتر مي‌خواستند بروند و بگويند فرمانده كل قوا نقش داشته است. يعني اين‌طور داشت هدايت مي‌شد ولي واقعيت‌ها غير از اين بود و اتفاقات و حواشي كه در صحنه رخ داده بود- خصوصا مسووليت وزارت كشور در آن روز خود شخص وزير كشور و معاون امنيتي و انتظامي- ناديده گرفته شد.»او حتي مسوولان وزارت كشور وقت را نيز در اين ماجرا مقصر دانسته و درباره نقش آنها در ماجراي كوي دانشگاه گفته است: «شكل‌گيري‌اش را نمي‌توانم بگويم ولي در مديريتش بعضي از آنان به‌ طور قطع موثر بودند.

تشديد‌ش مي‌كردند، وزارت علوم هم بي‌نقش نبود. تحريك مي‌كردند؛ عواملي در خود وزارت كشور و وزارت علوم بودند كه اينها اصلا خودشان محرك بودند. اطلاعيه كه مي‌دادند، باعث تحريك جامعه و دانشجويان مي‌شدند و همين باعث مي‌شد اين موضوع تشديد بشود. اگرچه به ظاهر مي‌رفتند آنجا از باب اينكه مثلا اين التهاب را يك مقداري كاهش بدهند ولي سخنراني كه مي‌كردند، سخنراني‌هايشان محرك بود.»