پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
مهدی تیموری رییس پارک ملی گلستان روز یکشنبه اظهار داشت: عمده این حیوانات که بر اثر بی‌دقتی رانندگان تلف شده‌اند، از گونه‌های گراز، شغال، روباه و سمور بودند.
وی با اشاره به بارش برف در روزهای اخیر در ارتفاعات پارک ملی گلستان و سرمای هوا و پی‌آمد این امر که حضور حیوانات از جمله گونه‌های شاخص مثل پلنگ و مرال در حاشیه جاده به صورت غریزی و برای تهیه غذا است، از رانندگان تقاضا کرد: از زمان ورود به جاده جنگلی کشیده شده در دل این پارک تا زمان خروج با سرعت مطمئنه ۶۰ کیلومتر در ساعت رانندگی کنند.
رییس پارک ملی گلستان گفت: علاوه بر بارندگی‌های امسال، از ۱۰ روز گذشته بارندگی‌ها با بارش برف در مناطق مختلف این پارک همراه شده که نقش موثری در رشد زاد و ولد انواع گونه‌های جانوری دارد.
تیموری ادامه داد: محیط‌بانان آمادگی کامل دارند تا در صورت افزایش سرما و کمبود علوفه و خوراک، به صورت دستی غذای مورد نیاز را در اختیار حیوانات پارک ملی گلستان قرار دهند.
وی خاطرنشان کرد: با انجام سرشماری پاییزه حیات وحش با محوریت گونه‌های علفخوار، بیش از پنج هزار راس قوچ و میش، کل و بز و آهو در پارک ملی گلستان شناسایی شدند که با توجه به وضعیت مطلوب آب و هوا، پیش بینی می‌شود در آمار سرشماری سال آینده روند زاد و ولد حیوانات خیلی مثبت باشد.
پارک ملی گلستان قدیمی ترین پارک ملی ثبت شده در ایران و پناهگاهی کم نظیر برای حیات وحش است که ۱۳۵۰ گونه گیاهی و ۳۰۲ گونه جانوری از جمله نیمی از گونه‌های پستانداران ایران را در حدود ۹۰۰ کیلومتر مربع گستره خود جای داده و به همین دلیل به عنوان ذخیره‌گاه زیست‌کره در میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است.
پارک ملی گلستان بدون تردید ارزشمندترین منطقه ایران چه از لحاظ کمیت و چه از نظر تنوع زیست جانوری و گیاهی است و تنوع زیستی این پارک حتی فراتر از برخی کشورهای اروپایی است که صدها برابر این پارک وسعت دارند.
پارک ملی گلستان از بهترین زیستگاه‌های پستانداران بزرگی چون پلنگ، خرس قهوه‌ای، گرگ، وشق، مرال، شوکا، گوسفند وحشی و بز وحشی، آهوی ایرانی و گراز است و به ویژه به خاطر جمعیت فراوان قوچ و میش اوریال معروف است.
گلستان در سال ۱۳۵۴ نخستین پارک ملی ایران شد که در فهرست میراث جهانی یونسکو به عنوان یکی از ۵۰ ذخیره‌گاه زیست محیطی کره زمین به ثبت رسیده است.
بیشتر گستره پارک در استان گلستان، حدود ۳۴ درصد آن در استان خراسان شمالی و بخش ناچیزی نیز در استان سمنان قرار دارد.