مهدی مهدوی‌كیا از وقتی از تیم ملی خداحافظی كرده، زیاد در مورد فوتبال
ملی حرف نزده. ولی شرایط فعلی فوتبال ایران او را هم نگران آینده كرده؛
آینده‌ای كه از نظر مهدوی‌كیا، با ادامه روند فعلی تیره خواهد بود. او
آینده فوتبال ایران را روشن نمی‌داند.
به نوشته خبر، آن‌قدر نسبت به روند فعلی فوتبال انتقاد دارد كه معتقد است
اگر همین روند ادامه داشته باشد، فوتبال ایران به جایی می‌رسد كه پیروزی،
آروزی اهالی آن می‌شود. مهدوی‌كیا در این گفت‌وگو انتقادهای بی‌سابقه‌ای از
تیم ملی و وضعیت فوتبال ایران كرده است.
تیم ملی حذف شد همه حرف زدند غیر از مهدی.
مشكل فوتبال ما این نیست كه من حرف بزنم یا نزنم. این همه كارشناس حرف زدند مشكلی حل شد؟ مگر با حرف زدن فوتبال ما مشكلش حل می شود؟
بازی های تیم ملی چطور بود؟
دو بازی اول را تركیه بودیم و ندیدم. بازی با امارت را دیدم، تیم داشت خوب
و روان بازی می كرد. ولی ما در نتیجه گیری برابر كره همان مشكل همیشگی را
داشتیم.
چه مشكلی؟
ما فوتبال خوبی بازی نكردیم. موقعیت های زیادی نداشتیم.
خیلی ها می گویند ترسو بودیم..
این بستگی به تاكتیك سرمربی تیم دارد. متاسفانه در این بازی سه هافبك
دفاعی داشتیم. قطبی در خیلی از بازی‌ها از آن استفاده می كرد و خیلی روی
این تاكتیك اصرار داشت. تو بازی حساس با كره هم از همین سیستم استفاده
كردیم كه باعث می شد خیلی دیر به 18 حریف برسیم و در حمله هم به خاطر این
تاكتیك نفرات دیر اضافه می شدند.
سرمربی كره قبل از بازی گفته بود كه ایران می خواهد بازی را به پنالتی بكشاند و وقت تلف می كند...
اینجوری هم نبود. ولی ما چون سه هافبك دفاعی داشتیم برای رسیدن به دروازه
حریف مشكل داشتیم. كاش دو هافبك دفاعی در زمین می گذاشتیم و یكی از هافبك
ها مهاجم كاذب می شد تا راحت تر به دروازه حریف برسیم.
خیلی از قطبی انتقاد می شود و می گویند او فقط وعده می داده كه محقق نشدند؟
وعده و وعید كه زیاد بود و در عمل هیچ اتفاقی نیفتاد. آن از جام جهانی،
این هم جام ملتها. همه چیز فوتبال ما مثل گذشته بود و تغییری هم ایجاد
نشد. همان مشكلات قدیمی را داشتیم و داریم. قبل از شروع مسابقات ، بازی
تداركاتی خوب نداریم، موقع شروع بازی‌ها حاشیه‌ها به راه می افتند. این
بار هم مسئله مربی خارجی و رفتن قطبی به تیم ژاپنی بود. بعد هم نتیجه نمی
گیریم می افتیم به حرف زدن درباره علت ها. یكی دو هفته ای انتقاد می كنیم.
یكی به این گیر می دهد، دیگری به آن یكی. یكی دنبال كوبیدن این است و
دیگری دنبال كوبیدن آن ، بعد هم همه چیز فراموش می شود و دوباره همان آش
است و همان كاسه. دوباره همان در جا زدن فوتبال است. باید بپذیریم كه
فوتبال مان از شرقی ها جا مانده. اگر به این نتیجه برسیم كه فوتبال درجه یك
نیستیم شاید به یك جایی برسیم ولی همیشه فكر می كنیم مثل گذشته است كه هر
تیمی را راحت می بردیم. خودمان را گول می زنیم ، مردم را امیدوار می كنیم
و آخرش هم فاصله مان بیشتر و بیشتر می شود و در نتیجه گیری هیچی به هیچی!
خودت فكر می كردی در جام ملتها چه كاری می كنیم؟
از گروه كه باید صعود می كردیم چون توان ذاتی مان این قدر هم كم نیست. اگر
قرار بود صعود نكنیم كه اصلا بهتر بود نرویم به بازی ها اما نباید همه
چیز را نادیده بگیریم. انصافا در مرحله مقدماتی 3 برد خوب داشتیم و تنها 9
امتیازی بودیم. با این وجود همیشه یك چهارم خیلی مهم و كلیدی بوده است.
به طوری كه اگر این مرحله را رد كنی موفق لقب می گیری اما اگر اینجا حذف
شوی ، ناكام هستی. من این مرحله را خیلی خوب لمس كردم. ما در یك چهارم 5
بار با كره بازی كردیم . 2 بار رویایی بردیم و سه بار هم ناكام بودیم.
همیشه یكی در میان می بردیم اما این بار نشد.
این بار هم دل به خرافات بسته بودیم كه ببریم!
فوتبال خرافات نیست ، فوتبال یك نبرد مردانه است. هركس هوشیار تر باشد می
برد. كره بهتر از ما بود. مگر ندیدید استرالیا چه بلایی سر ازبكستان آورد؟
مگر خرافات جلوی 6 گل را می گیرد؟
موج انتقادات علیه قطبی خیلی شدید است؟
من كاری با شخص ندارم و هیچ وقت درباره اشخاص حرف نزدم. اینجا اما اتفاقی
افتاده. مربی قبل از جام ملتها تكلیفش را مشخص كرده بود و می دانست كه
دارد می رود. این وسط مقصر كسانی هستند كه این شرایط را به وجود می آورند و
حالا ما می گوییم او وعده داد ، اگر این طور بود چرا ما پای این وعده ها
ایستادیم. تا حالا در این باره حرفی نزدم چون می گفتم قبل از جام ملتها
تیم آرامش می خواهد. این دو سال را نگاه كنید . ما جام جهانی را از دست
دادیم ، این هم جام ملتها. قطبی قشنگ حرف می زد اما در عمل نتایجی كه رقم
می خورد بر خلاف قولی بود كه به مردم می دادند. همان اتفاقاتی كه قبلا
افتاده بود ، باز هم افتاد. یك وقت هایی می بازی اما زیبا بازی كردی. اما
این بار باختیم و بد هم بازی كرده بودیم. قطبی رفت سراغ تیم جدیدش و ما
ماندیم با 4 سال عقب ماندگی.
خیلی ها می گویند قطبی با بازیكن های بزرگ نمی توانست
كار كند ، برای همین با كریمی به مشكل می خورد یا با مجیدی یا از
خداحافظی كیا خوشحال می شد.
من درباره خودم می گویم؛ مهدی خودش خواست كه خداحافظی كند و اجباری در كار
نبود. دوست ندارم درباره شخص حرف بزنم. درست نیست بعد از رفتنش درباره اش
غیبت كنیم ، با حرف زدن پشت سر قطبی ، مشكل فوتبال ما حل نمی شود. آخر
نمی دانم با كدام منطق و قانونی و كدام برنامه ریزی و سازمان دهی و تفكر و
تشكیلاتی باید از كره و ژاپن را ببریم. یك نگاهی به زمین های فوتبال این
مملكت بیاندازید؛ یك نگاهی به امكانات ورزشی مان بیاندازید. كجای امكانات
ما با كره و ژاپن قابل قیاس است. بروید امارات و عربستان چه امكاناتی
دارند. اگر امارات را می بریم به این دلیل است كه استعداد های ورزشی
بیشتری داریم و یك سری غیرت بچه هاست. كره شمالی كه اصلا بحثش جداست. آنها
كشور خاصی هستند كه با همه تفاوت دارند. ما كدام ورزشگاه استاندارد را
ساختیم؟ كدام ورزشگاه مان چمن درست و حسابی دارد؟ فقط داریم حرف می زنیم و
می گوییم قهرمان می شویم. آخر با كدام برنامه ریزی ؟ با كدام امكانات؟ با
كدام مدیریت؟
مدام می رویم می بازیم و بر می گردیم ، از دلایل باخت می
گوییم و می رویم تا 4 سال بعد. چشم به هم بزنیم المپیك از راه رسیده و به
المپیك هم نرفتیم. از 1996 كه بازیكن المپیك بودم و مربی مان حسن حبیبی بود
تا همین الان كه هنوز به المپیك نرفتیم هر روز شرایط مان بدتر شده كه
بهتر نشده است. واقعا خنده دار است. تیم المپیك ما مربی ندارد اما می
خواهیم طلسم شكنی كنیم و برویم المپیك. بعد هم مدام وعده می دهیم كه طلسم
می شكنیم. آخرش هم می گوییم قطبی وعده می داده است. خودمان كه از او هم
بدتریم استقلال و پرسپولیس را ببینید ، این ها تیم های بزرگ كشورند با
میلیون ها طرفدار ولی یك زمین تمرین ندارند.
این ها واقعیت فوتبال ماست. این ها درد ماست. چشم‌های مان را روی واقعیت
ها نبندیم. برویم امكانات باشگاهی مان را با كشورهایی مثل ژاپن ، كره ،
استرالیا و امارات مقایسه كنیم. بعد از 12 سال كه برگشتم ایران، یكسری
چیزها را از نزدیك لمس می كنم. هفته قبل تهران برف آمد و كل فوتبال مملكت
خوابید. همه تیم ها در به در شدند. چند تیم رفتند سالن ، چند تا روی چمن
مصنوعی و باز خدا را شكر كه لیگ تعطیل بود و خیلی از تیم ها در اردوهای
خارجی. این اتفاق ها درست زمانی بود كه تیم ملی در جام ملتها بود و ما
اینجا مدام به مردم امید قهرمانی می دادیم. آخر روی كدام حساب و كتاب؟ چرا
به مردم امید واهی می دهیم؟
یك لیگ برگزار می كنیم كه 4 بار تعطیل می‌شود، بازیكن باید 4 بار بدنسازی
كند. مربی 4 بار باید از اول برنامه ریزی كند. كجای دنیا این جوری می شود؟
تا این چیزها را درست نكنیم باید خواب بردن ژاپن و كره را ببینیم و هر
روز بیشتر عقب می افتیم. به شما قول می دهم اگر وضع به همین شكل باشد بردن
این تیم ها برای مان می شود یك رویا. در بحث سخت افزای حتی با امارات هم
قابل مقایسه نیستیم. از این تیم های ایرانی كه در دبی اردو زدند بروید
بپرسید ببیننید آنها چی دارند و ما چی. حتی به شما قول می دهم كه فاصله
غرب و شرق بیشتر و بیشتر می شود.
ولی استعداد های مان هم دارد ته می كشد!
استعداد تا كی؟ وقتی هیچ چیز درست نیست سر استعدادهای مان هم بلاهایی می
آید كه می بینید. مثلا عراق كه شكل ماست یك بار قهرمان جام ملتهای آسیا می
شود ، دفعه بعدی وجود ندارد اما این تیم ها كه اصولی كار می كنند نمی
گذارند اتفاق ها زیاد برای تیم هایی مثل ما و عراق تكرار شود. آنها به ما
اجازه عرض اندام نمی دهند.
الان هم از نكونام و شجاعی ایراد می گیرند...
دو بازی اول را كه ندیدم ولی جلوی كره ما یك مشكل كلی داشتیم و نه فردی.
تیم ملی ، ملی است نه نفری و فردی. زمانی هم كه ما اروپا بودیم و به تیم
ملی می آمدیم اگر تیم نتیجه نمی گرفت همین داستان ها برای ما تكرار می شد ،
فوتبال یك بازی دسته جمعی است . شاید كاپیتان كره كه یار منچستر است
نتوانست همان بازی هایی را در تیم ملی انجام دهد كه در منچستر انجام می
دهد اما كره به مشكل نمی خورد. ما باید منطقی باشیم و با دلیل حرف بزنیم.
دل بستن به ستاره ها تا یك جایی جواب می دهد. فوتبال ما سال 96 كره را 6 بر
2 برد سال 2004 هم 4 بر 3 بردیم اما قرار نیست همیشه این اتفاقات بیفتد.
یعنی آن دو برد هم اتفاق بوده؟
نه اتفاق نبود و آن بازی ها فوق العاده بودیم. 2004 تیم یك دستی داشتیم
اما با اتفاقاتی كه در فوتبال مان می افتد می رویم كه بردن برای مان رویا
شود.
نسل شما كه رفت دچار خلا شدیم. تیم ملی كیا ، كریمی ،هاشمیان ، دایی و عابدزاده ندارد...
چه انتظاری دارید وقتی جلوی در تیم بانك ملی قفل بزرگ می زنند یعنی اینكه
فوتبال مملكت هر سال خواب 5 بازیكن با استعداد را می‌بیند. بروید ببینید
در تیم های پایه چه خبر است. تیم های پایه ای استقلال و پرسپولیس هیچ چی
نیستند وقتی تیم بزرگسال شان امكانات ندارد انتظار كار اصولی در پایه ها
دارید؟ فوتبال ما از ریشه ویران است. فوتبال ایران در سال های 70 تا 75 را
با الان مقایسه كنید آن وقت نتایج جالبی می گیرید. نتایجش می شود چیزی كه
می بینید. من واقعا نمی دانم درباره چه فوتبالی حرف می زنیم . همین الان
تیم بزرگسالان ما مربی ندارد ، قول رفتن به المپیك دادیم و مربی امید
نداریم . تیم جوانان هم كه كسی بالای سرش نیست ، تیم بانوان و ساحلی هم كه
مربی ندارند. پس كدام فوتبال؟ كدام برنامه ریزی؟ از چی حرف می زنیم؟
حرف از فوتبال پایه زدی. تو همین فوتبال پایه نصف و نیمه هم پولدارها ستاره می شوند و استعداد ها می سوزند!
چرا این ها را به من می گویی ؟ شما رسانه دارید باید این ها را برای مردم
بگویید. وقتی در فوتبال بزرگسالان یكسری دلال ریختند كه نابودش می كنند
معلوم است آن پایین چه می شود. اصلا ببینید آن مربیانی كه بچه های مان را
می سپاریم دست شان صلاحیت دارند!
از قطبی ایراد می گیریم كه چرا قبل جام ملتها قرارداد بسته ولی درد خودمان را نمی بینیم. خودمان اول حرف از مربی خارجی زدیم. واقعا تاسف دارد ، در كوران جام ملتها هر روز حرف از مربی های خارجی بود كه چه كسی می آمد. از تروسیه گرفته تا یكی دیگر بعد می گوییم چرا بعد از 35 سال قهرمان نشدیم.
به نكته جالبی اشاره كردی. كارمان درست بود قبل از جام ملتها؟
كجایش درست بود؟ اگر قطبی بد بود چرا نگه اش داشتید؟ چرا وسط جام ملتها
یادتان افتاد مربی می خواهید؟ با این حرف ها تیم را به حاشیه بردند و
نتیجه می شود باخت تیم ملی و اینكه قطبی ساكش را بست و رفت ژاپن و ما
ماندیم با مردمی كه دلزده تر از فوتبال شدند.
با این شرایط فكر می كنی جام ملتهای بعد چه می شود؟
هیچ اتفاقی نمی‌افتد. روز به روز بدتر می شویم. بعید می دانم فوتبال ما با
این افكار حتی شاهد معجزه باشد. یا حتی معجزه كمكی به آن كند. امیدوارم
تیم ملی امید باعث نشود دوباره این حرف ها را تكرار كنیم. البته حرف از
لیگ قهرمانان شد. باید به ذوب آهن و سپاهان اشاره كنم. دو باشگاهی كه نشان
دادند داشتن امكانات و برنامه ریزی می تواند موفقیت را به همراه بیاورد
ولی باقی فوتبال مان چی؟ تمامش شده حاشیه. ما با این داستان ها به جایی
نمی رسیم
فكر می كنی كدام تیم قهرمان باشد ؟ ژاپن یا استرالیا؟
فكر كنم ژاپن چون ژاپن سرعتی بازی می كند و تیم بهتری دارد، چون هم جوانتر است و هم بهتر.