علل بی اختیاری ادرار و راه‌های جلوگیری از آن

بی اختیاری ادراری زمانی اتفاق می‌افتد که کنترل مثانه خود را از دست دهید، روش‌های درمان آن متفاوت بوده و به علل ایجادکننده مشکل کنترلی مثانه بستگی دارد.

 هم زنان و هم مردان می توانند بی اختیاری ادرار (UI) را تجربه کنند. زنان این وضعیت را تقریباً دو برابر بیشتر تجربه می‌کنند؛ طبق بررسی ها زنان تا ۴۵ درصد بی اختیاری ادرار دارند.

به گزارش آرورا هلث کر،احتمال بی اختیاری ادرار با افزایش سن افزایش می‌یابد. در میان زنان ۲۰ تا ۳۹ ساله، تا ۳۷ درصد برخی از موارد UI را گزارش می‌کنند. در بین زنان بالای ۶۰ سال، ۳۹ درصد گزارشگر UI روزانه هستند.

چه عواملی باعث بی اختیاری ادرار می شود؟
دلایل زیادی برای بی اختیاری ادرار وجود دارد از جمله:
- بارداری ، زایمان ، یائسگی و ساختار مجاری ادراری زنان دلایلی است که این بیماری در زنان بیشتر دیده می شود.
- بیماری هایی مانند دیابت ، پارکینسون و ام اس می توانند به اعصاب کنترل کننده مثانه آسیب برسانند.
- بیماری های مجاری ادراری ، عفونت ها ، سکته های مغزی ، جراحی نیز می توانند باعث UI شوند.
از دیگر علل می‌توان به تومور یا انسداد، عملکرد ضعیف کلیه، داروهای خاص، غذاها یا نوشیدنی های خاص، مصرف زیاد مایعات اشاره کرد.

انواع بی اختیاری ادرار
انواع مختلفی از بی اختیاری ادرار وجود دارد که هر یک از آنها یک سری علائم منحصر به فرد دارند.
بی اختیاری استرس: این اختلال در زنان شایع است ، به خصوص اگر زایمان طبیعی کرده باشند. با سرفه ، عطسه ، خندیدن ، خم شدن یا بلند شدن باعث تحریک می شود. این عوامل محرک می توانند باعث نشت ادرار از مثانه شوند.
بی اختیاری فوری: در مردان و زنان مسن شایع است. با افزایش فوریت ادرار (مثانه بیش فعال) ، جریان غیرقابل کنترل ادرار و افزایش دفعات ادرار مشخص می شود.
بی اختیاری سرریز: ادرار بسیار مکرر و عدم توانایی تخلیه کامل مثانه.
بی اختیاری عملکردی: مانند زمانی که نمی توانید حرکت کنید، تا به موقع به دستشویی بروید. بیشترین شیوع این مورد در میان افراد مسن و افرادی که بیماری هایی مانند آلزایمر یا پارکینسون دارند، اتفاق می افتد.
بی اختیاری مخلوط: ترکیبی از علائم توضیح داده شده در بالاست. آسیب عصبی و مشکلات پروستات (در مردان) می تواند باعث این نوع بی اختیاری شود.

راه های درمان بی اختیاری ادرار

درمان اصلاح رفتاری: این درمان می تواند شامل محدود کردن میزان نوشیدن مایعات ، از بین بردن کافئین (که می تواند مثانه شما را تحریک کند) یا آموزش دادن برای نگه داشتن بیشتر ادرار باشد.

فیزیوتراپی: این تمرینات، کف لگن و گروهی از عضلات که به کنترل جریان ادرار کمک می کنند را تقویت می‌کنند.

داروها: برخی داروها عضلات مثانه را شل می کند تا ظرفیت مثانه شما افزایش یابد.

تزریق داروها: برخی از مواد می توانند دیواره مجرای ادرار شما را ضخیم کنند ، بنابراین باعث جلوگیری از نشت ادرار می شود.

بوتاکس: برای زنانی که از طریق تزریقات دیگر به آنها کمک نشده است ، تزریق بوتاکس می تواند عضلات مثانه را که بیش از حد فعال هستند آرام کند. تزریق مکرر ممکن است هر سال، یک یا دو بار مورد نیاز باشد.

اینتراستیم تراپی: در این درمان یک وسیله کوچک به اندازه کرنومتر در زیر پوست ران شما کاشته می شود. این وسیله تکانه های الکتریکی ملایم را به عصبی می فرستد که عضلات مثانه شما را کنترل می‌کند.
روشهای اسلینگ: در طی این جراحی ، یک اسلینگ ساخته شده از مواد مصنوعی یا طبیعی در اطراف مجرای ادرار قرار می‌گیرد تا به جلوگیری از بی اختیاری استرس کمک کند.

 باشگاه خبرنگاران جوان