فقط رسانه‌ها نیستند که بیمارند، آقای وزیر!‏

حسن قاضی زاده هاشمی، وزیر بهداشت در اظهاراتی در همایش سفیران سلامت در مدرسه دخترانه نرجس منطقه ۶ تهران گفته است: «رسانه‌ها همه بیمارند و استثنا قائل نیستم و بیماری را پخش می‌کنند؛ چرا آمار طلاق بالاست چون رسانه، خانواده و ‏مدرسه درست عمل نمی‌کنند.»‏

به گزارش «انتخاب»، این اولین باری نیست که قاضی زاده هاشمی از وضعیت «سلامت روان» در جامعه صحبت می کند. او ‏پیشتر در اظهاراتی از نیاز تصمیم گیریان کشور به روانپیزشک هم صحبت کرده و گفته بود: «برخی افراد که اختلال روانپزشکی ‏دارند مربوط به تصمیم‌گیرندگان کشورند و در جلسه هیأت وزیران بنده آمار اختلالات خلقی را در حضور آقای رئیس جمهور اعلام ‏کردهم و ایشان گفتند در این هیأت هم جمعی دچار این مشکل هستند‎.‎‏ اگر تصمیم‌گیرنده دچار اختلال شود بسیار بدتر است و خدا ‏نکند که در کشور رئیس جمهور، وزیر، وکیل و یا هر مدیری دچار اختلالات روانپزشکی یا خلقی شود.»‏

اظهارات وزیر بهداشت اگرچه در نگاه اول یک هشدار به شمار می رود اما نوع بیان آنها ابهام برانگیز است. قاضی زاده هاشمی ‏در اظهارات خود گاهی رسانه ها، خانواده ها و مدارس را زیر سوال می برد؛ گاهی به مدیران و تصمیم گیران کشور حمله می کند ‏و گاه به نمایندگان مجلس. برای متفاوت و جسورانه کردن اظهاراتش هم باری از سرداران «حرم و علم و قلم» انتقاد می کند و ‏بار دیگر از ائمه جمعه می خواهد که «زحمت روانپزشکان را زیاد نکنند».‏

در میان اظهارات او در حالی که هزاران جوالدوز نثار دیگران کرده، خبری از یک سوزن به خود نیست. به یاد نداریم که وزیر ‏بهداشت در این پنج سال، انتقادی را هم متوجه خود کرده باشد. او حتی در غائله «روغن پالم» که خود به پا کرد و هشدارهای ‏فراوان درباره آن داد و همه را چنان به محاکمه کشید که گویی در این چند دهه هیچ فرد دیگری چنین موضوعی به ذهنش نرسیده ‏و یا خود او برای صحبت کردن – فقط صحبت کردن – درباره آن نیاز به این داشته که در جایگاه وزیر قرار بگیرد، پس از چند ‏سال ناگهان عقب نشینی کرد و در کنار مضرات، از فواید آن نیز سخن گفت!‏

سوال اینجاست که درست یا غلط، اگر باید جلوی استفاده از روغن پالم گرفته می شد، مسئول این کار مگر کسی غیر از خودِ وزیر ‏بهداشت بود؟ پس چرا او صرفا در جایگاه مطالبه گر قرار می گرفت؟ اگر امروز او از سلامت روان صحبت و ابراز نگرانی می ‏کند، مگر کسی غیر از خود می تواند در این زمینه سیاستگذاری کرده و مشکل را رفع کند؟ این شوخی بی نمکیست که در مقام وزارت، مطالبه می کنند؟ هم وزارت و هم مطالبه گری، چگونه با یکدیگر قابل جمع کردن است؟ آیا این مسئله، توهین به شعور مردم نیست؟ آیا می توان آن را یک بیماری جدیدالورودِ واگیردار در میان برخی مسئولین دانست؟

واقعیت آن است که رفتارهای وزیر بهداشت، نویددهنده نشانه های خوبی نیست. او که در آغاز دولت یازدهم، مهره ای ناهمگون ‏شمرده می شد و حتی برخی از تعلق خاطر او به جبهه پایداری سخن به میان آورده بودند، با رفتار خود چنان ورق را برگداند که ‏گاهی اظهاراتش با اپوزیسیون نظام هم تطابق داشت. از سویی از ملاقات و معاینه محصورین گفت و از سوی دیگر به ثروت و ‏پورشه کاینش بالید. این بالا و پایین ها از او که چهره ای ناشناخته – از نظر سیاسی – در کشور بود ناگهان یک کاندیدای بالقوه ‏ساخت تا جایی که در پایان چهار سال، وادار شد تاکید کند قصد شرکت در انتخابات ریاست جمهوری ندارد!‏

سخن وزیر بهداشت درباره بیمار بودن رسانه ها – البته نه با آن تاکید و شدت – تا حدی پذیرفتنی است. برخی رسانه ها بیمارند ‏اما آیا این بیماری صرفا به رسانه ها محدود می شود؟ آیا وزیر و وکیلی که به جای هدایت کشور به راه درست خود، گاه در ‏جایگاه اپوزیسیون قرار می گیرند و گاه به جای مسئولیت پذیری و پاسخگویی، از مردم انتظار دارند که همه این امور را خود به ‏عهده بگیرند دچار بیماری نیست؟