روزه‌های عاشقانه در روزهای کرونایی!

غلامرضا بنی اسدی: کرونا هست، دغدغه سلامت در این فصل بیش از همیشه در ذهن آدمی می‌نشیند اما رمضان هم آمده است تا رمزگشایی کند از عیار ایمان مردمان در این فصل سخت. البته که باید توجه داشت به مرزبانی از سلامتِ خویش. سلامتِ تن، این امانتِ الهی.

اما به حراست از مرز‌های ایمانی هم باید همت داشت و تا به مرزی که طبیبان و بر اساسِ نظر آنان، فقیهان، گفته‌اند نباید بند از دهان برداشت. مراقب باشیم که ایمانِ آدمی در شرایط سخت است که محکِ واقعی می‌خورد. فکر می‌کنم انسان می‌تواند با بهسازی نگاه، حتی عبادات را هم بهتر و دلپذیرتر انجام دهد در عین حال، حالِ جسمی و روحیِ خود را هم ارتقا دهد. البته اگر نگاه به تکلُف داشته باشیم، سخت می‌گذرد روزه، سخت می‌گذرد لحظه به لحظه رمضان.

لب هایت به خشکی، ترک برمی دارد و می‌شود مثل کویری که دیری است در حسرت آب، می‌سوزد. فشار گرسنگی و تشنگی، خط بر پیشانی ات می‌اندازد و می‌شود شبیه دفتر مشقی که کودکی، ناشکیبا و بی توجه نوشته باشد اما اگر توجه در دیده بنشیند و نه به تکلُف که به حکم «تکلیفِ عشق»، آن وقت از لب‌های ترک خورده هم چشمه، چشمه، شور خواهد تراوید و کویر هم به شکوفه برخواهد خواست و پیشانی، بوسه گاه خدا خواهد شد به سجده شکر که اهلِ عشق را، تکلیف، نه تنها سنگین بار نمی‌کند که با سبکبالی به پرواز هم در می‌آورد.

چقدر زیباست رابطه انسان با رمضان الکریم از نگاه مولوی بزرگ که به درک عید رسیده است در لحظه، لحظه این ماه که ملکوت بیش از همیشه به مُلک نزدیک است و مردم و ملائک، بیش از همیشه، نفس در نفس، عطر خلوص می‌پراکنند. مولانا، نه تنها رمضان را عید می‌داند و عیدانه می‌خواهد که کلید قفل و راز گشایش دروازه‌های ملکوت را هم در همین ایام می‌داند.

آمد رمضان و عید با ماست

قفل آمد و آن کلید با ماست

و واقعا عید است رمضان برای کسانی که می‌خواهند به راز‌های معرفت، عارف شوند. این حکیم متاله، به یک راز میان بستن و گشوده را رمز گشایی می‌کند تا به نتیجه آن نیز، دیده روشن کنیم.

بربست دهان و دیده بگشاد

وان نور که دیده دید با ماست

او قاعده‌ای نو می‌نهد روزه را و از آغوشِ گشوده این فرصت بهشتی می‌گوید و شهر ا… را فرصتی سعد و ظرفیت ساز می‌بیند که غبار از دل بر می‌گیرد و دیده را نیز توان بهتر دیدن می‌بخشد و به فیض درک محضر حضرت خالق توجه می‌دهد که

آمد رمضان به خدمت دل

وان کس که دل آفرید با ماست

و ما تنها نیستیم در این نگاه بلکه بزرگی، چون حضرت دل آفرین با ماست، پس جز جلوه‌های رحمان و رحیم و فراوانی رحمت نمی‌توان دید و رنجی نمی‌توان برد که عشق را راحتی فراوان است و آنچه گاه رنج می‌نماید، خط سیری است که ما را به داشته‌ها مان برساند.

در روزه اگر پدید شد رنج

گنج دل ناپدید با ماست

بزرگ سرمایه ای، عظیم ثروتی وگنج‌هایی که نه تنها شکرانه امروز و برکت سفره دنیا که هزینه ابدیت انسان را هم تامین می‌کند و در همین دوران زیست کوتاه این جهانی هم جویبار در جویبار، جلوه جاری می‌کند تا جان و دل پاک کنیم و جان را فربهی و روح خویش تعالی بخشیم.

کردیم ز روزه جان و دل پاک

هر چند تن پلید با ماست

گرانمایه فرصتی است این شهر الله برای شهروندان ملکوتی خاک. رمضان را، روزه را، راز داری سحر را، زلالی افطار را، قدر باید دانست و بیش از همیشه باید به خویش پرداخت که این ضرورت خداشناسی است و مقدمه عاشقی که امام عارفان و شهید رمضان، مولا علی علیه السلام، می‌فرمایند: من عرف نفسه، فقد عرفه ربه.

روزه به زبان حال گوید

کم شو که همه مرید با ماست…..

باری، رمضان را عاشقانه باید آغاز کرد و عارفانه باید به تجربه در لحظات آن نشست و به برکت آن، بزرگی باید یافت و به کرامت در جامعه برخاست که این برخواستن در هندسه خواستنِ حضرتِ دوست است. بلای کرونا را نیز از منظر ابتلا باید نگریست و با سلوک به شیوه عارفان، بهره‌ای افزون‌تر یافت از رمضانی که کرونا را در کنار دارد. از فرصتی که می‌توان از بلا به ابتلا رسید و با موفقیت در این آزمون راه به جایگاه بندگان کمال یافته برد.

غلامرضا بنی‌اسد: روزنامه‌نگار