پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : 24 میلیارد دلار واردات در
سال «تولید ملی، کار و سرمایه ایرانی»؛ این خبر خوش دولت برای مردم در
پیشگیری از گرانی های اخیر بازار بود. حیرتا که همه تماشاگرند و کسی برای
این تصمیم خطرناک از دولتمردان بازخواست نمی کند.
چندی پیش «احمد توکلی»
نماینده منتقد دولت در مجلس اعلام کرد؛ «گرانی ها آن قدر زیاد است که به
گوجه فرنگی نارمک هم رسیده و صدای دولت هم درآمده است.» کنایه او به رئیس
جمهور بود که سال گذشته در برابر پرسشهای متعدد پیرامون گرانی، از ارزانی
در مغازه های محله خودش در نارمک سخن گفت.
با این حال اعتراض به گرانی
ها منحصر به مخالفان دولت نیست. مراجع تقلید هم تذکرات متعددی در این باره
دادند و حتی خود دولتمردان و چهره های اصلی آنها زبان به اعتراف و حتی
اعتراض گشودند.
آش آنچنان شور شده که صدای آشپز هم درآمده است! «محمد
رضا رحیمی» معاون اول و یار غار محمود احمدی نژاد، هفته گذشته و در جمع
دامپزشکان کشور زبان به اعتراض گشود و گفت: «اکنون پیاز در بندرعباس کیلویی
90 تومان است، در حالی که همین پیاز در تهران کیلویی 600 تا 700 تومان به
فروش می رسد. چرا باید این گونه باشد؟ این یک تدبیر می خواهد که مسؤولان ما
فاقد آن هستند!» ایشان همان آقای محمدرضا رحیمی است که چندی پیش گفته بود:
«از زمان مادها تاکنون، دولتی برنامه محورتر از این دولت وجود نداشت» و
معلوم نیست دولتی که نمی تواند حتی در توزیع پیاز یک برنامه معمولی را
مدیریت کند، چطور به این مقام نایل آمده است؟! او در ادامه همین سخنانش
گفت: «متأسفانه اکنون در کشورمان قیمت گوشت به طور غیرقابل قبولی بالا رفته
که این موضوع نشانه آن است که برنامه ای برای کنترل قیمتها نداریم.»
جالب
است! این اعتراضها از ناحیه کسانی صورت می گیرد که خودشان وظیفه کنترل و
هدایت بازار را دارند. بدبختانه دولت طبق معمول، ساده ترین و کوتاهترین راه
را برگزید؛ واردات. این واردات بی رویه ضمن آسیب رساندن به چرخه تولید،
اسباب ورشکستگی بسیاری از واحدهای تولیدی را فراهم می کند و هر چند در دوره
های چند ماهه به کنترل قیمتها کمک خواهد کرد، ولی آثار مخرب آن از بیکاری و
نابودی ذخایر ارزشی کشور در این دوره حساس و... گرفته تا حذف تولیدکنندگان
داخلی، چنانکه ذکرش رفت باقی خواهند ماند.
در این حال و به جای برنامه
ریزی برای این معضلات گسترده و عمیق، دولت سرگرم جدال با قوای دیگر و رو کم
کنی از آنهاست. رئیس جمهور تمام همت خود را صرف روی کار آوردن چهره های
مسأله دار از مرتضوی تا ملک زاده می کند و بخشنامه می دهد که دستورهای
لاریجانی فاقد وجاهت قانونی است و همواره به قوه قضاییه کنایه می زند که
دادگاه اختلاس سیاسی شده و..
رؤسای دو قوه دیگر نیز به شکلی سرگرم پاسخ
دادن به ایرادات رئیس جمهورند و در این هیاهو 24 میلیارد دلار از ذخایر این
مردم بناست صرف واردات گوشت و مواد غذایی و ... شود. عجیب است! تمام
روستاییان و بنگاه های خرده پا در این عرصه می گویند کاش این پول صرف ورود
مواد اولیه، علوفه و غذای دام و طیور می شد تا هم تولید رونق بگیرد و هم
آنها از این گرانی مواد اولیه خلاص شده و بتوانند محصول ارزانتر تولید کنند
و به مردم بدهند. براستی چرا این راه حل ساده را دولتمردان در این دعواهای
خود، نمی توانند یا نمی خواهند ببینند؟!