"علم اقتصاد" برای بانکداری کافی نیست؛ نقش روانشناسی و جامعه شناسی در بازدهی بانک ها / "کارمند بانک بودن" چگونه تبدیل به برند می شود؟

تعالی فرهنگ سازمانی برای نیل به اهدافی والاتر، یک علم است؛علمی بالنده و در مسیر کمال که اداره سازمان ها را در مقایسه با گذشته دستخوش تغییراتی اساسی کرده است.
تجربه های جهانی در این زمینه نشان می دهد که سازمان هایی که از این دانش برخوردارهستند، برای همبستگی بیشتر بین اعضای خود، برنامه ای منسجم و متعالی دارند و بازدهی به مراتب بیشتری نسبت به مجموعه های فاقد این برنامه را شاهد بوده اند.این تجربه می تواند و باید که در نظام بانکی کشور_با توجه به نقش مهم بانک ها در رشد و توسعه اقتصادی_ تکرار و تکثیر شوند.
اما برای رسیدن به این نقطه،تکیه صرف بر علوم اقتصادی پاسخگو نیست و نیم نگاهی نیز به دستاوردهای علوم روانشناسی،جامعه شناسی و حتی مردم شناسانه اجتناب ناپذیر است.
غفلت از دستاوردهای این علوم،ظرفیت های مهمی را که شکوفا شدن آنها می تواند منجر به تحولی مهم در نظام بانکی کشور شود،مغفول می گذارد.
خوشبختانه بانک ملی ایران،از این منظر سرمایه های گرانقدری دارد که می توانند دستمایه علوم روانشناسانه و جامعه شناسانه قرار گیرند و تحت یافته های این علوم، پرداخته شوند و تعالی یابند و سنگ بنای مستحکم و رفیع تعالی فرهنگ سازمانی را بنهند.
به طور مثال برای همه همکارانی که در مجموعه بانک ملی ایران مشغول به کار هستند،نام این بانک، باری عاطفی،ارزشی و احساسی را در بر دارد.همه همکاران بانک این احساس را دارند که در مجموعه ای با جایگاه اجتماعی رفیع مشغول به کار هستند.
بدون شک، تعلق فرد به سازمانی که در آن مشغول به کار است، یکی از مهم ترین عوامل موفقیت آن سازمان در کامیابی و رسیدن به اهداف والا است و بانک ملی ایران با این پیشینه،از سرمایه ای گرانقدر برخوردار است.
“کارمند بانک ملی ایران” بودن،یک برند است،برندی که در زندگی شخصی، می تواند جایگاه اجتماعی مطلوبی را به فرد اعطا کند.
شکل گیری این برند، ناشی از تعامل سازنده بانک با پیکره اجتماعی در خلال نزدیک به یک سده فعالیت است که به دنبال آن یکی از مهم ترین عوامل سازنده شخصیت اجتماعی کارکنان این بانک نیز شکل گرفته است.
این پیوند از چنان استحکامی برخوردار است که حتی در دوران بازنشستگی نیز فرد را رها نمی کند و فرد بازنشسته همچنان خود را جزو جامعه بزرگ بانک ملی ایران می بیند و حس می کند. به تجربه بارها دیده ایم که عموم بازنشستگان بانک با جدیت و با تعصب مسائل مربوط به بانک را دنبال می کنند و مشتاقانه در قبال آن، کنش دارند.
اما در کنار این موضوع باید به این پرسش مهم پرداخت که چگونه می توان همبستگی درون گروهی موجود را در بانک ملی ایران و میان کارکنان آن افزایش داد؟چگونه می توان این احساسات و عواطف را میان همکاران رشد و ترقی داد و آن را چون میراثی گرانبها به نسل های بعد منتقل کرد؟
و از همه مهم تر چه خطراتی در کمین این حس همبسته به میراث رسیده از نسل های پیشین است و چگونه می توانیم پاسدار این میراث گرانسنگ باشیم؟

حبیب الله رشید ارده

مدیرامور حوزه مدیریت و روابط عمومی بانک ملی ایران