اگر قرار به عقوبت باشد، حضرات شورای نگهبان اولی هستند تا رای دهندگان

غلامرضا بنی اسدی: به تعارف که باشد، " الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ ۚ" می‌خوانیم، اما به عمل که می‌رسد، قران را می‌بندیم و کلمات‌مان، سختی سنگ می‌گیرد و می‌شود این که از زبان آقایان می‌شنویم و زخم بر دل مان می‌نشیند. آن هم در روزگاری که خسته ایم از گرانی و بلبشوی بی نظارتی. از آنچه بر ما می‌رود اما با همه خستگی، پای امنیت و عزت اسلام و ایران و انقلاب که باشد، قد راست می‌کنیم و سینه ستبر. کور می‌کنیم چشمی که به این مُلک، چپ، باز شود، اما مانده‌ایم با مسئولان و تریبون داران و صاحب جایگاه‌های خودمان چه کنیم؟

همان‌ها که، چون کتاب می‌گشایند و قواعد فقه را ورق می‌زنند و به قاعده "سوق المسلمین" می‌رسند و تعلیم مان می‌کنند که آنچه در بازار مسلمین عرضه می‌شود حلال و طاهر است و نیاز به تحقیق هم ندارد، اما توجه ندارند که "انتخابات" مصداق سیاسی و اجتماعی "سوق المسلمین" می‌تواند باشد، درست و مبرا کننده ذمه مومنان. مردم که نرفته اند از "بلادِ کفر" رئیس و وزیر و وکیل انتخاب کنند و بیاورند در این دیار به منصب بنشانند که برخی‌ها دست بر یقه ملت دارند و حتی کرونا را هم به انتخاب آنان و گناهِ مترتب بر آن، نسبت می‌دهند!

یادشان نیست انگار که همه منتخبان، قبل از آنکه با رای مردم برگزیده شوند، از طریق مبادی قانونی و عبور از فیلتر‌های متعدد و در نهایت، با "مهر استانداردِ شورای نگهبان" به عرصه، معرفی شده اند و اگر قرار است مردم برای رای دادن به فلان و فلان و فلان، مستوجب عقوبت شمرده شوند، حضرات شورای نگهبان، اولی به تحمل این عقوبت هستند تا رای دهندگان.

اما نکته‌ای که آقایان باید جواب دهند این است که "واقعا" فکر می‌کنند به جای" الف" اگر "ب"  انتخاب می‌شد روزگار فرق چندانی می‌کرد؟ یعنی تحریم‌ها کمتر می‌شد؟ توان‌های داخلی بیشتر فعال می‌گشت؟ باران بیشتری می‌بارید؟ زمین بیشتر به بار می‌نشست؟ کرونا نمی‌آمد؟ روشن است که هیچ کدام محقق نمی‌شد. نه تحریم‌ها تراش می‌خورد. نه توان داخلی بیشتر به میدان می‌آمد - چه اگربپذیریم، در داخل توان و ظرفیتی هست و امروزه به کمک ملک و ملت نمی‌آید، جز خیانت نمی‌توان نامی برآن نهاد- باور کنید میزان بارندگی آسمان و ثمر دهی زمین هم فرق نمی‌کرد.

کرونا هم از چین پا به راه نهاد و همه جهان را در نوردید. هرکس هم رئیس جمهور بود، قصه را همین طور تلخ می‌خواندیم. باور ندارید تا انتخابات بعدی، ۸ ماه بیشتر نمانده است. عمری باشد سال بعد را هم می‌بینیم و معجزه مدعیان را اندازه می‌گیریم. خواهیم دید صواب آن رای دادن چگونه همه ظرفیت‌ها را شکوفا خواهد کرد.

طلیعه آن را هم با مجلس یازدهم می‌بینیم. ما نیز نباشیم، مدعیان هستند. خود وجب خواهند کرد سرزمین‌های به شکوفه نشسته را.

غلامرضا بنی اسدی: روزنامه‌نگار