پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : اصولاً من در شروع هر کار،به اين فکر مي کنم که اين فيلم چه چيزي به من اضافه مي کند.خيلي هنرپيشه ها هستند که فقط قرار است بازيگر باشند و با هيچ جهان ديگري ارتباط ندارند، اما همين جهان ديگر است که مرا به بازيگري کشانده است.
انگيزه خيلي ها از بازيگري اين است که ديده شوند و به آن ها توجه شود، اما وقتي از من مي پرسند:انگيزه شما از بازيگري چيست؟ مي گويم:درد!
من در محيط و منطقه اي زندگي کرده ام که پر از درد و زير خط فقر بوده. هميشه احساسم اين بود که اين بغض فروخورده اي را که دارم، چه جوري مي توانم بيرون بريزم.
من در آن محيط، حتي حق تماشاکردن تلويزيون را نداشتم و از پشت شيشه هاي قهوه خانه ها تلويزيون مي ديدم. در چهارده سالگي، وقتي معلمم از من پرسيد که براي چه مي خواهم بازيگر شوم و دوست دارم جاي کدام هنرپيشه باشم، گفتم که من اصلاً نمي خواهم جاي کسي باشم! بازي کردن را دوست دارم. اين «از خود خارج شدن و تبديل شدن به کسي ديگر» را دوست دارم.
* پروزیر پرستویی
با سلام و احترام و آرزوی قبولی عبادات امیدوارم از گفته ناشناس در رابطه با اتومبیل ناراحت نباشی.متاسفانه هستند کسانی که هنوز از رسوبات شعارهای گذشته خلاصی نیافته اند وفقر را نعمت میدانند.حال آنکه باید تلاش کنیم که فقر را ریشه کن کنیم.این هم بدان معنا نیست که دیگران تلاش کنند مرا از فقر نجات دهند.این خودم هستم که باید از همه توانمندیهائی که خداوند بمن داده استفاده کنم.