من فقط یک چادر می‌خواهم...

ایسنا نوشت: "بدبخت شدیم...به خدا امشب از سرما می میریم، کمکمان کنید..."

"بچه یک ساله ام از سرما یخ زده... فردا چادر برسد چه فایده، چرا که باید از روی جنازه ما بگذرید. من فقط یک چادر می خواهم..."

اینجا، آوارگان کرمانشاه هم نگران زیرآوار مانده ها هستند و هم روی آوار مانده ها و حالا سرما هم بر مشکلات آواره‌ها هوار شده است. پدر جوانی که صدایش از فریاد زدن برای یافتن سرپناه موقت گرفته و خاک آلود سیاه پوشی که اشک می‌ریزد و برای جرعه‌ای آب، غذا و چادر، درخواست کمک می‌کند، تنها گوشه‌ای از مشکلات آوارگان زلزله استان کرمانشاه را نشان می‌دهد که در دنیای واقعی و مجازی دست به دست می‌شود.

سه روز از وقوع زلزله گذشته و به تدریج کمک‌های امدادی بیشتری توسط هلال احمر، سپاه، ارتش، دستگاه‌های اجرایی و مردم از سراسر کشور به شهرها و روستاهای زلزله زده رسیده و اقلامی همچون بسته های آب معدنی، مواد غذایی، دارویی، بهداشتی و چادر در میان زلزله زدگان توزیع شده و از سوی دیگر آواربرداری در حال انجام و زیرساختهایی همچون آب و برق و مخابرات کم و بیش برقرار شده است اما با همه این کمک‌ها، هنوز هستند بیش از هزاران نفری از آوارگان که مجبورند امشب را بدون سرپناه در خیابان بگذرانند و تاکنون چادر امدادی دریافت نکرده‌اند.

در کنار آمارهای ضد و نقیضی که از تعداد چادر توزیع شده به عنوان نیاز اصلی آوارگان منتشر می شود، زلزله زدگان از توزیع نامناسب، ناهماهنگ و بی‌نظمی و بی سامانی در نحوه توزیع کمک ها گلایه مندند. کمک های امدادی به ورودی شهرهای زلزله زده می‌رسد و بعد از آن معلوم نیست که چه می‌شوند و این می‌شود که عده‌ای از آوارگان هنوز در کوچه پس کوچه‌های شهر بدون سرپناه مانده‌اند.

هنوز هم هستند مردمی در روستاهایی که 90 درصد خانه‌هایشان تخریب شده و کمتر مسئولی به آنها سرزده و مجبورند شبها را همراه کودکانشان، بی‌سرپناه در زمینهای نمناک کشاورزی بگذرانند و از سوی دیگر نمی توانند محل زندگیشان را ترک کنند زیرا هر چه دارند و ندارند زیرآوار مانده است.

یک شهروند در روستای میانمیر از توابع سرپل ذهاب در گفت و گو با خبرنگار ایسنا مدعی شد: 90 درصد خانه‌هایمان در روستای "میانمیر" در نزدیکی سرپل ذهاب تخریب شده و بسیاری خانواده‌ها شب‌ها را بر روی زمینهای کشاورزی اطراف خانه‌هایشان سپری کرده‌ و فرزندانشان مریض شده‌اند. اگر به ما رسیدگی نکنند از سرما از بین می رویم. متاسفانه هیچ مسئولی به این روستا نیامده و هیچ ارگانی نیز برای توزیع چادر به این روستا مراجعه نکرده است.

وی ادامه داد: دیوار بر سر خانواده‌ای در روستا فرو ریخته و همسایگانش با تلاش خودشان سعی کردند آنان را از زیر آوار در بیاورند و یا همسایه‌ای در روز اول زلزله پایش شکسته است و وقتی خود را به بیمارستان رسانده است نتوانستند به او خدمات رسانی کنند و اعلام کرده اند که امکاناتی وجود ندارد.

شهروند دیگری با گلایه از نرسیدن کمک های امدادی به این روستا گفت: چرا تاکنون مسئولی به این روستا برای رسیدگی به مشکلاتمان نیامده است. به شدت به چادر، دارو، آب، مواد غذایی و پتو نیازمندیم.

گروهی از شهروندان سرپل ذهاب نیز که در پارک چادر زده‌اند، از بی نظمی در توزیع کمک های امدادی گلایه کرده و گفتند: شنیده‌ایم که تعدادی چادر به شهر رسیده اما تنها تعدادی میان مردم توزیع شده است. متاسفانه تاکنون در این منطقه ای که ما ساکنیم بیش از 20 چادر توزیع نشده و بیشتر مردم از چادرهای شخصی استفاده می کنند. برخی نیز به دلیل کمبود چادر حتی حاضر شده اند چادری به ارزش 250 هزار تومان هم خریداری کنند.

یک شهروند نیز با اشاره به نبود مدیریت در توزیع کمک های امدادی خاطرنشان کرد: خیلی از کمک های امدادی توسط مردم به صورت خصوصی توزیع می شود اما این کمک ها به صورت پراکنده هستند و مشخص نیست که این افراد باید کمک هایشان را کجا توزیع کنند. از سوی دیگر فردی که خانواده اش را از دست داده و توانی برایش نمانده است چگونه می‌تواند به دنبال غذا و یا آب برود؟ از طرف دیگر زندگی زلزله زدگان زیر آوار مانده است و آنها نمی توانند مکان زندگی شان را ترک کنند.

وی ادامه داد: متاسفانه مدیریت توزیع بسیار نامناسب است؛ خانواده ای آب ندارد و خانواده دیگری 10 بسته آب دارد. درست است که این خانواده ها همگی به آب نیاز دارند اما باید عادلانه توزیع انجام شود بنابراین اگر مدیریت شود، بسیاری از مشکلات در نحوه توزیع کمک ها حل می شود.

این شهروند که مشاهداتش از سرپل ذهاب را گزارش داده است از اوضاع بسیار بد روستاهای زلزله زده حکایت کرد و گفت: در روستاها رسیدگی چندانی نشده است. یادآور می شوم کمک ها به مکانهای زلزله زده می‌رسد اما توزیع آنها مدیریت نمی‌شود.

باباخانی از شهروندان ساکن در سرپل ذهاب نیز از نقش چشمگیر مردم در توزیع کمک‌های امدادی در مقایسه با کمک های دولتی گفت و خاطرنشان کرد: بیشتر مواد غذایی از سوی شهروندان استان یا سایر استانها در میان زلزله زدگان به صورت خصوصی توزیع می‌شود و متولی برای نظام بخشیدن و توزیع عادلانه وجود ندارد. شخصا به کمک یکی از دوستان با دادن کارت ملی از هلال احمر کرمانشاه چادر امدادی گرفتم.

وی از نبود قانون و برنامه ریزی برای توزیع موثر کمک های امدادی انتقاد کرد و ادامه داد: متاسفانه هر کمکی از سوی مردم به ورودی شهر می رسد توسط زلزله زگانی که در ورودی شهر چادر زده اند گرفته می‌شود و این کمک ها به محلات و مردم ساکن در کوچه‌های شهر نمی رسد.

باباخانی با تشریح شرایط کنونی مردم زلزله زده و با نگرانی از زندگی آینده این مردم اظهار کرد: همسایه ای را می شناسم که برای ساخت خانه اش وام گرفته و حالا خانه اش تخریب شده است و نمی داند تکلیف وام هایی که برای ساخت خانه هایشان گرفته چه می‌شود.

وی افزود: یکی از مشکلات اساس زلزله زدگان نبود وسایل گرمایشی است، زیرا علاء الدین های توزیع شده یا فیتیله ندارند و یا نفتی برای روشن کردن آنها نیست و از سوی دیگر نمی توان آنها را در چادر های شخصی مردم روشن کرد زیر احتمال آتش سوزی وجود دارد. پیش‌بینی شده است که هفته آینده باران می‌بارد و مردم نمی‌دانند که چه باید بکنند.

باباخانی ادامه داد: هنوز یک مسئول دولتی ندیده‌ام که اوضاع ما را جویا شود و این نشان دهنده ضعف مدیریت و ناهماهنگی در امدادرسانی است. علاوه بر آن آواربرداری برخی خانه‌ها در محلات انجام شده اما آواربرداری برخی خانه‌ها اصلا انجام نشده است.

یک نیروی امدادرسان با گلایه از نبود متولی بر توزیع درست کمک های امدادی گفت: از طریق یکی از ارگانها 30 چادر برای توزیع آوردیم که برخی در ورودی شهر تلاش کردند به زور چادرها را از ما دریافت کنند. متاسفانه برخی به جای یک چادر 10 چادر گرفته اند و باقی چادرها را به قیمت 300 هزار تومان به زلزله زدگان دیگر فروخته اند.

وی ادامه داد: کمک های امدادی به میزان فراوان از سوی ارگانهای مسئول انتقال کمکهای امدادی به ورودی مناطق زلزله زده می رسد اما پس از وارد شدن به شهر معلوم نیست که چه می شوند.

این امداد رسان پیشنهاد کرد که همانگونه که در مراسم اربعین موکب هایی برای کمک به مردم تعبیه شده بود موکب هایی نیز برای متمرکز شدن توزیع کمک ها ایجاد شود تا ناهماهنگی در امدارسانی برطرف شود.

بنابراین آنچه که بیش از همه مسائل و مصائب این واقعه ناگوار، توجه به آن ضروری است این است که سامان دادن به این اوضاع آشفته، تنها مدیریت مناسب می خواهد و یک متولی برای هماهنگ کردن توزیع مناسب اقلام اهدایی از سوی هموطنان و از سوی دیگر این زلزله زدگان هستند که باید خود به همدیگر کنند و در دریافت کمک ها، دیگران را نیز دریابند و به اندازه نیازشان و نه بیشتر اقلام را دریافت کنند.

به گزارش ایسنا، سه روز پیش زمین لرزه ای به بزرگی ۷.۳ در مقیاس ریشتر به عنوان یکی از مرگبارترین زلزله های دنیا در 30 سال اخیر، شهرهای مرزی ایران و عراق شامل شهرهای سرپل ذهاب، دالاهو، قصرشیرین، اسلام آباد غرب، ثلاث باباجانی، جوانرود، پاوه، گیلان غرب و روستاهای اطرافش را به لرزه درآورد و در پی آن تاکنون بیش از ۴۳۰ تن در این حادثه جان باختند و بیش از ۹۰۰۰ نفر مصدوم شدند. بیشترین میزان تلفات و خسارات این زلزله در شهرهای سرپل ذهاب و روستاهای اطراف آن در استان کرمانشاه بوده است.