نگاهی به تند گویی‌های یک گوینده / از این کوزه توقع شهد نباید داشت!

غلامرضا بنی اسدی: افراد را نه از آنچه دیگران در باره آنان می‌گویند که از آنچه آنان در باره سایرین می‌گویند، بهتر می‌شود شناخت. دیگران شاید در تعریف فرد اشتباه کنند، اما خود او، چون دهان باز کند، حقیقتِ وجودی خود را، صریح و بی پیرایه و عریان، به تماشا خواهد گذاشت. این می‌تواند فرصتی باشد برای شناخت افراد. آن هم به مصداق همان ضرب المثل قدیمیِ "از کوزه همان برون تراود که در اوست".

این شناخت در جای خود یک نعمت است و به جامعه کمک می‌کند تا از کوزه‌ای که زهر در خویش دارد، توقع شهد نداشته باشند. به آنچه از آن می‌تراود تامل کنند تا ندانسته و نخواسته قربانی آنچه در اوست نشوند. من دیری است با این نگاه، افراد را رصد می‌کنم. اگر زیبا اندیش و نیک بین و خوب گو باشند، در محضر شان، شاگردی می‌کنم برای آموختن، اما اگر دیدم که داوری شان نسبت به دیگران جوری است که زبان شان مبین نگاه نازیبایشان است، هرگز به سخنانشان گوش نمی‌دهم و دیگران را هم به پرهیز می‌خوانم از وقت هدر دادن پای سخنان این قبیل افراد.

اینان اگر به اخلاق آراسته بودند، چنین نمی‌گفتند و چنان حرمت نمی‌شکستند از بندگان خدا و، چون آراسته به فضایل اخلاقی نیستند، دلیلی نمی‌بینم برای نشستن پای منبر وعظ واعظان غیر متعظ. آنان که برمنبر جلوه‌ای دارند و، چون پرده از "خلوت" اقتصادی شان فرو می‌افتد، خلق، معنای تازه‌ای از "آن کار دیگر" را فهم می‌کنند. مخصوصا که ادبیات دفاعی شان هم با هندسه طبری همسو می‌شود؛ "هدیه دوستان! " 

قصد داوری در برای صحت و سقم این نوبرانه "هدیه دوستان" ندارم. شان قضاوت هم برای خود قائل نیستم. قلم را هم از داوری کردن در باره افراد بر اساس گفته‌ها و شنیده‌های دیگران، پرهیز می‌دهم. معیار من برای شناخت افراد، نه داوری دیگران در باره آن‌ها که قضاوت کردن آنان نسبت به سایرین است به ویژه وقتی حکم هم می‌دهند و نسخه گاری و درشکه می‌نویسند برای یک مدیر در نظام اسلامی؟! ارزش سخن و شخص این قبیل افراد درست به اندازه همانی است که می‌گویند. گفته‌هایی که تفسیر کنند و تبیین کننده پندار هاشان است.

کسی هم که پنداری چنان و بیانی چنین دارد، "بی هنر"ی است که نه "صدر" جای "نشستن" اوست و نه "قدر" را چنان باید سبک گرفت که سزای او باشد. صدر جا و قدر شایسته کسانی است که پاک می‌اندیشند، پاکیزه زبان اند و به طهارت اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و فرهنگی، جان، پاکیزه دارند. ما هنر و هنرمند و وعظ و اتعاظ را ارج می‌نهیم و از بی هنران و غیر متعظان روی برمی تابیم تا جان و جامعه سلامت بماند..

غلامرضا بنی اسدی: روزنامه‌نگار