پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : محققان بافت‌های کوچکی از مغز انسان را درون مغز موش‌های بالغ کاشتند و متوجه شدند که این بافت‌ها نه‌تنها با مغز حیوان پیوند خورده‌اند، بلکه به محرک‌های بینایی واکنش نشان می‌دهند. این دستاورد بزرگ می‌تواند مسیر درمان شماری از بیماری‌های حاد مغزی را هموار کند.
گروهی از دانشمندان به رهبری محققی از دانشگاه پنسیلوانیا، بافتی از مغز انسان را در داخل مغز موش‌های بالغ قرار دادند تا ببینند بین بافت‌ها پیوند و یکپارچگی شکل می‌گیرد یا خیر. آن‌ها برای تولید بافت‌های مغز انسان از سلول‌های بنیادی پرتوانی استفاده کردند که به‌صورت ژنتیکی اصلاح شده بودند تا بافت بتواند نوعی پروتئین فلورسنت سبز را به نمایش بگذارد.
این سلول‌های بنیادی پرتوان در یک دوره 80روزه از عصب‌های انسان به‌وجود آمده بودند و به بعد اندام‌واره تبدیل شدند. دانشمندان پس از طی مراحل رشد این اندام‌واره‌ها، آن‌ها را درون مغز 10 موش بالغ نر قرار دادند.
مغز پیوندی انسان در موش به نور واکنش نشان می‌دهد
آن‌ها ابتدا شکافی را به‌اندازه این اندام‌واره در مغز موش‌ها ایجاد کردند که خود در قالب یک آسیب شدید مغزی کاربرد داشت. سپس اندام‌واره را در مغز حیوان کاشتند و اجازه دادند تا موش‌ها دوره نقاهت را پشت سر بگذارند. سپس به‌منظور بررسی میزان تلفیق مغز انسان در مغز موش، ویروس‌هایی با علامت فلورسنت را به چشم آن‌ها وارد کردند تا ارتباط عصبی بین اندام‌واره پیوندی و مغز جانور را ببینند.
محققان همچنین تصویر و نورهای درخشانی به شکل میله‌های سیاه و سفید را به موش‌ها نشان دادند و با کمک الکترود، سطح فعالیت مغزی در اندام‌واره را بررسی کردند. درنهایت مشخص شد که حدود 25 درصد از این بافت پیوندی به محرک‌های بینایی واکنش نشان می‌دهد.
مدت‌زمان این مطالعه به سه ماه محدود بود؛ چرا که سیستم ایمنی موش‌ها باید سرکوب می‌شد تا بافت پیوندی را پس نزند. محققان می‌گویند دلیل فعالیت نسبتاً کم عصب‌های مغزی در اندام‌واره می‌تواند به همین زمان محدود برگردد که شرایط رشد کامل بافت را فراهم نکرده است.
بااین‌حال برخلاف تحقیق‌های قبلی، محققان به‌جای سلول‌های مغزی، از یک بافت مغزی استفاده کردند و توانستند در یک مدت‌زمان کوتاه یکپارچگی اندام پیوندی و اندام میزبان را مشاهده کنند. این دستاورد مهم حالا می‌تواند زمینه‌ساز تحقیقات بیشتر و پیشرفته‌تر در آینده شود. نتایج این مطالعه در مجله Cell Stem Cell منتشر شده است.