من این گزارش را ننوشتم؛ من این گزارش را گفتم!

فرهاد منجو، یکی از روزنامه نگاران نیویورک تایمز در ستون هفتگی خود به تجربه ای جدید در دنیای روزنامه نگاری پرداخته است. وی معتقد است با این تجربه جدید می توان تحولاتی جدی  در دنیای گزارش نویسی و خبر ایجاد کرد.

به گزارش سرویس آی تی و فناوری انتخاب، مقاله منجو با این مقدمه آغاز می شود؛چند ماه پیش، من به یک روش جدید نوشتم. منظورم روش یا سبک ادبی یا متنی غیر معمول نیست؛ منظورم یک روش فیزیکی جدید برای وظیفه دشوار به هم پیوستن کلمات و خلق یک گزارش است. کاری که برای انجامش باید صدها لغت را در مغز خود بررسی کرده و به هم متصل کنید.

 منجو ادامه می دهد؛ این همه چیزی است که من انجام می دهم: به جای نوشتن، صحبت می کنم. درواقع وقتی یک ایده قابل توجه به ذهن من خطور کند، آن را می گویم. برای مثال من می توانم بیرون از خانه، هنگام شستن ظروف، رانندگی ، پیاده روی های طولانی و... از یک برنامه ضبط صدای صوتی  استفاده کنم که روی تلفن همراه من نصب شده و تقریبا به راحتی با هدفون های وایرلس نیز همگام می شود. بنابراین همینطور که راه می روم و تلفن همراهم در جیبم است، ایده های خود را ثبت می کنم.

بنابراین هنگامی که در شهر می چرخم درواقع مشغول گزارش نویسی هم هستم. مدتی است که شروع به نوشتن یادداشت های صوتی برای یادآوری ایده ها و اصوات کوتاه  وعبارات کرده ام. سپس بخش جادویی از راه می رسد. من هر روز چند بار فایل های صوتی  ضبط  شده را در Descript بارگذاری می کنم. اگر نمی دانید این کار چه سودی دارد باید بدانید که این نوع برنامه ها به شکل خودکار صدای شما را به کلمه تبدیل می کنند و درواقع نرم افزارهای تبدیل صوت به نوشتار هستند.

برخی از یادداشت های صوتی من بیش از یک ساعت طول می کشد، اما دسکتاپ به سرعت و بسیار ارزان و کم هزینه متن من را پیاده می کند. تمامی سکوت ها، تپق ها و اشکالات کلامی نیز قابل ویرایش است. از طریق نرم افزار، یادداشت های صوتی من به متن نوشتاری تبدیل می شود. البته این متن به سرعت قابل انتشار نخواهد بود و نیاز به یک ویراستاری دارد. اما به هر حال سرعت کار من را چند برابر می کند.

نوشتن با صحبت کردن یک انقلاب  بی سر و صدا در نحوه کار من است. این شیوه برای من بسیار ارزشمند است و تجربه ای جالب در دنیای روزنامه نگاری من محسوب می شود. در اواخر دهه گذشته، گوشیهای هوشمند باعث شدند کامپیوترهای قدیمی خانگی تا حد زیادی از رده خارج شوند و ما را به شدت معتاد و علاقه مند به خود کردند.

پیشرفت های جدید، مانند دستیار های صوتی نیز در حال گسترش هستند و این روزها دستیارهای صوتی را در خانه های بسیاری می بینیم . دستیارهای صوتی و سیستم های ضبط صدا برای روزنامه نگاران بسیار با ارزش هستند. از سوی دیگر وابستگی روزنامه نگاران به مانیتور، اینترنت و صفحه نمایش نیز اجتناب ناپذیر است. به عنوان یک روزنامه نگار من هر روز زمان زیادی را در فضای مجازی می گذرانم.  من یک مقاله نویس هستم  و حجم زیادی از زمانم در روز صرف تجزیه و تحلیل اطلاعات، خواندن اخبار، خواندن مجلات و کتاب ها و تلاش برای پیدا کردن منابع و کارشناسان مرتبط با مباحث مورد نظرم می شود.

مهمترن ابزار در دفتر کار من اینترنت و صفحات مجازی است. در واقع، در بسیاری از موارد، محتوای بی نظیر مورد نظر خود را با کمک فضای مجازی ثبت می کنم. پادکست ها و کتاب های صوتی نوعی هوش مصنوعی تخصصی را استفاده می کنند که من مدل فیزیکی آن را در سال 2003 در قالب وبلاگنویسی آماتور استفاده می کردم.

اکنون من به سرعت می توانم از طریق اخبار و کتاب های صوتی بدون حواس پرتی اطلاعات را گوش دهم و ثبت کنم. وقتی اطلاعات از طریق گوش دادن به من می رسد احساس اضطراب کمتری دارم و سریعتر نیز تجزیه تحلیلشان می کنم.

ممکن است برخی از خوانندگان این مقاله احساس کنند که من فرایند نوشتن را به فرایندی خشک و نامنعطف تبدیل کرده ام و دنیای اینترنت را بی رحم و بی ارزش توصیف کنند. اما به اعتثاد من با وجود اطلاع از خطرات حضور اینترنت و فناوری در دنیای روزنامه نگاری و حتی با وجود نا امیدی های موجود در مورد این صنف، فکر می کنم از زمانی که کامپیوتر شروع به درک ما  و سخنرانی  های ما کرد و افکارمان را حدس زد، همه چیز شگفت انگیز تر شده وخواهد شد.