اعتراضی که به اخراج ختم شد

آرش هاشمی: یازدهم تیرماه بود که پرستاران بیمارستان پاستور مشهد در اعتراض به عدم پرداخت معوقات خود تجمع کردند. تجمعی که پس از گذشت سه هفته، بدون نتیجه و برخورد نماند و در نامه‌ای از سوی رئیس بیمارستان، سوپروایزر این مجموعه از سمت خود عزل شد.

منصوره رنجبر، سوپروایزر بیمارستان پاستور در تجمع یازده تیر، خطاب به مسئولان بیمارستان گفته بود «برخی همکاران ما پدر و مادرشان را در کرونا از دست دادند، اما وزارت بهداشت ۱۰۰ تا تک تومانی هم خرج حتی درمان پرسنل نکرد. پرسنل اگر جان هم دادند، خودشان هزینه آن را پرداخت کردند. انتظار دارم منی که با تمام وجود در بیمارستان حاضر می‌شوم و بار‌ها و بار‌ها فرزندم را رها کردم تا به بیمارستان بیایم، شما به‌عنوان پدر من زمانی که می‌خواهید حقوق را برای پرداخت‌ها تایید کنید، بگویید من نمی‌توانم. یک بار با حقوق ما زندگی کنید».

او همچنین در مصاحبه‌ای جداگانه با روزنامه خراسان از مالیات‌های غیرقانونی و خارج از ضوابطی که از پرستاران اخذ می‌شود انتقاد کرد. موضوعی که رئیس سازمان نظام پزشکی مشهد هم آن را تایید و با اشاره به اعتراض پرستاران مجموعه پاستور اظهار کرده بود: اتفاقی که اخیرا در یکی از بیمارستان‌های خصوصی مشهد رخ داده به دلیل ضرایب مالیات دریافتی بوده، البته نه تنها برای نظام پرستاری، بلکه برای پزشکان و تمام کارکنان بخش‌های دولتی به ویژه علوم پزشکی نیز این اتفاق رخ داده است. پرستاران طیف بسیار زیادی با درآمد‌های متوسط را شامل می‌شوند که کم کردن این اعداد از فیش حقوقی آن‌ها مشکل‌ساز است.

انتقاد‌های سوپروایزر بیمارستان پاستور به وضعیت معیشتی پرستاران، برایش بدون هزینه نبود و منصوره رنجبر تا پایان ماه هم سر کار خودش باقی نماند. سید بهروز افتخارزاده، رئیس این بیمارستان در نامه‌ای که بیست و نهم تیر ماه ابلاغ کرده است، منصوره رنجبر را از مسئولیت سوپروایزری معلق کرده و او را در اختیار دفتر پرستاری قرار داده است.

با سیاست‌های اشتباه، امنیت شغلی پرستاران را از بین بردند

به اعتقاد دبیرکل خانه پرستار ایران، به دلیل سیاست‌گذاری‌های اشتباه، امنیت شغلی پرستاران در دهه‌های اخیر کاهش یافته، از بین رفته است.

محمد شریفی مقدم، دبیرکل خانه پرستار ایران در گفتگو با «انتخاب» ضمن بیان این مطلب اولویت کادر درمان همیشه تامین سلامت مردم بوده، اما با برخی اعمال نظر‌ها این اولویت تبدیل به پرکردن جیب افراد شده است، متذکر شد: از اوایل دهه هفتاد جریانی از پزشکان در داخل کشور شکل گرفت که با ارائه طرح‌ها و اقدامات، توانست در نظام سلامت کشور همه کاره شود. پیش از آن، افرادی که در سیستم بهداشت و درمان ایران فعالیت می‌کردند، پرداختی‌های نسبتا یک‌سانی می‌گرفتند و تفاوت حقوق‌ها به نوع مدرک، سختی کار، سابقه، میزان حضور و ... مربوط می‌شد، اما عده‌ای مدعی شدند که دریافتی پزشکان باید بیشتر باشد و پیشنهاد‌هایی با عناوین طرح‌های نویین ارائه کردند که باعث ایجاد اختلاف عمیق در پرداختی‌ها شد. به‌عنوان مثال اگر اختلاف حقوق و پرستاران و پزشکان در گذشته حدود یک‌ونیم تا دو برابر بود، با این طرح‌های جدید، کارانه پزشکان تا ۱۰۰ برابر می‌توانست افزایش یابد. مثلا تنها در سال ۹۴، در یکی از شهرستان‌های سیستان و بلوچستان، یک پزشک زنان ۳۰۰ میلیون تومان در ماه کارانه می‌گرفت.

وی افزود: بنابراین قشر و طبقه‌ای در نظام سلامت ما شکل گرفت که تلاش کرد پس از ثروت، به سمت قدرت برود و یکی از اقداماتش گذاشتن شرایط احراز برای روسای دانشگاه‌های علوم پزشکی بود که مصوب کردند تمام روسای دانشگاه‌ها و معاونین آن‌ها باید از پزشکان هیات علمی باشند. یعنی آن جریان پزشک سالار، همه‌ی عرصه‌ها در نظام سلامت را برعهده گرفت. این در حالی‌ست که در کشور‌های دیگر مانند آمریکا که الگوی پزشکی ما از آن‌جا الگوبرداری شده است، ۹۵ درصد روسای بیمارستان‌ها غیر پزشک هستند. آن پنج درصدی هم که پزشک‌اند، دوره‌های مدیریت را طی کرده و زمانی که مدیریت می‌کنند، به کار طبابت نمی‌پردازند.

شریفی مقدم تصریح کرد: از دیگر اقداماتی که این گروه انجام داد از بین بردن امنیت شغلی پرستاران بود. میزان ورودی و ظرفیت پرستار‌ها بیش از ۱۰۰ درصد افزایش یافته است. اگر در گذشته پنج هزار پرستار جذب می‌شد، این عدد امروز به ۱۲ هزار نفر رسیده است. چطور می‌شود که همین افراد در بحث پزشکی مخالف افزایش ظرفیت‌ها هستند، اما این کار را برای پرستاری انجام داده‌اند؛ چون زمانی که ورودی نیرو انسانی زیاد شود، متقاضی کار افزایش پیدا می‌کند و پرستاران برای این که شغل خود را حفظ کنند مجبور می‌شوند به هر کاری تن دهند چرا که اگر مخالفت کنند، هزاران نیروی کار پشت در بیمارستان‌ها منتظر است. در دهه‌های گذشته ما هیچ پرستار بیکاری نداشتیم، اما با اجرای چنین سیاست‌هایی، امروز گفته می‌شود که ۱۰۰ هزار پرستار بیکار داریم و حدود ۴۰ هزار پرستار در خود وزارت بهداشت، نیروی شرکتی هستند. برهم زدن امنیت شغلی پرستاران یکی از اهدافی بوده که جریان پزشک سالار دنبال کرده است. اگر تحقیق و بررسی کنید، انتهای تمام این قانون‌گذاری‌ها و اعمال نظر‌ها به افرادی می‌رسد که خودشان در بخش خصوصی فعال هستند و بیمارستان‌های خصوصی بزرگ و چندطبقه می‌سازند.

پاسخ مطالبه‌گری، حذف و تنبیه نیست

دبیرکل خانه پرستار ایران با ابراز تاسف نسبت به اخراج سوپروایزر بیمارستان پاستور مشهد و بیان این که پاسخ مطالبه‌گری، حذف و تنبیه نیست تاکید کرد: به دلیل چنین تصمیماتی در سطوح بالا است که امروز می‌بینیم خانم منصوره رنجبر، سوپروایزر مجموعه پاستور که یازدهم تیرماه مطالبات به حق همکارانش را مطرح کرد از کار معلق می‌شود. مجموعه‌های خصوصی یک فرد را قربانی می‌کنند تا سایر نیرو‌ها حساب کار دستشان بیاید. اخراج سوپروایزر مجموعه، هیج معنی دیگری جز این ندارد. این یکی از مسائلی است که پرستاران سراسر کشور با آن مواجه‌اند و چنین جوّی در سراسر کشور حاکم شده است. امنیت شغلی پرستاران از بین رفته است؛ به‌ویژه در بخش خصوصی، که افراد معمولا با قرارداد‌های یک ساله جذب می‌شوند و روسای مربوطه هر زمان خطری را احساس کنند، قرارداد را لغو می‌کنند. وضع برخی دیگر از پرستاران وحشتناک‌تر است و اصلا کار به اعتراض‌شان هم نمی‌رسد. زمانی که مجموعه‌ها احساس کنند یکی از پرستاران یا پرسنل تحرکاتی دارد، سریعا عذرش را می‌خواهند و نیروی جایگزین وارد می‌کنند. امنیت شغلی را بر هم زدند؛ خصوصی‌ها در حال نهایت بهره‌کشی از نیروی کار هستند. خانم رنجبر نباشد، افراد دیگری هستند تا جذب مجموعه شوند.

شریفی مقدم تصریح کرد: نیروی متقاضی کار پشت در بیمارستان‌ها زیاد است و این مساله شاغلان بخش دولتی را هم تهدید می‌کند. متاسفانه با پرستارانی که جان خود را کف دستشان گرفته‌اند و در اوضاع بیماری کرونا که عزیزترین افراد هم به بیماران نزدیک نمی‌شوند، پرستاران جان افراد را نجات می‌دهند، قرارداد‌های ۸۹ روزه می‌بندند.