او یکی از خوانندگان اقوام زاگرسنشین بود که صبح ۲۹ اردیبهشت ماه چشم از دنیا فرو بست. ترانه لری «بارو بارو» یکی از معروفترین آثار اوست که حتی فارسزبانها هم آن را میشناسند و زیر لب زمزمهاش میکنند. فرجی با اعتقاد به اینکه «آهنگهای محلی را نباید زیاد تزریق کرد، اما باید آن را تبلیغ کرد»، از کمتوجهی تلویزیون به آهنگسازها و خوانندههای اقوام گله کرده و در گفتوگویی که سال ۱۳۸۲ با ایسنا داشت، گفته بود «با کمال تاسف، در برخی مواقع هم افرادی سر کار میآیند که تنها به منطقه خود توجه دارند؛ یعنی متعلق به هر شهری که هستند آهنگهای آن منطقه را از صداوسیما پخش میکنند؛ در حالی که در یک شرایط عادلانه باید آهنگهای همه مناطق ملی پخش شود.» عزتالله (حسین) فرجی اول بهمن ماه سال ۱۳۲۹ هجری خورشیدی در لرستان و شهرستان خرمآباد دیده به جهان گشود. وی که از دوران کودکی دارای صدای بسیار خوبی بود از همان دوران مدرسه کار خواندن ترانههای محلی را شروع کرد تا اینکه جهت ارتقاء سطح کیفی کارش و همچنین برای شناساندن ترانههای محلی لری به تهران آمد و زیر نظر استاد مهرتاش که استاد اساتید هنرمندان بود کار خود را آغاز کرد. این هنرمند در سال ۱۳۴۶ و در حالی که تنها ۱۷ سال سن داشت اولین ترانه خود را با نام «شو سال» که شعر و آهنگش را هم خودش خلق کرده بود، اجرا و در همان سال ترانه معروف «شیپورچی» را هم که خود حکایتی داشت را با شعر و آهنگی از خود وارد بازار کرد. شیپورچی، دایه دایه، شو سال، کینه، مادر، مسافر کویت، مرغ اسیر، تویی بهارم سوزه سوزه و ... از ترانههای بهیادماندنی مرحوم فرجی محسوب میشوند. این هنرمند در ادامه از بیکار بودن موسیقیدانان و خوانندگان اقوام ابراز نارضایتی کرده بود. ایرج رحمانپور ـ خواننده منطقه زاگرسنشین ـ درپی خبر درگذشت حسین فرجی، به ایسنا گفت: من فقدان او را به جامعه هنری تسلیت میگویم، فرجی آدم زحمتکشی بود. او درباره ویژگی آثار این هنرمند، بیان کرد: آثار موسیقایی او در حوزه بومی قابل فهم و ساده بود و خیلی زود همهگیر میشد؛ به عنوان مثال اثر «بارو بارو» او ورد زبان همه است. انتهای پیام