گزيده اي از يادداشت وودي آلن، به بهانه چهارمين سالگرد درگذشت اينگمار برگمان

برگمان زماني به من گفته بود که دوست ندارد در يک روز آفتابي بميرد و از آنجا که من لحظه مرگ در کنارش نبوده ام، تنها مي توانم آرزو کنم که آن هواي دلگير که همه کارگردانان در اشتياق آن هستند در آن لحظه نصيبش شده باشد.

قبلاً اين حرف را به همه آنهايي که نگاهي اغراق آميز به هنرمند دارند و آفرينش را مقدس مي پندارند زده ام: در پايان هنرتان به نجات جان شما نخواهد آمد و اهميتي ندارد که چه آثار باشکوه و درخشاني خلق کرده باشيد (همچنان که برگمان فهرستي از شاهکارهاي ارزنده سينمايي را از خود باقي گذاشته است) چون هيچ يک از آنها شما را از دق الباب اجل که در پايان «مهر هفتم» مزاحم شواليه و دوستانش شد، دور نمي کند.

من موفق شدم يک چيز از برگمان را وام بگيرم؛ چيزي که وابسته به نبوغ يا حتي استعداد نيست، بلکه چيزي است در حقيقت آموختني و قابل پرورش. من از اوآموختم که لحظه لحظه عمرم را به انجام بهترين کاري که در توان دارم سپري کنم و هرگز به اين دنياي مسخره و موفقيت ها و شکست هايش دل نبندم و يا طمعي براي بازي در نقش پرزرق و برق يک کارگردان نداشته باشم، بلکه در عوض تنها يکي پس از ديگري فيلم بسازم.

* وودي آلن/ کارگردان سينما